Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, η μικρή οθόνη τείνει να μεγαλώνει συνεχώς. Και δε μιλάμε εδώ μόνο για το γεγονός ότι η αμερικάνικη τηλεόραση έχει εξελιχθεί σε μια βιομηχανία που συναγωνίζεται σε μέγεθος την κινηματογραφική. Αναφερόμαστε επίσης στο ότι η μικρή οθόνη μεγαλώνει “ποιοτικά”, αυξάνει διαρκώς τις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες της κι επιχειρεί να αξιοποιήσει στο μέγιστο τόσο την παραδοσιακή κινηματογραφική γλώσσα όσο και τις αφηγηματικές δυνατότητες που προσφέρει το πολύωρο τηλεοπτικό format. Για να το πούμε πιο απλά, από τα 00s κι έπειτα που βρίσκεται στην σύγχρονη χρυσή εποχή της, η αμερικάνικη τηλεόραση γίνεται “όλο και πιο σινεμά”. Κι αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς την στροφή σημαντικών κινηματογραφικών προσωπικοτήτων -ειδικά σκηνοθετών- προς τις τηλεοπτικές παραγωγές της τελευταίας δεκαετίας. Ας πούμε, υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της στροφής απ’ το γεγονός ότι πίσω από την κάμερα πρόσφατων σειρών έχουν κάτσει σκηνοθέτες όπως ο Martin Scorsese, o Ridley Scott, ο David Fincher, o Spike Lee κι ο Steven Soderbergh, μεταξύ άλλων;

Κατά μία έννοια, αυτή η αίσθηση “μεγαλώματος” της μικρής οθόνης γίνεται ακόμα πιο έντονη ότι βλέπουμε στην τηλεόραση καταξιωμένους κινηματογραφικούς σταρς που με την παρουσία τους “ξεχειλώνουν” τα όρια της. Μιλάμε για larger-than-life πρόσωπα που υπήρξαν για δεκαετίες ταυτισμένα με την μεγάλη κλίμακα της σκοτεινής αίθουσας, κι ακόμα περισσότερο υπήρξαν σημαντικοί πόλοι έλξης του μαζικού κοινού προς την κινηματογραφική εμπειρία. Απ’ αυτήν την σκοπιά, υπάρχει πράγματι κάτι το ανοίκειο στο να βλέπεις σε τηλεοπτικό ρόλο έναν ηθοποιό σαν τον Kevin Costner που έχει στην κατοχή του δύο Όσκαρ (και τα δύο για το Dances With Wolves, ένα ως σκηνοθέτης κι ένα ως παραγωγός), σαν τον Harrison Ford που υπήρξε ο κατεξοχήν πρωταγωνιστής της blockbuster εποχής του Hollywood με τους ρόλους του στα Star Wars και Indiana Jones, και τον Sylvester Stallone που εγγράφηκε στην λαϊκή κινηματογραφική συνείδηση ως ο απόλυτος σκληροτράχηλος action hero της Αμερικής με τα franchises του Rocky και του Rambo.

Δεν αναφέραμε καθόλου τυχαία αυτά τα τρία ονόματα ηθοποιών, αφού οι Costner, Ford και Stallone έχουν κάτι ιδιαιτέρως κοινό τα τελευταία χρόνια: κι οι τρεις έχουν κάνει τα μείζονα τηλεοπτικά τους πρωταγωνιστικά ντεμπούτα σε σειρές που έχει δημιουργήσει ο Taylor Sheridan. Ο Costner από το 2018 πρωταγωνιστεί στο Yellowstone, το σύγχρονο neo-western drama του Paramount Network, το οποίο αποτελεί μια από τις πιο πετυχημένες σειρές στην σύγχρονη αμερικάνικη τηλεόραση και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 5η σεζόν του. Ο Ford πρόκειται να εμφανιστεί πολύ σύντομα στο 1923, επίσης δημιουργία του Sheridan και prequel του Yellowstone. Και τέλος, ο Stallone επέλεξε επίσης τον Sheridan για το πρώτο του τηλεοπτικό πρότζεκτ, αφού εδώ και μερικές βδομάδες τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί στο Tulsa King, τη νέα μαφιόζικη crime-drama σειρά του τηλεοπτικού δημιουργού που στην Ελλάδα προβάλλεται από την COSMOTE TV. Και, αν μας ρωτάτε, ο Stallone έκανε μια ταιριαστή και σοφή επιλογή.

Στο Tulsa King, λοιπόν, βλέπουμε τον Stallone να πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Νεοϋορκέζου μαφιόζου Dwight “The General” Manfredi, ο οποίος αποφυλακίζεται έπειτα από μία ποινή 25 ετών και το αφεντικό του τον “εξορίζει” στην Οκλαχόμα ώστε να ξεκινήσει εκεί από το μηδέν μια νέα μπίζνα. Με λίγα λόγια, έχουμε ένα αρκετά κλασικό μαφιόζικο δράμα παλαιάς κοπής, βασισμένο σε μια φόρμουλα γνωστή και δοκιμασμένη, η οποία συνδυάζει την γκανγκστερική μυθολογία της pop κουλτούρας με μια αντι-ηρωική προσέγγιση στους αντιφατικούς και ηθικά “γκρίζους” χαρακτήρες, κι ένα υποβόσκον σχόλιο κοινωνικής κριτικής να βρίσκεται λίγο κάτω από την επιφάνεια. Αν σας ακούγεται υπερβολικά κλασικό, τότε πέφτετε μέσα – αλλά αυτό το λέμε για καλό κι όχι για κακό. Για την ακρίβεια, η αναβίωση κι ο εκσυγχρονισμός των “κλασικών” genres και τρόπων αφήγησης είναι το σήμα κατατεθέν σε όλη την πορεία του Sheridan στο σινεμά πριν βρει καταφύγιο στην τηλεόραση, από τα neo-western Hell or High Water και Wind River μέχρι τα action-thriller Sicario και Sicario: Day of the Soldado.

Από το 2018 κι έπειτα, παρότι συνεχίζει και στη μεγάλη οθόνη (τελευταίο παράδειγμα το περσινό Those Who Wish Me Dead), o Sheridan έχει στραφεί επίσης στο να επαναφέρει το παλιομοδίτικο κα παλιοσχολίτικο σινεμά πίσω στην αμερικάνικη τηλεόραση. Κι αν το Yellowstone saga (με τα prequels του) αποτελεί την western πλευρά αυτή της απόπειρας, τότε το Tulsa King βάζει ρίζες για την επιστροφή του gangster είδους. Γενικά μιλώντας, το γράψιμο του Sheridan έχει κάτι το ευχάριστα και ευπρόσδεκτα παλιομοδίτικο και κλασικό. Μπορεί να υποκύπτει σε κάποια στερεότυπα και μοτίβα κάπως υπερβολικά παραδοσιακά (έως και boomerίστικα), αλλά έχει μια συνοχή, μια στόχευση, μια ακρίβεια και μια αποτελεσματικότητα που εν πολλοίς λείπει από ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης τηλεόρασης που είναι βυθισμένη στην ειρωνεία, το meta και την αυτο-αναφορικότητα της pop κουλτούρας. Ο Sheridan, στο Tulsa King όπως και αλλού, ξέρει να αφηγηθεί μια ιστορία – και ξέρει να το κάνει καλά. Με ευθύτητα, με αμεσότητα, με στιβαρό σενάριο, με χαρακτήρες που έχουν σαφήνεια στις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις τους. Με μια αίσθηση πραγματικού ελέγχου της ιστορίας, του ρυθμού της και του προορισμού της, αλλά και του ενδιαφέροντος του κοινού γι’ αυτήν.

Σε αυτό το πλαίσιο καλώς εννοούμενου παλιομοδιτισμού, ο Sheridan βρίσκει δύο ιδανικούς συνοδοιπόρους. Ο πρώτος είναι φυσικά ο Stallone, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αποτελεί ένα ιδιαίτερο παράδειγμα χολιγουντιανού σταρ και κινηματογραφικού δημιουργού (γιατι μην ξεχνάμε ότι έχει υπάρξει σταθερά σκηνοθέτης και σεναριογράφος πολλών από των ταινιών του). Όπως και ο Arnold Schwarzenegger, έτσι κι ο Stallone δημιούργησε ένα υπερ-ανθρώπινο (ή και προ-ανθρώπινο) ερμηνευτικό ύφος που, παρότι δεν εναρμονίζεται με τα κλασικά αισθητικά πρότυπα της κινηματογραφικής ερμηνείας, αποτέλεσε από μόνο του μια διακριτή και ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα που ελάχιστοι (έως και κανένας) κατάφεραν να μιμηθούν. Ο Stallone, μετά από ένα πρόσφατο πετυχημένο (και πιο τρυφερό/ευαίσθητο απ’ όσο περιμέναμε) καλλιτεχνικό comeback στα Creed και Creed II, φέρνει αυτές τις ιδιαίτερες ποιότητες του παιξίματός του και στο Tulsa King, συνεχίζοντας να προκαλεί μια γοητεία αλλόκοτη, που δε μοιάζει με καμία άλλη κανενός σταρ, ακόμα κι αν διατηρεί ακόμα έναν ανεπεξέργαστο macho ανδρισμό.

Πιο διακριτική σε επίπεδο ονόματος, αλλά εξίσου σημαντική σε επίπεδο συνεισφοράς, είναι η παρουσία του Terence Winter ως showrunner και συν-σεναριογράφου της σειράς. Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα, πρόκειται για έναν άνθρωπο στενά δεμένο με την άνοδο της prestigious tv και ιδιαίτερα με την τηλεοπτική αναγέννηση του γκανγκστερικού genre. Από το 2000 μέχρι το 2007, ο Winter υπήρξε από τους βασικούς σεναριογράφους και παραγωγούς του The Sopranos, ενώ το 2010 δημιούργησε την δική του τηλεοπτική σειρά με το Boardwalk Empire. Το Tulsa King μπορεί να απέχει από το επίπεδο των δύο αυτών υπερ-κλασικών σειρών (δεν είναι εύκολο να κάνεις μαφιόζικη τηλεόραση στην μετα-Sopranos εποχή άλλωστε), αλλά μοιράζεται ένα κοινό DNA μαζί τους που την κάνει να στέκεται πολύ αξιοπρεπώς και να βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα. Η σειρά των Sheridan, Stallone και Winter θέλει να επιστρέψει στην εποχή των σκοτεινών αντι-ηρωικών character-based τηλεοπτικών crime-dramas που έφεραν μαζικά τον κόσμο στην τηλεόραση (ας σκεφτούμε επίσης το The Shied και το Breaking Bad που ακολούθησαν την συνταγή του Tony Soprano), και την έκαναν να κοιτάζει κατάματα το σινεμά. Κι η αλήθεια είναι ότι μας έχει λείψει αυτή η εποχή. Το Tulsa King είναι μια καλή υπενθύμιση του γιατί.