«Αυτά δεν είναι έργα ενός ανθρώπου, αλλά εγκλήματα ενός τέρατος», είπε ο Τραμπ το προηγούμενο Σάββατο αναφερόμενος στο σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ για τη φερόμενη χημική επίθεση που πραγματοποίησε πρόσφατα στη Δούμα και που σύμφωνα με τα δυτικά μέσα κόστισε τις ζωές 40 ανθρώπων. Και πριν ακόμα διενεργηθούν οι σχετικοί έλεγχοι για την επιβεβαίωση του γεγονότος, οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έστειλαν περισσότερους από 100 πυραύλους για να διασφαλίσουν με αυτόν τον αρκετά ανορθόδοξο τρόπο την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή.

Στην πραγματικότητα, το επιχείρημα του Τραμπ περί προστασίας του άμαχου πληθυσμού από κάποιον τρομακτικό δικτάτορα ή από άλλου τύπου απειλές ακούγονται υπερβολικά οικεία. Και είναι τόσο οικεία που δεν μπορούμε να κρατήσουμε τους εαυτούς μας από το να κάνουμε το απαραίτητο throwback σε μερικές από τις σπουδαίες «ειρηνευτικές» αποστολές των ΗΠΑ, οι οποίες παρ’ όλο που σκόρπισαν το θάνατο, παρουσιάζονταν πάντα ως μία επίπονη αλλά αναγκαία λύση.

Χιροσίμα και Ναγκασάκι

Το background: Λίγο πριν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 6 Αυγούστου του 1945, θα σημειωθεί η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της ιστορίας. Για να αναγκάσει την Ιαπωνία να παραδοθεί, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με εντολή του τότε προέδρου Χάρυ Τρούμαν, θα βομβαρδίσει τη Χιροσίμα, εξαφανίζοντας το 90% της πόλης και σκοτώνοντας 80.000 περίπου ανθρώπους.  Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, οι Αμερικανοί θα προχωρήσουν και στο βομβαρδισμό του Ναγκασάκι. Από αυτή την επίθεση, περίπου 40.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους άμαχοι, θα χάσουν τη ζωή τους.

Ο βομβαρδισμός των Χιροσίμα-Ναγκασάκι θα αναγκάσει τον τότε Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, Χιροχίτο, να ανακοινώσει την άνευ όρων παράδοση της χώρας: «Ο εχθρός χρησιμοποιεί πλέον μία καινούργια και άκρως επικίνδυνη βόμβα, η καταστροφικότητα της οποίας είναι μη μετρήσιμη, αφαιρώντας τις ζωές πολλών αθώων ανθρώπων. Αν συνεχίσουμε να πολεμάμε, αυτό θα σημάνει όχι μόνο την απόλυτη καταστροφή και εξάλειψη του ιαπωνικού έθνους, αλλά και τον ολοκληρωτικό αφανισμό του ανθρώπινου πολιτισμού».

Το επιχείρημα: Δεκαέξι ώρες μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, ο Χάρυ Τρούμαν, θα εμφανιστεί ενώπιον του αμερικανικού λαού και, με πλεονάζοντα κυνισμό, θα εξυμνήσει την πολεμική ανωτερότητα των ΗΠΑ, κάπως έτσι: «Οι Ιάπωνες μπήκαν σε αυτόν τον πόλεμο με την αεροπορική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Και πλήρωσαν επανειλημμένα για αυτό . Με αυτή τη βόμβα τώρα αναβαθμίζουμε με έναν νέο και επαναστατικό τρόπο τις ένοπλες δυνάμεις μας […] Είναι μία ατομική βόμβα. Είναι η αξιοποίηση της βασικής δύναμης του σύμπαντός μας. Η δύναμη από την οποία ο ήλιος αντλεί την εξουσία του, έχει τώρα εξαπολυθεί σε εκείνους που έφεραν τον πόλεμο στην Άπω Ανατολή».

Αργότερα, στην ίδια ομιλία, θα ισχυριστεί ότι η επίθεση στη Χιροσίμα ήταν η μοναδική λύση που είχε στα χέρια της η χώρα, για να προστατέυσει τις ζωές του άμαχου πληθυσμού: «Ο κόσμος θα σημειώσει ότι η πρώτη ατομική βόμβα ρίχτηκε στη Χιροσίμα, μια στρατιωτική βάση. Αυτό έγινε διότι επιθυμούσαμε για την επίθεση να αποφευχθεί όσο είναι δυνατόν ο θάνατος αμάχων. Ωστόσο, η επίθεση είναι μόνο μία προειδοποίηση για αυτά που θα ακολουθήσουν αν η Ιαπωνία δεν παραδοθεί, βόμβες θα ριχτούν στις πολεμικές τους βιομηχανίες και δυστυχώς χιλιάδες ζωές πολιτών θα χαθούν. Προτρέπω τους γιαπωνέζους πολίτες να εγκαταλείψουν τις βιομηχανικές πόλεις αμέσως και να σώσουν τους εαυτούς τους από την καταστροφή».

O πόλεμος του Βιετνάμ

Φωτογραφία: Nick Ut/AP

To background: Ο πόλεμος του Βιετνάμ κράτησε για περίπου 20 χρόνια και ξεκίνησε ως αντίδραση στην γαλλική αποικιοκρατία. Πολύ συνοπτικά, από τη μία έχουμε τον αυτοκράτορα Μπάο Ντάι, τον οποίο φυσικά αγαπά ιδιαίτερως η Γαλλία και η Δύση και, από την άλλη, τον Χο Τσι Μινχ, ο οποίος υποστηρίζει το αίτημα για ανεξαρτησία και υποστηρίζεται από Σοβιετική Ένωση και Κίνα. Η διαμάχη ξεκινάει τυπικά μεταξύ βόρειου και νότιου Βιετνάμ, με το πρώτο να ελέγχεται από τον Χο Τσι Μινχ και τους αντάρτες και το δεύτερο από τον αυτοκράτορα Μπάο και τη Δύση. Η σκληροπυρηνική φάση αρχίζει επί της ουσίας το 1965 και αυτό επειδή, οι 23.000 στρατιώτες που είχαν στείλει οι ΗΠΑ στην περιοχή γίνονται μέσα σε ένα χρόνο 190.000.

Το «πολύτιμο έργο» του προέδρου Τζόνσον (και των προηγούμενων αμερικανών προέδρων) θα συνεχίσει αργότερα, το 1972, ο Νίξον, με τους γνωστούς «βομβαρδισμούς των Χριστουγέννων», με στόχο την καταστροφή μεγάλων πόλεων του Βόρειου Βιετνάμ. Ο πόλεμος θα τελειώσει το 1973, με την παράδοση του Νότου και την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια, περισσότεροι από 3.000.000 άνθρωποι θα σκοτωθούν, εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισοί είναι Βιετναμέζοι.

Το επιχείρημα: O πρόεδρος Λύντον Τζόνσον, στην ομιλία του με τίτλο «Γιατί είμαστε στο Βιετνάμ» το 1965, προσπάθησε να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ πρόκειται να εντείνουν την παρουσία τους και να σκλυρήνουν τη στάση τους στην περιοχή. Η παρέμβαση των ΗΠΑ εμφανίζεται εδώ ως ένα είδος φιλανθρωπίας και εντιμότητας, ένα μοτίβο που θα ακολουθήσουν, όπως θα δούμε και παρακάτω, αρκετές ακόμα φορές οι αμερικάνικες κυβερνήσεις στο μέλλον. Ο Τζόνσον είπε λοιπόν: «Είμαστε εκεί γιατί πρέπει να κρατήσουμε την υπόσχεσή μας. Από το 1954, οι πρόεδροι των ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει το λαό του Νότιου Βιετνάμ.  […] Έχουμε δώσει μία εθνική υπόσχεση να βοηθήσουμε το Νότιο Βιετνάμ να διατηρήσει την ανεξαρτησία του […] Θα ήταν ολέθριο λάθος να παραβώ αυτή την υπόσχεση, να παραδώσω αυτό το μικρό και γενναίο έθνος στους εχθρούς του και στον τρόμο που θα ακολουθήσει».

Ο πόλεμος του Κόλπου

Το background: Έχουμε 1991, στα decks βρίσκεται ο Τζωρτζ Μπους ο Πρεσβύτερος και αυτός είναι ο πρώτος πόλεμος που θα αναχθεί σε τηλεοπτικό θέαμα με εκατομμύρια ανθρώπους να παρακολουθούν ζωντανά τις εξελίξεις στο πεδίο των μαχών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ΗΠΑ μαζί με 35 ακόμα συμμαχικές δυνάμεις και με τις ευλογίες του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα εισβάλλουν στο Ιράκ, με πρόφαση την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ. Οι εχθροπραξίες θα ξεκινήσουν το πρωί της 17ης Ιανουαρίου, με την κωδική ονομασία «Καταιγίδα της Ερήμου». Θα ολοκληρωθούν 40 μέρες μετά, με την υποχώρηση του Ιράκ.

Το επιχείρημα: Η εξήγηση που δόθηκε για ακόμη μία φορά από τις ΗΠΑ, ήταν αυτή της υπεράσπισης ενός αδύναμου κράτους που δεν μπορεί να υπερασπιστεί μόνο του τα εδάφη του. Συγκεκριμένα, ο Τζορτζ Μπους ανακοίνωσε την αμερικανική εμπλοκή κάπως έτσι: «Εδώ και δύο ώρες συμμαχικές εναέριες δυνάμεις χτυπούν στόχους στο Ιράκ και στο Κουβέιτ. Οι επιθέσεις αυτές συνεχίζονται όσο μιλάω […] Η διαμάχη αυτή ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου, όταν ο δικτάτορας του Ιράκ εισέβαλε σε μία μικρή και αβοήθητη χώρα. Το Κουβέιτ, μέλος του Αραβικού Συνδέσμου και των Ηνωμένων Εθνών, καταστράφηκε και ο λαός του υποβλήθηκε σε βασανιστήρια».

Λίγα λεπτά αργότερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα παραθέσει κάποια λόγια του Στρατηγού Κένταλ: «Αυτό που κάνουμε θα καθορίσει το μέλλον του κόσμου για τα επόμενα 100 χρόνια. Καλύτερα να το αντιμετωπίσουμε τώρα, παρά σε πέντε χρόνια».

Εισβολή στο Ιράκ

Το background: Και παρ’ όλο που ο υποτιθέμενος κίνδυνος εξαλείφθηκε μετά τον πόλεμο του Κόλπου, οι ΗΠΑ όλως τυχαίως βρήκαν άλλον ένα λόγο να εισβάλλουν στο Ιράκ, το 2003. Την «αποστολή» θα την έφερνε σε πέρας αυτή τη φορά ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος, σε συνεργασία βέβαια με τον τότε Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, Τόνι Μπλερ. Στόχος ήταν η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν στον απόηχο της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους και στα πλαίσια του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας που είχαν κηρύξει ήδη από το 2001 οι ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη των ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης το 20013 , ο εξόχως δημοκρατικός απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεΐν το Δεκέμβρη του 2005 και ο θάνατος χιλιάδων Ιρακινών.

Το επιχείρημα: H ανακοίνωση της έναρξης του πολέμου στο Ιράκ από τον Τζορτζ Μπους βασίστηκε στην κλασική επιχειρηματολογία περί εξαγωγής της δημοκρατίας και απελευθέρωσης ενός λαού που υποφέρει. Ο λόγος του ήταν γεμάτος συναισθηματισμούς όπως: «Ο Σαντάμ Χουσεΐν έχει τοποθετήσει στρατεύματα και εξοπλισμό σε περιοχές με αμάχους, σε μία προσπάθεια να χρησιμοποιήσει άνδρες, γυναίκες και παιδά ως ασπίδα για τις επιχειρήσεις του. Πρόκειται για μία θηριωδία. Θέλω οι αμερικανοί πολίτες και όλος ο κόσμος να γνωρίζουν ότι οι συμμαχικές δυνάμεις θα κάνουν ό,τι χρειαστεί για να προστατέψουν τους αθώους πολίτες […] Ερχόμαστε στο Ιράκ με σεβασμό απέναντι στο λαό του, στον πολιτισμό του και στις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Δεν έχουμε καμία φιλοδοξία πέραν της αποκατάστασης της ισορροπίας στο εσωτερικό της χώρας».

Κι ενώ ο Μπους είχε αρχικά υπαινιχθεί ότι η εισβολή στη Συρία ήταν, επίσης, ένα μέσογια να σταματήσει τις υποτιθέμενες προσπάθειες του Σαντάμ Χουσεΐν να χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής, λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν βρέθηκαν τέτοιου τύπου όπλα. Ωστόσο, ακόμα και τότε επέμενε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μία σωστή επιλογή.

Επέμβαση στη Συρία

Το background: Την προηγούμενη εβδομάδα, οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, πραγματοποίησαν πυραυλική επίθεση στη Συρία, με στόχο τον βομβαρδισμό εγκαταστάσεων όπου κατασκευάζονται και δοκιμάζονται παράνομα χημικά όπλα. Περισσότεροι από 100 πύραυλοι βομβάρδιζαν επί μία ώρα την πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκό, και την πόλη Χομς με τη στήριξη του ΝΑΤΟ. Η επίθεση αυτή παρουσιάστηκε από τις τρεις χώρες αλλά και από διάφορα διεθνή μέσα ως απάντηση σε πρόσφατη χημική επίθεση του σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, παρ’ ότι η επίθεση αυτή δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί.  Και αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο Τραμπ επιτίθεται στη Συρία με με πρόφαση χημική επίθεση του Άσαντ αφού ήταν πέρυσι τέτοια εποχή που είχε εκτοξεύσει 59 πυραύλους Τόμαχοκ.

Το επιχείρημα: Για να μην σας τρώμε το χρόνο κι επειδή έχετε καταλάβει πώς πάει το πράγμα, η λογική κι εδώ είναι ότι οι μαζικοί βομβαρδισμοί είναι η μοναδική λύση για να ζήσουν καλά άνδρες, γυναίκες και παιδιά: «Το περασμένο Σάββατο, το καθεστώς του Άσαντ χρησιμοποίησε για ακόμη μία φορά χημικά όπλα εναντίον αθώων πολιτών- αυτή τη φορά στην πόλη της Δούμε, κοντά στην πρωτεύουσα της Συρίας, τη Δαμασκό.  Πρόκειται για μία σημαντική κλιμάκωση στην χρήση χημικών όπλων από αυτό το τρομερό καθεστώς. Η απαράδεκτη αυτή επίθεση άφησε πολλούς πατέρες, μητέρες, βρέφη και παιδιά να πονούν και να ασφυκτιούν. Αυτά δεν είναι έργα ενός ανθρώπου, αλλά εγκλήματα ενός τέρατος».