Ακόμα κι όταν η Αθήνα αλλάζει, μερικά πράγματα μένουν ολόιδια. Από τα επικά εγκαίνια του Μετρό στις αρχές του νέου μιλένιουμ (για τα οποία γράφαμε πρόσφατα) μέχρι τον τωρινό πανζουρλισμό (1, 2) για τον Μεγάλο Περίπατο του Κώστα Μπακογιάννη, το βασικό είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τις αγαπημένες μας ελληνικές θαύμα γεύσεις, αυτές για τις οποίες φημίζεται η πρωτεύουσα και όλη η χώρα.

Μιλάμε φυσικά για τους θριαμβευτικούς χαιρετισμούς των πολιτικών που θα ζήλευε κι ο Ιούλιος Καίσαρας, τις τυμπανοκρουσίες για τις νέες Πυραμίδες που χτίζονται, τους άκυρους κομπάρσους, τις προφητείες ότι ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ και όλο το πατροπαράδοτο κιτς που λατρεύουμε με τόσο πάθος στην ιστοσελίδα που διαβάζετε. Για όλους αυτούς τους λόγους και για μερικούς ακόμη, αξίζει να σταθούμε σε μία άλλη πεζοδρόμηση που έγινε (ή μάλλον, περίπου έγινε) πριν 25 χρόνια.

Μιλάμε για την πεζοδρόμηση της Ερμού:

Όπως φαίνεται από την εικόνα, η ιδέα της πεζοδρόμησης της Ερμού δεν άρεσε στους καταστηματάρχες, αν και δεν τους άρεσε ούτε το ότι περνάνε αυτοκίνητα (!) λόγω καυσαερίων. Εντέλει ψήθηκαν γιατί η εμπορική κίνηση ανέβηκε, το οποίο τι αν μη τι άλλο δείχνει ότι κάποια κριτήρια είναι πιο σημαντικά από κάποια άλλα κριτήρια.

Αντίστοιχα, το κάτι σαν πεζοδρόμηση που πάει να γίνει τώρα πιθανώς τελικά να αρέσει όχι μόνο στους ποδηλάτες, αλλά και στους fans του τόνου σε κονσέρβα, ποτέ δεν ξέρεις. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν τελικά “δικαιώθηκε” ο Λαλιώτης και ο Αβραμόπουλος τότε μπορεί να δικαιωθεί ακόμη και το πενταετές πλάνο του Αλμπέρτο Μαλεζάνι.

Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος

Ας πάμε τώρα στην περίφημη πεζοδρόμηση του 1995. Το πιο συγκινητικό είναι ότι η τελετή που γίνεται (η οποία περιλαμβάνει και στρατιωτική μπάντα να παίζει εμβατήρια) δεν αφορά πραγματική πεζοδρόμηση, αλλά μόνο το κόψιμο της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Αυτό καθόλου δεν εμπόδισε τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη και τον δήμαρχο Αθηναίων Δημήτρη Αβραμόπουλο να κόψουν κορδέλα, φυσικά. Ο δε Κώστας Λαλιώτης έκοψε κορδέλα και δυόμιση χρόνια μετά (τον Δεκέμβριο του 1997), όταν η Ερμού πλακοστρώθηκε κι έγινε όπως την ξέρουμε σήμερα.

1995

1997 (με προσθήκη Μαρίας Δαμανάκη)

Κρατάμε επίσης τις φοβερές υποσχέσεις του Κώστα Λαλιώτη ότι το κέντρο θα αναδειχτεί σε «όαση ζωής και πολιτισμού», το οποίο μας βγήκε αρκετά επιτυχημένη προφητεία, εδώ που τα λέμε. Κι επειδή έχουμε και 90s και όλα είναι μπροστά μας, ο Αβραμό πετάει κι ένα «στο τέλος θα δικαιωθεί το όνειρο», ωσάν Μάρτιν Λούθερ Κινγκ της πλατείας Κοτζιά.

Anyway, το βίντεο αντανακλά τα vibes της εποχής: Από τις λατέρνες και random καντήλια, την ατάκα ότι «δε βρίσκεις ταξί» μέχρι την θεωρία της εποχής ότι ο κόσμος δεν μπορεί να ψωνίσει αν δεν σκάσει με το αυτοκίνητο ακριβώς απέξω. Ακόμη, το απαράμιλλο στιλ της εποχής:

Και ένα σύμβολο του Σατανά, μάλλον δηλαδή:

Δείτε τα φοβερά ντοκουμέντα:

Είναι φανερό ότι ζούμε τη Μέρα της Μαρμότας, απλά σε βαλκανική εκδοχή.