Κλείδωσε η τελικά η μεταγραφή αεροδρομίου (αεροδρομίου για αεροψεκασμούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση) που πάλευε να κλείσει η διοργάνωση του μακεδονομαχικού συλλαλητηρίου της Κυριακής 4 Φεβρουαρίου για μία από τις θέσεις κεντρικού ομιλητή. Αφού έκανε για λίγο το δύσκολο, ο γνωστός μουσικοσυνθέτης και αντιδικτατορικός αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε πως σκοπεύει να παραστεί κανονικά στη συγκέντρωση ενάντια στο όνομα της χώρας που ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλεί έτσι κι αλλιώς Μακεδονία.

Η κίνηση αυτή σίγουρα προκάλεσε κύματα μιζέριας σε πολλούς από τους οπαδούς του συνθέτη, καθώς το έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι τρομερά αγαπητό στην ελληνική αριστερά όλων των αποχρώσεων και στους υποστηρικτές της. Οι άνθρωποι δηλαδή που σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι υποψήφιοι για να κατέβουν στο συλλαλητήριο. Πολλοί στόλισαν το Θεοδωράκη για την επιλογή του, κάποιοι προσπάθησαν να τον καλύψουν με αναφορά στο παρελθόν, ενώ άλλοι μίλησαν για την ανάγκη να τον μεταπείσει κάποιος.

Εδώ που τα λέμε όμως, οι απόψεις και οι πράξεις του συνθέτη έχουν παγιωθεί εδώ και χρόνια σε κάτι αρκετά κοντινό σε αυτό που θα εκφράσει το συλλαλητήριο της Κυριακής.  Θα σταθούμε σε αυτό παρακάτω. Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον όμως, είναι πως ο ίδιος ο Θεοδωράκης είχε σταθεί σε μια περίπτωση που έχει αρκετές αναλογίες με τη συγκεκριμένη.

Όταν ο Θεοδωράκης προσπαθούσε να μαζέψει το Μπιθικώτση από το σουαρέ του Παπαδόπουλου

Πρόκειται για το 1967, όταν λίγους μήνες μετά την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας από τους Παπαδόπουλο, Παττακό και κομπανία, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης καλέστηκε να τραγουδήσει τον ύμνο της δικτατορίας στο κέντρο Δειλινά της Γλυφάδας. Αυτόν που έλεγε «Μέσα στ’Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη.»

Ο Θεοδωράκης και ο “Σερ” Μπιθικώτσης ήταν κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί: είχαν γνωριστεί όσο ο πρώτος εξόριστος στη Μακρόνησο, εκεί όπου τόσοι άνθρωποι βασανίστηκαν και εκεί που εξορίστηκε τελικά κι ο Σερ. Εκεί ο Μπιθικώτσης βοήθησε τον Θεοδωράκη, εκεί έγιναν φίλοι και καθώς οι καριέρες των δύο πήγαιναν όλων και ψηλότερα, ο Μπιθικώτσης έγινε ο εκλεκτός του Θεοδωράκη, τραγουδώντας σε ιστορικούς δίσκους όπως η Ρωμιοσύνη και το Αρχιπέλαγος.

Όταν ήρθε η Χούντα, απαγόρευσε μεν τους “κομμουνιστικούς” δίσκους του Θεοδωράκη αλλά εκτίμησε την πιθανή χρησιμότητα του Μπιθικώτση σαν γνωστού τραγουδιστή. Γι’αυτό και του ζήτησε τότε να τραγουδήσει τον ύμνο της Χούντας σε πρώτη εκτέλεση μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού στις 13 Ιουλίου του 1967, σε διοργάνωση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο Θεοδωράκης αποφασίζει να γράψει γράμμα στον Μπιθικώτση με σκοπό να τον αποτρέψει από το να δώσει αξία στη Χουντογιορτή τραγουδώντας εκεί. Αυτή ήταν η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

«Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα “Δειλινά” τον “Υμνο της Επαναστάσεως”. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια.

Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια.  Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει.

Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά.»

Ο Μπιθικώτσης τελικά τραγούδησε κανονικά τον ύμνο της Χούντας: μπορεί να μην τους χώνευε, αλλά δε θα έμπαινε και στον κόπο να μην τους κάνει το χατίρι. Η ειρωνεία πάντως είναι πηχτή σαν πίσσσα: 51 χρόνια μετά, κάποιοι από τους φίλους του Θεοδωράκη ψάχνουν κάποιον να του γράψει μια τέτοια επιστολή, η οποία θα τον καλεί να μην μιλήσει στην συγκέντρωση των μακεδονομάχων, όπου αυτή τη φορά θα έχει για ακροατές τους Άνθιμους και τους Κασιδιάρηδες.

 Μετά την Κυριακή θα είναι αργά, πολύ αργά

Η αλήθεια όμως είναι ότι η κίνηση αυτή για τον Θεοδωράκη το 2018 είναι περισσότερο λογική συνέχεια παρά έκπληξη. Η αρχή της υπεράνω κομμάτων πολιτικής έγινε το 1990, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης διαφώνησε με τη διάσπαση του Ενιαίου Συνασπισμού – και κατέβηκε σαν ανεξάρτητος υποψήφιος  που συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Έγινε μάλιστα και υπουργός Επικρατείας και άνευ χαρτοφυλακίου.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια του χάρισε επίσης πολλές άβολες στιγμές με τις δηλώσεις του και τις κινήσεις του. Από αναφορές στη λέσχη Bilderberg και στην εβραϊκή συνωμοσία που κάνει κουμάντο στις ΗΠΑ, μέχρι τις ξεκάθαρα εθνικόφρονες πολιτικές του επιλογές με την ίδρυση της “Σπίθας”, από την οποία ξεπήδησε και η Πυρέξ Ελλάδα του Ζουράρι (ήταν η οργάνωση Θεσσαλονίκης που αποχώρησε).

Ο Μίκης Θεοδωράκης στα 92 του χρόνια μάλλον ενδιαφέρεται να είναι “πατριώτης” πολύ περισσότερο από το να είναι αριστερός. Ίσως αισθάνεται ότι το ομολογουμένως πλούσιο βιογραφικό του του επιτρέπει το οτιδήποτε. Δυστυχώς, όταν κάποιος που αγωνίστηκε για τη διεθνή ειρήνη φτάνει στο σημείο να μιλάει για τον κίνδυνο που αποτελεί μια πέντε φορές μικρότερη από την Ελλάδα χώρα με επιχειρηματολογία καθαρόαιμου εθνικιστή, το σημείο χωρίς γυρισμό μπορεί και να βρίσκεται πια οριστικά πίσω του.