Πίσω στο 2017, τρία χρόνια νωρίτερα, μιλάγαμε για τον Robert Pattinson. Τότε, λοιπόν, λέγαμε τα εξής: «Αυτό ήταν, ο Robert Pattinson τα κατάφερε. Η ποπ νεανική λατρεία είναι ένα μυστήριο φρούτο, κι ο Pattinson το ξέρει μάλλον αρκετά καλά. Όταν οι νεαροί stars φτάνουν σε τέτοια επίπεδα μυθολογικής επένδυσης, σαν αυτό που γνώρισε ο ηθοποιός στα χρόνια του Twilight, συχνά ανοίγονται δύο δρόμοι μπροστά τους: είτε να καθηλωθούν σ’ αυτό το στάδιο, είτε να επιχειρήσουν να το υπερβούν. Η αλήθεια είναι ότι ο Pattinson προσπαθεί καιρό τώρα. Το επιχείρησε συνεργαζόμενος με σπουδαίους σκηνοθέτες όπως ο Cronenberg (στα Cosmopolis, Maps to the Stars) ή ο Herzog (στο Queen of the Desert), αλλά και σε μικρότερου βεληνεκούς πλην φιλόδοξες παραγωγές όπως το Childhood of a Leader του Corbet, το Life του Corbijn και το The Lost City of Z του Gray». Κι η υπέρβαση ήρθε πράγματι. Ήταν το θριαμβευτικό Good Time των αδερφών Safdie, το οποίο σφράγισε την εξιλέωση του Pattinson για το «προπατορικό αμάρτημα» του Twilight.

Από τότε, έχει κυλήσει κάμποσο νερό στ’ αυλάκι. Πρώτα απ’ όλα, για τους ίδιους του αδερφούς Safdie, οι οποίοι πέρσι επανήλθαν με το τρομερό Uncut Gems που ανέδειξε ξανά την δραματική υποκριτική του Adam Sandler και αδίκως σνομπαρίστηκε από τα φετινά Όσκαρ. Ακόμα περισσότερο νερό, όμως, έχει κυλήσει για τον Pattinson. Έκτοτε, ο 33χρονος ηθοποιός έχει κάνει ένα σερί εξαιρετικών επιλογών που τον έχουν αναδείξει σ’ έναν από τους ηθοποιούς-auteurs της περασμένης δεκαετίας. Συνεχίζοντας το πετυχημένο σερί arthouse παραγωγών, ο Pattinson έπειτα έπαιξε στο Damsel των αδερφών Zellner και το High Life της Claire Denis, ενώ το καλοκαίρι τον είδαμε στη Βενετία με δύο διαφορετικές ταινίες: το Waiting for the Barbarians του Ciro Guerra και το The King του David Michod. Παράλληλα, ετοιμάζεται και για τον κόσμο του καλού, ποιοτικού, έξυπνου blockbusters με το Tenet του Christopher Nolan. Επίσης, ναι, τι ξεχάσαμε – θα είναι και ο επόμενος Batman στην επερχόμενη ταινία του Matt Reeves. Πραγματικά, μιλάμε για ιλιγγιώδη κινηματογραφική πορεία πλέον.

Μπορεί πριν δέκα χρόνια να ακουγόταν υπερβολικό, αλλά πλέον μπορούμε να πούμε με αρκετή βεβαιότητα πως είναι μέσα στους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Για την ακρίβεια, δε μπορούμε να σκεφτούμε άλλον ηθοποιό κάτω των 35 που να μπορεί να συγκριθεί πια μαζί του. Οι 3ορηδες σαν τον Miles Teller, τον Michael B. Jordan και τον Paul Dano έχουν αξιόλογη αλλά άνιση φιλμογραφία, ενώ οι 2ορηδες τύπου Timothee Chalamet, Barry Keoghan και Lucas Hedges έχουν δώσει υπέροχα δείγματα αλλά έχουν δρόμο ακόμα μπροστά τους. Στο μεταξύ, ο Pattinson κάνει την μία εξαιρετική επιλογή μετά την άλλη, αλλά καμία μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχτεί καλύτερη (δηλαδή πιο γενναία και πιο φιλόδοξη) από το The Lighthouse, την ταινία του Robert Eggers που κυκλοφορεί αυτήν την βδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον τίτλο Ο Φάρος.

Έχουμε μιλήσει ήδη για το The Lighthouse. Ήταν μια από τις αγαπημένες μας ταινίες στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι είναι επίσης μια από τις ταινίες για τις οποίες ανυπομονούσαμε περισσότερο το 2020. Σ’ αυτήν την ταινία, λοιπόν, όλα ήταν στη θέση τους. Τέσσερα χρόνια περιμέναμε να επιστρέψει ο Eggers μετά το φοβερό ντεμπούτο του The VVitch, μιας από τις ταινίες που σημάδεψαν την νέα χρυσή εποχή του horror, κι αυτός επέστρεψε αξιοποιώντας στο έπακρον δύο απίστευτες ερμηνείες από τον Robert Pattinson και τον Willem Dafoe προκειμένου να φτιάξει μια από τις πιο πνιγηρές ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Εκεί, ο Pattinson υποδύεται έναν νεαρό Αμερικάνο που στα τέλη του 19ου αιώνα γίνεται απρόθυμα ο βοηθός του θαλασσοδαρμένου φαροφύλακα Dafoe στον φάρο ενός απομονωμένου νησιού της Νέας Αγγλίας. Γεμάτο λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές (από τον H.P. Lovecraft μέχρι τον Αισχύλο), γυρισμένο σε ακραίες καιρικές συνθήκες και σε τετράγωνο φορμά, υποψήφιο για Όσκαρ για την απόκοσμη ασπρόμαυρη φωτογραφία του και βραβευμένο στις Κάννες με το βραβείο των κριτικών, το The Lighthouse είναι ένα φιλμ βαρύ κι ασήκωτο, μουντό και πνιγηρό, βρώμικο και υπερβατικό.

Αυτή η έντονη κινηματογραφική εμπειρία αποτυπώθηκε βέβαια στην διαδικασία της παραγωγής των γυρισμάτων, κάτι που τράβηξε από την αρχή τον ίδιο τον Pattinson, όπως αποκαλύπτει στις εκτενείς δηλώσεις που εξασφαλίσαμε αποκλειστικά συνάπτοντας συμφωνία με τον Μεγάλο Κθούλου. Συγκεκριμένα, ο ηθοποιός ήθελε εξαρχής να συνεργαστεί με τον Eggers ακριβώς λόγω του ιδιαίτερου κι ακραίου χαρακτήρα του σινεμά του. Ο ίδιος λέει πως αρχικά συζητούσαν να κάνουν μια άλλη ταινία μαζί, αλλά ο Pattinson ήθελε να κάνουν “τρελά και περίεργα πράγματα”. Σε αυτό, ο Eggers του απάντησε πως αυτόν τον καιρό γράφει κάτι πολύ “weird”, λέγοντας στον Pattinson: “Αν δεν σου φανεί αρκετά παράξενο αυτό, τότε δεν θα σου φανεί αρκετά παράξενο τίποτα άλλο”. Και πράγματι, το αποτέλεσμα ήταν το Lighthouse – μια φουλ περίεργη ταινία. Η αντίδρασή του όταν είδε το σενάριο για πρώτη φορά είναι αποκαλυπτική:

Η σκηνή με εμένα και τον Willem που συζητάμε για τη μαγειρική του και μετά λέμε απλά “Τι;” ο ένας στον άλλον ήταν δύο σελίδες. Ειλικρινά, δύο σελίδες με τους χαρακτήρες να λένε μόνο “Τι;”. Και μετά ξαφνικά σκάγανε αυτοί οι μεγάλοι σαιξπηρικοί μονόλογοι. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα γίνει ταινία αυτό το πράγμα, αλλά ήταν σίγουρα το είδος ταινίας που ήθελα να κάνω.

Φυσικά, η ένταση του σεναρίου πέρασε και στην διαδικασία των γυρισμάτων, αλλά ο Pattinson λέει πως η συνεργασία με τον Dafoe ήταν πολύ διασκεδαστική παρά το συνεχές αλληλοφάγωμα μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Για την ακρίβεια, σημειώνει πως ήταν μια ανταγωνιστική διαδικασία μεταξύ τους, παρόλο που σύμφωνα με τον ίδιο ο Dafoe δεν θα παραδεχόταν ποτέ ότι ήταν ανταγωνιστικός απέναντί του. Το γεγονός ότι το όλο πράγμα έμοιαζε με διαγωνισμό κραυγών, βέβαια, λειτούργησε καθαρτικά για τον Pattinson, αφού είχε την δυνατότητα να ξεσπάσει παίζοντας και μετά να βρεθεί σε κατάσταση zen. Αυτό που έχει ενδιαφέρον πάντως είναι ο τρόπος με τον οποίο δούλεψε την κάθοδο του χαρακτήρα του προς την τρέλα:

Όποτε πρέπει να πετύχω κάτι συγκεκριμένο στην ερμηνεία μου, μ’ αρέσει να το προσεγγίζω μέσα απ’ το αντίθετό του. Έτσι, αφού η ιστορία αφορούσε την κάθοδο στην τρέλα, εγώ ερευνούσα πράγματα όπως το αίσθημα της αγάπης χωρίς ανταπόκριση. Όταν βλέπω κάτι γραμμένο στο χαρτί, θέλω να ασχοληθώ με το subtext του. Αν πας προς την αντίθετη κατεύθυνση όσο πιο μακριά γίνεται, τότε μπορείς να φτάσεις σε ένα απόθεμα κατανόησης που δεν φαινόταν πιο πριν.

Αυτή η διαδικασία του Pattinson ταίριαξε γάντι με την προσέγγιση του Eggers, ο οποίος προτιμάει να αφήνει τους ηθοποιούς του ελεύθερους να ερμηνεύσουν το υλικό. Έτσι, τα μυστήρια της ταινίας δεν έχουν ακριβώς απάντηση, αφού ακόμα κι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τα ερμήνευσαν βάσει των δικών τους ιδεών και συναισθημάτων κι όχι μέσω της αυστηρής καθοδήγησης του σκηνοθέτη. Σύμφωνα με τον Pattinson, η μετάβαση του χαρακτήρα του από την λογική προς την τρέλα αφορά πρωτίστως την ψευδαίσθηση του ελέγχου:

Ο χαρακτήρας μου πιστεύει ότι μπορεί να παραμείνει στα λογικά του για 4 βδομάδες, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αντέξει ούτε μια μέρα. Ουσιαστικά, ήδη από την αρχή της ταινίας είναι αρκετά ανισόρροπος. Πιστεύω ότι αυτό έχει περισσότερο ενδιαφέρον από μια αργή και σταδιακή μετάβαση προς την παράνοια.

Για τον Pattinson, το γύρισμα του The Lighthouse είχε μια αυθεντικότητα που ξεκινούσε από το σενάριο και έφτανε μέχρι την επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ και όχι ψηφιακά έκανε κάθε σκηνή να βιώνεται σαν μοναδική, ενώ η επαφή με τον Dafoe υπήρχε μόνο όταν ερχόταν η ώρα να γυρίσουν μαζί τις σκηνές τους. Κυρίως, όμως, το παράξενο και μουντό τοπίο της ταινίας επέδρασε έντονα πάνω στην ερμηνεία του Pattinson:

Ήμασταν σε ένα ακρωτήρι, σε μια μικρή λωρίδα γης, για δύο μήνες. Ήταν πανέμορφα, αλλά είχε διαρκώς παγωνιά και βροχή. Υπήρχε κάτι πολύ μίζερο στο σκηνικό, αλλά ταυτόχρονα ήμασταν διαρκώς σε εγρήγορση. Ήταν μοναδική εμπειρία κάθε σκηνή, ακριβώς λόγω της ιδιαιτερότητας του σκηνικού. Ήταν σα να παίζεις σε θεατρική παράσταση όπου κάθε βράδυ νιώθεις την ίδια αδρεναλίνη. Για μένα αυτό είναι το ιδανικό.

Δείτε παρακάτω το αποκλειστικό κλιπ με σκηνές της ταινίας και δηλώσεις των συντελεστών κι αναμείνατε λίγες μέρες μέχρι τις 30 Ιανουαρίου για την έξοδο του The Lighthouse στις αίθουσες: