Κανονικά, υπό κανονικές συνθήκες, αν υπάρχει δηλαδή πλέον μια κατάσταση πραγμάτων που να προσιδιάζει στην κανονικότητα, τέτοιες μέρες η φάση θα είχε ως εξής. Είτε θα ένιωθες την καυτή ανάσα του τέλους των διακοπών να ζεματάει τον φρεσκομαυρισμένο σβέρκο σου, είτε θα ξεροστάλιαζες άφραγκος κι αδιάκοπος στην φλεγόμενη πόλη με μοναδική συντροφιά τον ανεμιστήρα. Για τους ακόμα πιο άτυχους, η μοίρα θα επεφύλασσε οικογενειακό δεκαπενταύγουστο στο χωριό: οι σκέψεις κι οι προσευχές μας είναι μαζί τους. Φέτος, όμως, ακόμα κι αυτά τα κάποτε δυστοπικά σενάρια φαντάζουν ειδυλλιακά πλέον, ανακαλώντας μια εποχή όπου μπορούσαμε έστω να προσποιηθούμε ότι έχουμε κάποιο έλεγχο πάνω στη νεαρή ζωή μας, πριν αυτή γίνει αντικείμενο υγειονομικής κρίσης, κρατικού αυταρχισμού και μιντιακής στοχοποίησης.
Τι λέγαμε εδώ; Α, ναι, για ταινίες και σειρές. Τέλος πάντων, ναι, για να την παλέψουμε με όλα τα παραπάνω, το ρίχνουμε σε ταινίες και σειρές. Λύνονται όλα τα παραπάνω με την φυγή σε ταινίες και σειρές; Όχι, έχουμε μια θολή υποψία ότι λύνονται κάπως αλλιώς, αλλά στο μεταξύ ο κινηματογράφος κι η τηλεόραση μπορούν να αποτελέσουν πηγές για συναισθηματικά, ψυχολογικά και ενίοτε κριτικά εργαλεία ώστε να την παλέψουμε λίγο περισσότερο. Ούτως ή άλλως, κατά την μέχρι τώρα πορεία της πανδημίας, το πεδίο της οικιακής ψυχαγωγίας ανατιμήθηκε εκ νέου, καθώς η ανθρωπότητα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικά κόσμου συσσώρευε προτάσεις για ταινίες και σειρές με τον τρόπο που οι προηγούμενες εκδοχές ιστορικού πανικού συσσώρευαν κονσέρβες και παξιμάδια.
Βέβαια, για να συνεχίσει η βιομηχανία της διασκέδασης να παίζει αυτόν τον ρόλο, θα πρέπει ακριβώς να μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα ως τέτοια, ως βιομηχανία δηλαδή. Παρόλα αυτά, ως γνωστόν, ο κορονοϊός αφενός έβαλε μπλόκο σε κάποιες πλευρές αυτής της βιομηχανίας (κυρίως αυτές που αφορούν την παραγωγή) κι αφετέρου επιτάχυνε κάποιες ήδη υπάρχουσες τάσεις μετασχηματισμού της (κυρίως αυτές που αφορούν την κατανάλωση), όπως έχουμε σχολιάσει ξανά και ξανά αυτό το χρονικό διάστημα. Έτσι, μπορεί ο κόσμος να στράφηκε μαζικά προς τη μικρή οθόνη και το streaming, αλλά η βιομηχανία δεν ήταν έτοιμη να τον τροφοδοτήσει με αρκετές νέες παραγωγές ώστε να κεφαλαιοποιήσει στο έπακρον την κατάσταση. Κατά κύριο λόγο είδαμε να γίνονται μεγάλες επιτυχίες παλιότεροι τίτλοι που έρχονταν σε streaming πλατφόρμες, όπως το Community και οι ταινίες του Studio Ghibli, ενώ οι λιγοστές νέες παραγωγές αποκτούσαν γρήγορα χαρακτήρα παγκόσμιου viral φαινομένου, όπως το The Last Dance και το Tiger King.
Υπήρξαν σαφώς κάποιες σειρές-hits που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν στην αρχή της χρονιάς, από το Sex Education και το Better Call Saul μέχρι το BoJack Horseman και το Brooklyn Nine-Nine, αλλά στο πεδίο των νέων τίτλων τα πράγματα υπήρξαν αρκετά νωχελικά κατά το υπόλοιπο της μέχρι τώρα χρονιάς. Κι ενώ μέσα στην καραντίνα κυκλοφόρησαν πολυαναμενόμενα πράγματα όπως το φινάλε του Dark και η νέα σεζόν του Rick and Morty, οι μόνες νέες σειρές που ακούστηκαν πραγματικά ήταν μάλλον το Normal People και το Space Force, άντε ίσως και το Unorthodox. Σε σύγκριση με τον τηλεοπτικό υπερ-πληθυσμό των τελευταίων ετών που έχει ωριμάσει η χρυσή εποχή της αμερικάνικης tv κι έχει δώσει την θέση της στην μεγα-επέκταση του streaming, ναι, ήταν μια αρκετά ήσυχη τηλεοπτική χρονιά που για τις πλατφόρμες έδωσε την ευκαιρία να αξιοποιήσουν την κρίση της αίθουσας (υγειονομικού αλλά όχι μόνο χαρακτήρα) ώστε να τραβήξουν τα blockbusters προς τη μικρή οθόνη, όπως έκανε ήδη το Disney+ με την επερχόμενη Mulan.
Τι συνέβη, λοιπόν, στο πεδίο των ολοκαίνουριων σειρών; Ουσιαστικά, αυτές που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν ήταν όσες είχαν ολοκληρώσει την παραγωγή τους πριν την καραντίνα στις ΗΠΑ ή όσες μπορούσαν να ολοκληρώσουν ένα μέρος αυτής της παραγωγής σε συνθήκες social distancing (κυρίως στο πεδίο του animation). Έτσι, έχουμε σαν αποτέλεσμα ένα χαρακτηριστικά υποτονικό τηλεοπτικό καλοκαίρι (ως συμπλήρωμα της ψόφιας καλοκαιρινής μπλοκμπαστερικής περιόδου), ενώ ο πιο μεγάλος τίτλος του Αυγούστου, δηλαδή το Lovecraft Country του HBO, έκανε πρεμιέρα χτες υποσχόμενο να σώσει την θερινή παρτίδα. Στο μεταξύ, όμως, εδώ θα ασχοληθούμε με 10 νέες σειρές του 2020 που πέρασαν ψιλο-απαρατήρητες μέχρι τώρα κι οι οποίες, αν μη τι άλλο, αξίζουν την προσοχή σας. Κάποιες είναι εξαίρετες, κάποιες είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες, σε κάθε περίπτωση μην διστάσετε να τσεκάρετε ανάλογα με τα προσωπικά σας βίτσια. Προχωράμε.
Σειρά-αποκάλυψη από την Michaela Coel. Είχε δώσει ήδη πολύ καλά δείγματα από το Chewing Gum, αλλά εδώ καταφέρνει να φτιάξει μια από τις πιο σκληρές, ειλικρινείς και καίριες σειρές των τελευταίων χρόνων, εξερευνώντας τα όρια της σεξουαλικής συναίνεσης και τις αντιφάσεις της κοινωνικής ταυτότητας. Τσεκάρετε οπωσδήποτε, ειδικά αν είστε fans του Fleabag ή/και του Insecure.
Αν αναζητάτε διακαώς κάτι που να επαναφέρει την αύρα του The Office, τότε εδώ είστε. Βέβαια, η workplace sitcom φόρμουλα είναι μάλλον το πιο αδιάφορο στοιχείο του Mythic Quest, παρόλο που είναι βαθύτατα εθιστικό. Εδώ οι δημιουργοί του It’s Always Sunny in Philadelpia (με λίγη βοήθεια από Community μεριά) έφτιαξαν μια πανέμορφη σειρά-σχόλιο πάνω στην σύγχρονη βιομηχανία του gaming. Επίσης, το επεισόδιο A Dark Quiet Death είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να ήταν το Bandersnatch του Black Mirror.
Έφαγε κράξιμο, δεν έκανε τηλεθέαση, τελικά ακυρώθηκε. Άδικα, αν μας ρωτάτε. Δεν ήταν κάτι τρομερά πρωτότυπο, αλλά η υπερκινητική σειρά της Vicky Jones (σταθερής συνεργάτιδας της Phoebe Waller-Bridge και σεναριογράφου για το Killing Eve) είχε αυτήν την όμορφη παλιακή εσάνς ενός χιτσκοκικού ρομαντικού θρίλερ και δύο δυνατές ερμηνείες από τους Merritt Wever και Domhnall Gleeson.
Βλέπεις David Simon, ξέρει ότι αν μη τι άλλο θα πρόκειται για μια αυθεντικά ενδιαφέρουσα σειρά γραμμένη με σπάνια προσοχή και φροντίδα για το ταχύτατα κινούμενο τηλεοπτικό τοπίο και το συχνότατα ανυπόμονο τηλεοπτικό κοινό. Καπάκια μετά το The Deuce, ο Simon διασκευάζει Philip Roth και τα υπόλοιπα τα είπαμε πολύ αναλυτικά εδώ.
Έχουμε πλέξει επανειλημμένα το εγκώμιο του Alex Garland, του κατεξοχήν σύγχρονου sci-fi δημιουργού της εποχής μας, και στο τηλεοπτικό Devs κατάφερε να μας δώσει ταυτόχρονα τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό του μέχρι τώρα. Τα highs είναι ψηλά, τα lows είναι χαμηλά, το Devs είναι μια συναρπαστική σειρά μέσα στις αδυναμίες και τις αντιφάσεις της.
Παντελώς απαρατήρητο, παρά το εθνικό ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, η παρουσία της Αθηνάς Τσαγγάρη στην σκηνοθεσία και της Αριάν Λαμπέντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είναι εδώ απλά για να τραβήξουν με το στανιό την ελληνική προσοχή. Αντίθετα, το Trigonometry είναι μια φουλ ειλικρινής και καθόλου συγκαταβατική μεταχείριση της διασταύρωσης σεξουαλικής, φυλετικής και ταξικής ταυτότητας σε μια σύγχρονη πόλη που μοιάζει αποφασισμένη να κάνει δύσκολη τη ζωή των κατοίκων της.
Την ώρα που η πολυαναμενόμενη νέα σεζόν Rick and Morty έκανε πρεμιέρα για το Adult Swim, ο συνδημιουργός του, Justin Roiland, έσκαγε μύτη με το Solar Opposites στο Hulu. Λιγότερο χαοτικό, περισσότερο εστιασμένο στους χαρακτήρες, λιγότερο κυνικό και με περισσότερη ψυχούλα, πρόκειται για ένα τίμιο animated sci-fi sitcom. Τσεκάρετέ το αν αυτή είναι η φάση σας.
7 χρόνια μετά το τέλος του αμερικάνικου The Office και 5 χρόνια μετά το τέλος του Parks and Recreation, ο συνδημιουργός τους, Greg Daniels, επέστρεψε φέτος με δύο τηλεοπτικές σειρές εν μέσω πανδημίας. Κι αν το Space Force άφησε χλιαρότατες έως απογοητευτικές εντυπώσεις, το Upload είναι μάλλον εκείνη η χαριτωμένη, ευχάριστη και φλώρικη εκδοχή του Black Mirror που περιμένει να ανακαλυφθεί.
Μπορεί αρχικά να ανακοινώθηκε ως δεύτερη σεζόν του εξαιρετικού The Young Pope, αλλά τελικά ο Paolo Sorrentino αποφάσισε να στήσει το The New Pope ως μια συνέχεια της ιστορίας του εν είδη ημι-αυτοτελούς μίνι-σειράς. Με όπλο έναν απίστευτο John Malkovich, το The New Pope επιβεβαίωσε ξανά ότι η τηλεόραση είναι που έχει ανάγκη τον Sorrentino, όχι εκείνος αυτήν. Κρίμα που πέρασε πολύ πιο απαρατήρητο από τον προκάτοχό του.
Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά το ιταλικό δίδυμο των Roberto Saviano και Stefano Sollima, αυτό είναι να φτιάχνει εθιστικά γκανγκστερικά θρίλερ, με εμβληματικότερα το Gomorrah και το Suburra φυσικά. Εδώ, κλείνουν το μάτι στην παράδοση των The Sopranos και The Wire, προσπαθώντας να προσθέσουν στην κλασική τους ιταλική συνταγή μερικές γενναίες δόσεις οικογενειακού δράματος και κοινωνιολογίας της μαύρης οικονομίας. Τίμιο.
