Αν είστε αναγνώστες μας και έχετε γεννηθεί κάπου τον Μάρτη του 2005, σας έχουμε νέα. Μπορεί την υπάρξη σας να την οφείλετε στην μαμά και στον μπαμπά, μπορεί να είστε ο καρπός ενός μεγάλου έρωτα και μιας αιώνιας αγάπης, αλλά να είστε σίγουροι πως αυτή η αγάπη, ο έρωτας και το πάθος πυροδοτήθηκαν ένα ζεστό βράδυ του 2004 στις 4 Ιουλίου. Και την ύπαρξη σας ίσως να την οφείλετε και σε έναν βαθμό στον Χαριστέα, τον Ζαγοράκη, τον Κατσουράνη και στα άλλα παιδιά που σάλπαραν στα γήπεδα της Πορτογαλίας με το ‘Πειρατικό’.

Πριν ακριβώς δεκαοχτώ χρόνια γραφόταν η πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η Εθνική Ελλάδος κόντρα σε όλα τα προγνωστικά κατάφερε να κατακτήσει το Euro σοκάροντας όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.  Ένας μήνας απόλυτης παράνοιας που ολοκληρώθηκε με τον μεγάλο τελικό απέναντι στην Πορτογαλία και δεκάδες χιλιάδες Έλληνες να κάνουν την Ομόνοια Βιετνάμ από τα πανηγύρια.

Στη Λισσαβόνα, οι περισσότεροι Πορτογάλοι μιλούσαν για ρεβάνς και εκδίκηση, για την δεύτερη και φαρμακερή, για το τέλος της κωλοφαρδίας και την απονομή δικαιοσύνης. Αλλά ποιος να φοβηθεί; Αφού τους κερδίσαμε μια φορά, γιατί να μην το κάνουμε και δεύτερη; Όπως και έγινε. Ο Μπασινάς εκτέλεσε το κόρνερ, ο Χαριστέας το πίστεψε και η Ελλάδα στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2004.

Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, οι πανηγυρισμοί ήταν ξέφρενοι σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Η εθνική ομάδα κατέκτησε το τρόπαιο ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, και καθώς οι παίκτες ξεχύνονταν στο χορτάρι αγκαλιασμένοι, ο κόσμος ξεχυνόταν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, γιορτάζοντας την απίστευτη πρωτιά. Με μπουζούκια, με σημαίες και με ταμπούρλα.

Η χώρα που κανείς δεν περίμενε όχι μόνο να κατακτήσει το Euro, αλλά να περάσει και τον όμιλο, η ομάδα που θεωρούνταν αουτσάιντερ της διοργάνωσης, στην οποία συμμετείχε, σε τελική φάση, μόλις για δεύτερη φορά μετά το 1980, είχε μόλις αναδειχθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το «πειρατικό» είχε σαλπάρει έχοντας κατακτήσει ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο.

Αλλά…αυτό ήταν το Πειρατικό!