Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να υποστηρίζεις μια μικρή ομάδα. Το κάθε άλλο. Γενικότερα δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να υποστηρίζεις οποιαδήποτε ομάδα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (βλέπε Λάτσιο). Ωστόσο εκείνοι που ακολουθούν είτε παρακολουθούν πιστά μικρότερες ομάδες κρατάνε ζωντανό ένα κομμάτι του ποδοσφαίρου που δεν πρέπει με τίποτα να πεθάνει. Αυτό το κομμάτι που δίνει αξία στα κρύα και βροχερά βράδια του Στόουκ, στα γεμάτα γήπεδα που το αποτέλεσμα δεν μετράει και τόσο, στις εκδρομές που πηγαίνοντας έχεις μαζί και μια ήττα στις αποσκευές σου αλλά και πάλι δεν σε νοιάζει. Αν δεν είσαι σάπιος το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι υπέροχο, ειδικά στις μικρότερες σκηνές του, εκεί που όλα είναι κάπως πιο αυθεντικά.

H St. Pauli ιδρύθηκε το 1910 στο Αμβόυργο και διαχρονικά δεν έχει να επιδείξει κάποια σπουδαία επιτυχία. Εδώ και αρκετά χρόνια το ταβάνι της είναι η συμμετοχή στην Bundesliga, κάτι που σπάνια καταφέρνει. Τελευταία φορά πήρε την άνοδο τη σεζόν 09/10, όμως άντεξε μόλις για μια σεζόν, υποβιβάστηκε και από τότε παίζει μόνιμα στη δεύτερη κατηγορία (φέτος δείχνει ικανή να ανέβει). Η St. Pauli ζούσε πάντα στη σκιά του Αμβούργου. Της μεγάλης ομάδας της πόλης και μια από τις μεγαλύτερες στη Γερμανία. Υπό κανονικές συνθήκες θα ασχολούνταν μαζί της μόνοι οι ντόπιοι οπαδοί της και οι άρρωστοι στοιχιματάκιδες. Ωστόσο αυτή η ομάδα είχε κάτι που την έκανε να ξεχωρίσει και να δημιουργήσει οπαδούς και σε πολλές χώρες εκτός Γερμανίας.

Αυτό το κάτι είναι η πολιτική τοποθέτηση και ο χαρακτήρας τόσο του συλλόγου, όσο και των οπαδών του. Η St. Pauli (ειδικά από τη δεκαετία του 1980 και μετά) δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα. Προτάσσει φουλ την antifa ιδεολογία και τάσσεται ανοιχτά ενάντια σε διακρίσεις, ανισότητες, κοινωνικές αδικίες. Η κερκίδα της έχει ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο και τους χωράει όλους. Γυναίκες, άντρες, ντόπιους, μετανάστες, μαύρους, άσπρους, κόκκινους, LGBTQ άτομα και κάθε είδους μειονότητα. Όλους, εκτός από τους φασίστες και τους ναζί. Γαμώ τις φάσεις θα έλεγε κανείς και πράγματι για κάποια χρόνια ήταν όντως έτσι. Μέχρι που οι φασαίοι πέρασαν από πάνω της σαν οδοστρωτήρας.

Η μπλούζα με τη νεκροκεφαλή έγινε must trend του εναλλακτικού φασαίου. Τόσο που κατάφερε να κοντράρει εκείνη των Ramones. Τύποι και τύπισες που δεν ξέρανε σε ποια πόλη εδρεύει και σε ποιο πρωτάθλημα παίζει η ομάδα, δήλωναν οπαδοί της γιατί «το ποδόσφαιρο είναι για τους άξεστους και όλοι οι οπαδοί είναι ζώα, αλλά η St. Paulαρα είναι αγάπη στην καρδιά». Η St. Pauli δεν είχε το μέγεθος, ούτε την οπαδική βάση να απορροφήσει αυτή τη φασαιοεπίθεση (όπως έχει η Ράγιο Βαγιεκάνο για παράδειγμα), αντίθετα άνοιξε την αγκαλιά της, καθώς η φασούλα είχε και χρήμα φυσικά. Κάπως έτσι οι πραγματικοί οπαδοί της πάλευαν πάντα να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες (ή φασαίοι αν προτιμάτε) και ότι όντως υποστηρίζουν και πονάνε την ομάδα για αυτό που πραγματικά είναι.

H St Pauli έφτασε στο σημείο να γίνει κουραστική χωρίς να φταίει σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο και την οπαδική κουλτούρα ως κάτι που έχει αξία για εκείνους. Τα όρια ανάμεσα στο τι όντως πρεσβεύει και εκπροσωπεί ο σύλλογος και στο πως θα πουλήσουμε κανένα μπλουζάκι ολοένα και θόλωναν. Μέχρι που έσκασε ο πόλεμος της Παλαιστίνης με το Ισραήλ και εκεί γμθηκε η φάση. Οι οπαδοί της St. Pauli και η ίδια η ομάδα δεν διαφοροποιήθηκαν από την τάση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου στη Γερμανία και τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ. Κι εκεί οι φασαίοι μπερδεύτηκαν (και οι κανονικοί οπαδοί της ξενέρωσαν).

Πώς μπορεί μια ομάδα με αυτό το ιδεολογικό backround να στηρίζει το Ισραήλ; Αυτό είναι κάτι που σηκώνει αρκετή κουβέντα για τη γενικότερη τάση που επικρατεί στη Γερμανία και που έχει πολύ βαθιές ιστορικές ρίζες στην κοινωνία της. Μετά από όσα έγιναν σε αυτή τη χώρα ο αντισημιτισμός είναι ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα. Βέβαια όταν φτάνεις σε σημείο να υποστηρίζεις τους βομβαρδισμούς σχολείων και νοσοκομείων μάλλον πρέπει να το δεις και λίγο αλλιώς. Anyway. Η St. Pauli και οι Γερμανοί οπαδοί της πρόδωσαν ιδεολογικά όσους την στήριζαν και σε μια ομάδα που το 99% τη στηρίζει για την πολιτική της στάση και όχι για τη μπάλα που παίζει, αυτό είναι ασυγχώρητο. Κάπως έτσι το club της Αθήνας έκλεισε μετά από 16 χρόνια λειτουργίας και το μαζικό cancel στην ομάδα ξεκίνησε.

Ένα cancel δίκαιο κατά τη γνώμη μας, αφού η στάση της St. Pauli το έκανε να μοιάζει μονόδρομος. Μετά τις συγκεκριμένες εξελίξεις, πολλές μπλούζες με νεκροκεφαλή θα βγουν από τη ντουλάπα μόνο για πιτζάμα και πολλά post στα social ίσως πρέπει να κατέβουν. Όλοι εκείνοι που στήριζαν για τη φάση πλέον δεν έχουν φάση να στηρίξουν. Πειράζει; Καθόλου. Γιατί για όλους τους οπαδούς/φιλάθλους που είναι χαρούμενοι μια βδομάδα μετά από μια μεγάλη νίκη ή δεν μπορούν να κοιμηθούν μετά από μια βαριά ήττα, αυτή η φάση δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν απλά για εσωτερική κατανάλωση ανάμεσα σε ανθρώπους που απλά ήθελαν να έχουν κάτι να λένε ΚΑΙ σε αυτό το topic. Είμαστε σίγουροι ότι και τα παιδιά από το St. Pauli Club Αθήνας που εδώ και τόσα χρόνια ακολουθούν την ομάδα και είναι σκασμένοι με τις τελευταίες εξελίξεις, βρίσκονται στην ίδια σελίδα.

Γνωρίζουμε ότι η οπαδική φάση έχει σκατέψει αρκετά. Όμως υπάρχουν ακόμη αμέτρητοι τύποι και τύπισες εκεί έξω που αγαπάνε την ομάδα τους με μη τοξικό τρόπο. Που μετράνε μέρες μέχρι να τη δουν ξανά, διαβάζουν μέχρι και την πιο κλασμένη είδηση για εκείνη και μιλάνε στα τηλέφωνα με τους φίλους τους για το πώς θα κατέβει την Κυριακή και πόσο το έλουσε ο coach που δεν έβαλε τον τάδε. Πράγματα δηλαδή που ένας μέσος υποστηρικτής της St. Pauli αγνοεί γιατί ποτέ δεν τον ένοιαξαν. Και οι μπλούζες Ramones καλές είναι πάντως.