Το τρίτο άλμπουμ της τραγουδίστριας από την Σουηδία μόλις κυκλοφόρησε κι είναι το μικρότερο της και το πιο προσωπικό. Αν στις δύο πρώτες δισκογραφικές της προσπάθειες τα highlights ήταν indie χορευτικά διαμάντια όπως το “I follow rivers”, στο “I Never Learn” την παράσταση κλέβουν οι μπαλάντες και ο πόνος ενός χωρισμού ικανού να σου αλλάξει τη ζωή. Κάτι που συνέβη και στην Li, η οποία βρέθηκε ξαφνικά από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες χωρίς σπίτι, σύντροφο και περιοδεία.

Εκεί ξεκίνησε την αναγέννησή της όχι πια σαν ένα ποπ αστέρι όπως θεωρούνταν στην πατρίδα της αλλά σαν μια επιτυχημένη στιχουργός όπως και η ίδια παραδέχεται ότι θέλει να την θυμούνται. Εκεί γνώρισε τον David Lynch με τον οποίο συνεργάστηκε στο The Big Dream και ήταν αυτός που την βοήθησε να ξεπεράσει τα προβλήματά της συστήνοντάς την στον υπερβατικό διαλογισμό. Έτσι η Li ήρθε σε συμβιβασμό με τον ίδιο της τον εαυτό κάτι που εύκολα καταλαβαίνουμε στο νέο της άλμπουμ.

Το I Never Learn είναι μια ωδή στην μετάνοια και την ενοχή όταν αφήνεις κάποιον να φύγει. Είναι η Li που παραδέχεται τα λάθη της (“I never learn”, “I let my good own down”, “Before you forgive me darling for love I can’t feel”), τις αδυναμίες της (“Love me like I’m not made of stone”) και της επιθυμίες (“Can we start all over again cause I’m never gonna love again”, “ So before you replace me lie with me one last time”). Είναι πικρόγλυκο; Ίσως ναι. Αλλά είναι και ειλικρινές. Δεν αποφεύγει μερικά κλισέ, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του σε κάνει να νιώθεις θαυμασμό για την αγάπη που βίωσε η Li.

Ξεκινάει δυναμικά με το ομώνυμο πρώτο κομμάτι, μια πανέμορφη μπαλάντα και θέτει το mood του άλμπουμ, που ενώ έχει και τις upbeat αναλαμπές του (“Gunshot“, “Just Like A Dream”), το ακουστικό μέρος του είναι αυτό που το απογειώνει και αυτό οφείλεται όχι μόνο στην υπέροχη φωνή της Li αλλά και στην παραγωγή του άλμπουμ από τους μόνιμους συνεργάτες της, Bjorn Yttling και Greg Kurstin, που με την χρήση του reverb δίνουν ένα βάθος και μια ζεστασιά στους κατά τα άλλα μελαγχολικούς στίχους της Li. Είναι σαν μια ηλιόλουστη αλλά παγωμένη, χειμωνιάτικη μέρα.

Το αποκορύφωμα του άλμπουμ είναι δίχως δεύτερη σκέψη το “Love me like I’m not made of stone”, στο οποίο η Li ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο της σαν τραγουδίστρια με μία πολύ εύθραυστη ερμηνεία που σε κάποια σημεία σε κάνει να νομίζεις πως η λυγμική φωνή της θα σπάσει.

Το I Never Learn είναι σίγουρα η πιο φιλόδοξη προσπάθεια της Lykke Li και σηματοδοτεί την προσπάθειά της να αρνηθεί την ετικέτα της pop queen. Όχι ότι δεν της ταιριάζει, αφού και την εμφάνιση έχει και την σκηνική παρουσία για να τα βγάλει πέρα, αλλά είναι η απλότητα με την οποία διαχειρίζεται τα τραγούδια της που δεν συμπίπτει με αυτή την ταμπέλα.