Μια εικόνα από το μέλλον: Βγαίνεις για ραντεβού με το κορίτσι/αγόρι/σκύλο/οτιδήποτε και σκάει η στιγμή που γρύλλοι ακούγονται στον αέρα και η αμηχανία φτάνει σε σημείο ξυσίματος του σβέρκου (ιφ γιού νόου γουότ αϊ μιν). Αμηχανία και πάλι αμηχανία, αλλά η κλασσική λάμπα των καρτούν ανάβει πάνω από το κεφάλι σου και με τον δείκτη παρατεταμένο στον αέρα ακούγεται ο ήχος της επιτυχίας να βγαίνει από το ανοιχτό στόμα σου: “Αχά!”. Μόλις θυμήθηκες το παρακάτω άρθρο και άρχισες να το απαγγέλεις με στόμφο και χαρά και ως αποτέλεσμα η συζήτηση συνεχίζεται χωρίς διακοπές και αμηχανίες, με μία μικρή δόση θαυμασμού για την τόσο ευρεία μόρφωση σου. “Ευχαριστούμε!”
– Αν δεν κάνω λάθος έχετε γράψει και τραγούδια.
Ναι, για τους Dragons, του φοβερού Λάκη Παπαδόπουλου, του γνωστού Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ.
– Μα πως ; Αφού δεν ξέρατε κανένα όργανο.
Σφυρίζοντας. Επιανα έναν ρυθμό, τον σφύριζα, ο Λάκης έγραφε τις νότες και γράφαμε μαζί τα τραγούδια. Ταυτοχρόνως, εκείνη την εποχή ήμουνα και body builder. Πέντε ώρες γυμναστική την ημέρα έκανα. Το ’66 θυμάμαι ήταν η χρονιά που πέρασα τον Μαστοράκη – είχα ψηφιστεί ο πιο δημοφιλής d.j – και βγήκα και έκτος στο διαγωνισμό body building για τον Μίστερ Ευρώπη.
– Α, είχατε και επιδόσεις λοιπόν.
Εξαιρετικές επιδόσεις. Σκεφθείτε, πως έναν διαγωνισμό στη Γαλλία, στο μπρα ντε φερ, είχα έρθει ισόπαλος με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Αργότερα, όταν εκείνος εξελέγη κυβερνήτης της Καλιφόρνια, του έστειλα μια επιστολή και του πρότεινα να κάνουμε αγώνα ρεβάνς, με εισιτήριο και τα έσοδα να πάνε υπέρ ενός άπορου Έλληνα αριστούχου φοιτητή στην Καλιφόρνια. Δυστυχώς, δεν μου απάντησε ποτέ.
– Απόσπασμα από μια πολύ παλιά συνέντευξη του Καρατζαφέρη (στην πρώτη γραμμή της αποκαλυπτικής ενημέρωσης και πάλι).