Όσον αφορά τις τηλεοπτικές σειρές, ζούμε στην εποχή της υπερπροσφοράς. Την εποχή που ακολουθεί τη λεγόμενη «χρυσή εποχή της τηλεόρασης». Και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Όλες οι σειρές δεν γίνεται να είναι αριστουργήματα τύπου Breaking Bad ή Sopranos, ούτε μαύρα χάλια τύπου I-Land. Ούτε καν να ξεκινάνε ως αριστουργήματα και να καταλήγουν Xena: Warrior Princess απλά με μεγαλύτερο budget, όπως το Game Of Thrones. Η μεγάλη πλειοψηφία των σειρών που παράγονται σήμερα κινούνται κάπου ενδιάμεσα.
Ποιος ξέρει καλύτερα αυτό το μεσαίο κομμάτι, ποιος έχει αγγίξει τη μετριότητα με τρόπο που θα ζήλευαν ακόμα και τα Ανέκδοτα με Μέτριο Γέλιο; Φυσικά το Netflix. Όχι πώς δεν έχει βγάλει εξαιρετικές σειρές, αλλά και τραγικές πατάτες, όμως κανείς άλλος δεν έχει παράγει τόσες μετριότητες μαζεμένες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα στην ιστορία της τηλεόρασης.
Υλικά:
1 τουλάχιστον αναγνωρίσιμος ηθοποιός
1 σενάριο αρκετά καλό για το trailer
1 μίνιμαλ σάουντρακ (προαιρετικά)
Εκτέλεση:
Παίρνετε ένα σενάριό κατάλληλο για elevator pitch*, το ανακατεύετε με μερικές γνωστές φάτσες και το πλασάρετε σε ένα ωραίο trailer που θα ψήσει τον ανυποψίαστο συνδρομητή Netflix ότι πρόκειται για κάτι ενδιαφέρον και ξεχωριστό. Το αφήνετε να ξεθυμάνει μετά τα πρώτα 5 λεπτά του πρώτου επεισοδίου σε ένα απόλυτο «μεχ».
*Elevator Pitch= To ψηστήρι που μπορείς να κάνεις ως σεναριογράφος σε έναν παραγωγό που συνάντησες «τυχαία» στο ασανσέρ, μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που κάνει το ασανσέρ να φτάσει στον προορισμό του, να αγοράσει το σενάριό σου.
Ακολουθεί τη συνταγή πιο πιστά κι από γιαγιά που μόλις έχει αγοράσει βιβλίο της Βέφας. Γνωστή κι αγαπημένη φατσούλα Paul Rudd, ενδιαφέρον (αν και όχι πρωτοεμφανιζόμενο – βλέπε Multiplicity) premise με πρωταγωνιστή που κλωνοποιεί τον εαυτό του έτσι ώστε να υπάρχουν ταυτόχρονα οι δύο πτυχές που ο καθένας μας κρύβει μέσα του σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε δύο ξεχωριστούς κλώνους. Μεγάλη ευκαιρία για ψυχαναλυτικό fantasy που μετατρέπεται σε ρηχή ρομαντική κομεντί όπου ο “Loser” κι ο “Winner” κλώνος διαγωνίζονται για το ποιος θα κερδίσει το κορίτσι. Βλέπεται μετρίως ευχάριστα επιτυγχάνοντας την απόλυτη ισορροπία μεταξύ καλού και κακού και διατηρώντας το balance in the force με αξιοξέχαστο τρόπο.
Δεν είναι καν λέξη. Ένα κλασσικό Detective Processional εποχής (Βικτωριανής συγκεκριμένα, γιατί όλες οι σειρές είναι σειρές κάποιας εποχής) όπου ο David Bruhl, o Luke Evans κι η αντιστοίχως μετρίως διάσημη Dakota Fanning ερευνούν μια σειρά φόνων στη Νέα Υόρκη του 1890.
Τι να περιμένετε; Όλα τα κλισέ της εποχής του ατμού: Ομίχλη, τεράστια ρολόγια, ατμός που πετάγεται από παντού χωρίς κανένα λόγο (ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΠΝΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ) ανθρωποκυνηγητά μέσα σε όπερες κλπ. Προσθέστε και με όλα τα κλισέ των ταινιών/σειρών με serial killers πχ. θύματα πόρνες, τελετουργικοί φόνοι με τόπους εγκλήματος-έργα τέχνης, προβληματική μεγαλοφυΐα ντετέκτιβ κτλ. σε ένα μπλέντερ κι έχετε έναν χυλό από «το’χω ξαναδεί αυτό νομίζω»
Δύο γνωστές φατσούλες εδώ, Laura Linney και Jason Bateman, οι οποίοι παίζουν πολύ καλά στο Breaking Bad των φτωχών. Το Elevator Pitch του συγκεκριμένου το φαντάζομαι ως: «Λοιπόν, θα κάνουμε το Breaking Bad αλλά σε μπλε». Η σειρά στην οποία ένας λογιστής ξεκινάει από μια απλή κλοπή για να καταλήξει criminal mastermind, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρύψει τη δραστηριότητά αυτή από την οικογένειά του (σας θυμίζει κάτι;) βλέπεται ευχάριστα, αλλά ξεχνιέται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μετά τους τίτλους τέλους του τελευταίου επεισοδίου.
Τα animations δεν εξαιρούνται από τη μετριότητα, και το Final Space είναι εκτός από animation και sci-fi, μια κατηγορία στην οποία είχε τεράστιο ανταγωνισμό ως μέτρια Netflix παραγωγή (Lost in Space, Another Life). Αυτή η αδιάφορη ρέπλικα του θρυλικού Futurama δεν έχει τίποτα το καινούριο και τίποτα το ενδιαφέρον να προσφέρει στο είδος της, τη στιγμή που αντίστοιχες σειρές στην ίδια πλατφόρμα όπως το BoJack Horseman και το Big Mouth έχουν καταφέρει να προχωρήσουν το genre. Δεν είναι τυχαίο που πέρασε πιο αδιάφορο κι από το μαρούλι πάνω στο οποίο ακουμπάνε τα κοψίδια σε χασαποταβέρνα.
Το τελευταίο το διάλεξα με ένα λίγο αμφιλεγόμενο κριτήριο. Ωσάν νεοδημοκράτης που μπαίνει στο IMDb να βαθμολογήσει ταινία του Γαβρά, επιλέγω το συγκεκριμένο σαν ένα από τα πολλά παραδείγματα που είναι ΤΟΣΟ εμφανές από το τρέηλερ ότι απλά ακολουθεί τη μαγική συνταγή, που δεν χρειάζεται να το δω για να είμαι σίγουρος ότι είναι μέτριο.
Πρώτα απ’όλα βάζουν την Christina Applegate ποντάροντας στις φαντασιώσεις όλων όσων μεγάλωσαν βλέποντας Married With Children (ΟΚ ΣΥΝ-ΒΟΟΜERS!) και μετά αφού τσίμπησες το δολωματάκι πάνε να σε τραβήξουν με την περιγραφή. Μια γυναίκα που έχασε τον άντρα της, κάνει μια νέα φίλη σε μια συμβουλευτική ομάδα πενθούντων. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, μιας και φαίνεται ότι η νέα αυτή φίλη έχει ένα ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ (Όχι, που δεν θα’χε) το οποίο συνδέεται με τον θάνατο του άντρα της Kell…εεε της πρωταγωνίστριας εννοώ.
Ναι, ξέρω. Κι εγώ παραλίγο να το ξεκινήσω γράφοντας απλά την υπόθεση. Αλλά θυμηθείτε ότι οι αληθινές μεγαλοφυΐες του Netflix είναι αυτοί που γράφουν τις περιγραφές κι όχι τα σενάρια.
