Όπως μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας για την πορεία του enfant terrible του Μόνος στο Σπίτι, κάποια στιγμή τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν πάρα πολύ στραβά. Ο δημοφιλής ηθοποιός παιδικών ταινιών επανήλθε μεγαλωμένος κι αγνώριστος στην επικαιρότητα ως party animal με έφεση στην κατανάλωση ουσιών, συνελλήφθη και έδωσε τροφή στα μίντια να τον ακολουθούν σε κάθε νέο επεισόδιο, κατάσταση που εμμέσως πλην σαφώς αποτυπώθηκε και στην ταινία Party Monster.
Όμως ο Macaulay Calkin είναι πια καθαρός («και το τονίζω: καθαρός», που έλεγε κι ο Λεκτικός). Για να το αποδείξει, μάζεψε τους φίλους στο διαμέρισμά του και σχημάτισε τους Pizza Underground, μία tribute μπάντα στους Velvet Underground, πιθανώς τους καλύτερους υμνητές της ηρωίνης, τόσο που καταλήγουν συχνά ενοχλητική κυριολεξία. Μπορούμε ενδεικτικά να θυμηθούμε το βρισίδι που ρίχνει ο Ρέντον στον Sick Boy απ’ το Trainspotting, όταν ο τελευταίος βάζει το Heroin των VU να παίζει κατά τη χρήση.
Ο Calkin, ωστόσο, στην προσπάθειά του να πείσει ότι έχει πια καθαρίσει, κάνει μια σημαντική παρέμβαση στο έργο των VU, με τα κομμάτια να μετατρέπονται σε ύμνους για το αγαπημένο φαστ φουντ διεθνώς, την πίτσα. To Stephanie Says γίνεται Papa John Says, το I’m Beginning to See the Light γίνεται I’m Beginning to Eat the Slice, η Sweet Jane είναι πια σκέτο Pizza, το I’m Waiting for the Man διευκρινίζεται σε I’m Waiting for Delivery Man, το These Days της Nico υμνεί πια τις Cheese Days, το Perfect Day του Lou Reed ανακηρύσσεται Pizza Day, τo All Tomorrow’s Parties μιλάει για All Pizza Parties, η Femme Fatale σταματάει να προσέχει τη σιλουέτα της και γίνεται χωρίς ντροπές Pizza Gal, ενώ το Walk on the Wild Side παροτρύνει να Take a Bite of the Wild Slice.
Πέρα απ’ το χιουμοριστικό της υπόθεσης βέβαια, ηχητικά το σχήμα καταφέρνει να πιάσει απίστευτα την ακατέργαστη βρωμιά των VU και ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι Pizza Underground έχουν δώσει ήδη την πρώτη τους συναυλία στο East Village της Νέας Υόρκης. Το 8λεπτο ντέμο που ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Calkin δείχνει μια tribute μπάντα με άποψη και νόημα, που χρησιμοποιεί τη μουσική άλλων για να πει κάτι (εν προκειμένω χιουμοριστικό), και όχι για να εκπληρώσει τη φαντασίωση κανενός να γίνει ο Λου Ριντ. Γι’ αυτή τη «μετριοφροσύνη» του, αξίζουν όντως κάποια εύσημα. Μπράβο Μακόλει.
Πηγή: Buzzfeed