Ήταν 13 Αυγούστου 2008 όταν η Ανόρθωση κάποιου Σόσιν και κάποιου Λαμπάν έδειχνε πολύ κοντά στο να κόψει το σερί παρουσιών του Ολυμπιακού σε ομίλους Τσου Λου με εκείνο το 3-0 στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» της Λάρνακας, όπως και έγινε και επίσημα μια εβδομάδα μετά στο Φάληρο. Στον πάγκο της ομάδας σε αυτή την τρικυμία καθόταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο νεόφερτος Ισπανός τεχνικός που είχε φτάσει την Εσπανιόλ στον τελικό του Ουέφα ένα χρόνο πριν. Αν πήγαινες και έλεγες σε ένα γαύρο εκείνες τις μέρες ότι σε εννιά και κάτι χρόνια αυτός ο προπονητής θα επέστρεφε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ως προπονητής της Μπαρτσελόνα, με τον κόσμο να περιμένει πώς και πώς να πατήσει στο γήπεδο και να ξαναφωνάξει τραγουδιστά το όνομά του, θα σε ρώταγε σίγουρα «ποια είναι η άκρη σου, μαν, να γίνω κι εγώ;».

Η ζωή, όμως, τα έφερε έτσι και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, μετά από μόλις τρία χρόνια στον πάγκο του Ολυμπιακού (2008-09, 2010-2012), κατάφερε να εξελιχθεί σε ένα θεό, σε ένα πρόσωπο λατρείας, σε έναν άνθρωπο στο όνομα του οποίου πίνει νερό ολόκληρη η κερκίδα του Ολυμπιακού, κι ας μη συνηθίζει να το κάνει για προπονητές. Κι αν το χει ξανακάνει για το Λεμονή (όχι σύσσωμη) για λόγους νοσταλγίας των πρώτων διπλών στην Ευρώπη και πολλών επικών αποτελεσμάτων σε ντέρμπι, η καθολική λατρεία του Μυρμηγκιού (Txingurri), όπως αποκαλούσαν τον Ερνέστο στα νιάτα του, έχει τις ρίζες της αλλού. Και, πιο συγκεκριμένα, μέσα από τα μάτια του υπογράφοντος εδώ:

Οι πρώτες καταιγιστικές Ευρωπαϊκές βραδιές

Δεν είχε συνηθίσει το μάτι του ερυθρόλευκου οπαδού να κατεβαίνουν ομάδες στο Καραϊσκάκη και να μετράνε το ένα μπαλάκι μετά το άλλο. Και, οκ, άλλο όμιλοι Τσου Λου, άλλο Ουέφα, αλλά η αλήθεια είναι πως σε εκείνο το 90λεπτο με τη Μπενφίκα και το δεύτερο ημίχρονο με τη Χέρτα ο Ολυμπιακός δεν πιανόταν. Ποιος θα ξεχάσει το αριστερό βολέ του Πάτσα για το 2-0 με τους Αετούς μετά από ένα τέταρτο αγώνα; Το Ντιόγκο που έκανε Λουϊζάο και Νταβίντ Λουίζ να κουτουλάνε; Τον τρόμο που έσπερναν Γκαλέτι-Μπελούτσι-Τζόλε σε κάθε τους άγγιγμα της μπάλας; Κι έπειτα τον κατήφορο που πήρε το φαληρικό στάδιο μετά το γκολ του Ντουντού με τη Χέρτα; Τον τρελαμένο Τοροσίδη στο 3-0 μετά το χορό του Λέτο στο κόρνερ; Και την ασίστ του Ντομί στο Ντιόγκο και να κλείσει η τεσσάρα; Κανείς. Εκείνα τα δύο βράδια ήταν τα πρώτα μέλια στον έρωτα μεταξύ ερυθρόλευκης κερκίδας και Βαλβέρδε.

Ο τελικός που δεν έλεγε να τελειώσει

Η χρονιά που παρεμβλήθηκε ήταν όμορφη, αλλά και κάπως περίεργη. Μπάλα στρωτή και χορταστική, ποδόσφαιρο κυριαρχίας στην Ελλάδα και πανεύκολο πρωτάθλημα (παρά την πιο συντηρητική αντιμετώπιση των ντέρμπι), οδυνηρός αποκλεισμός, όμως, στην Ευρώπη από την παραπαίουσα Σεντ-Ετιέν στους 32 με ήττες μέσα-έξω και φτάνουμε στον τελικό του Κυπέλλου, για να καθοριστεί τι στον π****ο πρόσημο βάζουμε οι απαιτητικοί γαύροι στη χρονιά. Αποτέλεσμα; ΕΝΑ ΣΥΝ ΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΙΟ. Σε έναν τελικό διαφήμιση σε περιγραφή Αντρέα Παλομπαρίνι (ακραίο νοστάλτζια), ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε γυρνάει δυο φορές από την κόλαση, μια από το 2-0 του ημιχρόνου και μια από το 3-2 των καθυστερήσεων, με ήρωα τον Άγγλο ασθενή, Ματ Ντάρμπισιρ, για να στείλει το ματς στην παράταση. Εκεί, οι δυο αποβολές, του Γκαλέτι μετά το 3-4 και του Αβραάμ στα χασομέρια, λυγίζουν τους Ερυθρόλευκους, που με δεξί μπακ τον Όσκαρ δέχονται ένα ποίημα απ’ το Σκόκο (αχ) και το ματς πάει στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι. Το τέλος γνωστό: Πελετιέρι στο Νικοπολίδη, Νικοπολίδης στα δίχτυα του Σάχα και τέλος. Ο πιο ανώμαλος τελικός του θεσμού είχε νικητή τον Ολυμπιακό και σε εκείνο τον τελικό ήταν γραφτό να ναι στον πάγκο ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Η ανατροπή του άθλιου ξεκινήματος το 2010

Η Μακάμπι Τελ Αβίβ έχει αποκλείσει (μπαμπέσικα-ακόμα δεν έχει καταλάβει ο Ζαϊρί πώς του ακυρώθηκε η καυλεούρικη περαντζάδα πριν το γκολ του Κολαούτι) από το Γιουρόπα πριν καν φτάσουμε στα μέσα Αυγούστου. Ο Έβαλντ Λίνεν χαιρετάει πακετάκι με τον ανεκδιήγητο Ντιόγκο και την ομάδα αναλαμβάνει ένας παλιός γνώριμος, ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Το καλοκαίρι μπορεί να συνεχίζεται μπουκωμένα (ήττα από τον Ηρακλή του Βέλλιου και του Σολτάνι στην πρεμιέρα), αλλά ο Ερνέστο σύντομα αρχίζει να δένει ένα υπέροχο σύνολο, στο οποίο προσθέτει την πρώτη του πινελιά, που δεν είναι άλλη από τη μεταφορά του Μιραλάς στην κορυφή της επίθεσης. Ποδόσφαιρο επιθετικό, μακριά από την κούραση της Ευρώπης και εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε βραδιά-φιέστα, με το επιβλητικό 6-0 επί της ΑΕΚ. Αναμνήσεις χρονιάς: οι οβίδες του Μιραλάς με Παναθηναϊκό και Πανιώνιο, η καταξίωση του Γιάννη Φετφατζίδη, το πολυεργαλείο Φουστέρ, ο μαέστρος Ιμπαγάσα, η άνετη αμυντική τετράδα και η καθιέρωση του Μοντέστο στο κέντρο. Κάτι ωραίο ετοιμαζόταν για την επιστροφή του Ολυμπιακού στο Τσου Λου. Και η ανανέωση του Ερνέστο έκανε ακόμα μεγαλύτερη την προσμονή για την επιστροφή αυτή.

Το παιχνίδι κατοχής στην Ευρώπη

Ο Ολυμπιακός μπορεί να είδε με Λεμονή τα πρώτα του πολυπόθητα διπλά στο Τσου Λου, τέσσερα χρόνια μετά, όμως, κυνηγούσε το κάτι παραπάνω μετά τα πρώτα τσεκπόιντς σε Βρέμη και Ρώμη. Και ο Ερνέστο, για ένα χρόνο, έδειξε στους απαιτητικούς γαύρους πως υπάρχει παραπάνω. Παιχνίδι κατοχής και άδικη ήττα με 2-1 από Άρσεναλ, μπαλάρα και 3-1 τη Ντόρτμουντ του Γκέτσε και του Λεβαντόφσκι στο Φάληρο, κοχονάτο διπλό με Μανιάτη πρώτη φορά στα χαφ στη Μασαλία και η κλασική φάπα στον (αδιάφορο) Βενγκέρ την τελευταία αγωνιστική. Κι άμα δεν ήταν τα δυο γκολ που έβαλε η Μαρσέιγ στην αδιάφορη Ντόρτμουντ αφού είχε λήξει το ματς στο Φάληρο, ο Βαλβέρδε θα είχε σημειώσει μια επική πρόκριση με ανατροπή στο βιογραφικό του. Ο Ολυμπιακός, για πρώτη φορά, έθετε τους όρους του παιχνιδιού, δεν περίμενε τον ανώτερο αντίπαλο πίσω για να βγάλει την αντεπίθεση (βλ. ματς στο Έμιρεϊτς), έπαιρνε τη μπάλα και δημιουργουσε. Και με τέτοια μπάλα δικαιολογούνταν τα όνειρα για πορεία στο Γιουρόπα. Ας όψονται τα δοκάρια (και το ευρύτερο φάρδος της Μέταλιστ) και ο Μέγιερι στη μεγαλύτερη ξενέρα της δεκαετίας για τους Ολυμπιακούς, μετά τη Μάντσεστερ. Στους 8 περίμενε η Σπόρτινγκ.

«Είμαι Ολυμπιακάρα»

Το δέσιμο με την κερκίδα ήρθε από το πρώτο φθινόπωρο, εκεί στα πέριξ της μαγικής βραδιάς με τη Μπενφίκα. Το νταμπλ εκείνης της χρονιάς και το ευρύτερα καλό θέαμα που παρήγαγε η ομάδα του Λιμανιού τη σεζόν 2008-09 έκανε αβίαστα σύνθημα το όνομα του Βαλβέρδε στην κερκίδα, σε μια χρονιά, μάλιστα, που δεν είχε σημειωθεί κάποια εμφατική νίκη απέναντι στους παραδοσιακά μεγάλους αντιπάλους του Ολυμπιακού. Το τσούγκρισμα με τον Κόκκαλη δεν εμπόδισε το Βαλβέρδε να δηλώσει πως είναι «Ολυμπιακάρα» στη φιέστα του αποχαιρετισμού, μια δήλωση που και οι δυο πλευρές της ερωτικής αυτής σχέσης ήξεραν πως δεν έγινε απλά για να γίνει. Μια ερωτική σχέση που ξαναφούντωσε ένα χρόνο μετά, ανανεώθηκε για ένα χρόνο μέσα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς και έκλεισε με ένα ακόμα νταμπλ και πολύ περισσότερα δάκρυα το 2012. Η πατρίδα τον καλούσε πίσω.

Η διεθνής καταξίωση

Το όνομά του ακουγόταν ήδη από την πρώτη θητεία του για μεγαλομεσαίες Ισπανικές ομάδες. Και, όντως, προέκυψε η Βιγιαρεάλ. Και μπορεί το πέρασμα από κει να μην ήταν επιτυχημένο, αλλά ο Ερνέστο αξιοποίησε στο έπακρο και το δεύτερό του πέρασμα για να ανεβάσει τις μετοχές του και να χτυπήσει την πόρτα της Βαλένθια το Δεκέμβρη του 2012. Το Μυρμήγκι παραλαμβάνει τις Νυχτερίδες δωδέκατες και τις βγάζει Γιουρόπα ως πέμπτες. Για να επιστρέψει στην αγαπημένη του Μπιλμπάο την επόμενη χρονιά και να τη φέρει ακόμα πιο δυναμικά στο προσκήνιο, μετά τον τελικό του Γιουρόπα το 2012. Πρώτη παρουσία σε ομίλους Τσου Λου για τους Βάσκους και ένα Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπάρτσα το 2015, παρέα με την παραδοσιακά συμπαθέστατη μπάλα των Βάσκων, και ο Ερνέστο αρχίζει να ακούγεται για διάδοχη κατάσταση στη Μπαρτσελόνα. Ο γάμος γίνεται το καλοκαίρι που μας πέρασε, στέλνοντας στον κουβά όσους ακολούθησαν Σωκράτη Κόκκαλη μετά την πρώτη φυγή. Και, απ’ όσο βλέπετε, παρά το παραδοσιακό κακό ξεκίνημα, τα πάει περίφημα στη μετά Νεϊμάρ Μπαρτσελόνα.

Ο Νταβίντ Φουστέρ

Τα ξανάχουμε πει εδώ για το τι εστί Νταβίντ Φουστέρ για τον υπογράφοντα. Ε, κάποιος τον έφερε τον Νταβίντ. Και κάποιοι haters χλευάζανε. Σε ευχαριστώ και γι’ αυτό, Ερνέστο.

Η επιστροφή του Βαλβέρδε στο Καραϊσκάκη δεν μπορούσε, για τους παραπάνω και άλλους τόσους και τόσους λόγους, παρά να είναι φαντασμαγορική. Ένα Καραϊσκάκης να σείεται τη στιγμή της βράβευσης και να ξανατραγουδά το όνομά του όπως τότε. Όπως ακριβώς έπρεπε για έναν προπονητή που δέθηκε όσο ελάχιστοι με την πιο απαιτητική και στριφνή σε ζητήματα προπονητικής κερκίδα της χώρας, για έναν άνθρωπο για τον οποίο όλοι, ανεξαρτήτως φανέλας, έχουν να πουν έναν καλό λόγο. Θέλετε επειδή σπάνια πετυχαίνει κανείς προπονητή για τον οποίο παίκτες δηλώνουν ανοιχτά ότι ήταν λάθος η φυγή του (βλ. Νικοπολίδης το 2009); Θέλετε για τις δηλώσεις περί καθαρού οφσάιντ Τζιμπούρ που μέτρησε κανονικά σε ματς με τον Παναιτωλικό; Θέλετε για το ότι δε μίλησε ποτέ για διαιτησία; Μπορούμε να βρούμε πολλά ακόμα «θέλετε». Το σίγουρο είναι ότι ο χαμογελαστός, μετρημένος και αξιοπρεπής κύριος Βαλβέρδε έχει κερδίσει με το σπαθί του τη θέση του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα καυχιόμαστε για καιρό ακόμα οι γαύροι στα πηγαδάκια με αλλόθρησκους φίλους μας.