Κατά μία έννοια, μεγαλώσαμε μαζί με τον Jonah Hill στο σινεμά. Μπορεί ο 35χρονος γλυκύτατος ηθοποιός να μας ρίχνει μερικά χρονάκια, αλλά το 2007 που τον γνωρίσαμε ως έφηβο στο Superbad ήμασταν κι εμείς ακριβώς σε εκείνη την ηλικία ανάμεσα στον ανήλικο και τον ενήλικο κόσμο που ήταν αδύνατον να μην τον λατρέψουμε, από κοινού με τον Michael Cera φυσικά. Έπειτα, ο Hill λίγο πολύ ταυτίστηκε με τις κωμωδίες της Μεγάλης του Apatow Σχολής (βλέπε Knocked Up και Forgetting Sarah Marshall), ενώ παράλληλα πρωταγωνιστούσε σε φουλ παρεΐστικες bro κωμωδίες όπως το 21 Jump Street και το This Is the End.

Παράλληλα, βέβαια, άρχισε να ωριμάζει σαν ηθοποιός – κι αρχίσαμε να βλέπουμε έναν όλο και πιο απρόβλεπτο υποκριτικό εαυτό του σε ταινίες σαν το Moneyball, το The Wolf of Wall Street και το Hail, Caesar!. Και ναι, αυτή ήταν μια πλευρά του Hill που αρχίσαμε να αγαπάμε όλο και περισσότερο, αφού κι εμείς πια δεν ήμασταν πιτσιρίκια και δεν βλέπαμε (ευτυχώς) τον κόσμο μέσα από ένα στενά αγορίστικο πρίσμα. Την περσινή χρονιά, λοιπόν, ο Hill έγινε πιο περιπετειώδης από ποτέ. Αρχικά, έπαιξε σε πράγματα τόσο διαφορετικά όσο το Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot του Gus Van Sant, το τηλεοπτικό Maniac και το επερχόμενο The Beach Bum του Harmony Korine. Ακόμα πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός ότι μέσα στο 2018 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Mid90s, μια coming-of-age ιστορία από τη δεκαετία του ’90.

Χτες, λοιπόν, ο Hill  βρέθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου (όπου όλως τυχαίως βρισκόμαστε κι εμείς) ώστε να παρουσιάσει την ταινία του. Τον πετύχαμε στην συνέντευξή τύπου, κι εκεί τον ακούσαμε να λέει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Καθώς η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού και της παρέας του κατά τη δεκαετία του ’90, όταν δηλαδή ήταν πιτσιρικάς κι ο ίδιος, ο Hill εμμέσως πλην σαφώς σχολιάζει το πώς δημιουργούνται οι ίδιες οι ανδρικές κοινότητες και συνειδήσεις. Ενδεικτικά, είπε πως η παραδοσιακή αρρενοπώτητα τότε επέτασσε να μην δείχνεις τα συναισθήματά σου, να μην δείχνεις την ευαισθησία σου ή την ευαλωτότητά σου, γιατί αυτά ήτανε πράγματα «γυναικεία ή, θεός φυλάξοι, gay».

Ο ίδιος δηλώνει σαφώς πως βρίσκει προβληματική αυτήν την αρρενωπότητα, και θέλει να επιχειρήσει καλλιτεχνικά να δείξει τον τρόπο με τον οποίο είναι προβληματική. Αναφερόμενος στις κωμωδίες που έκανε στην αρχή της καριέρας του, τις οποίες ακόμα αγαπάει τα μάλα, λέει πως ελπίζει ότι τα αγόρια που μεγάλωσαν με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο θα θελήσουν να τον ακολουθήσουν σ’ αυτήν την διαδικασία αναστοχασμού και αυτοκριτικής. Κι εν τέλει, σύμφωνα με τον ίδιο, ταινίες σαν το Mid90s μπορούν να πείσουν το κοινό τους πως, όσο σκληρό κι αν είναι να μεγαλώνεις μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μια ελπίδα αλλαγής για όλους μας.

Γενικά, το παιδί έχει ωριμάσει και τα λέει καλά. Κυρίως, όμως, τα κάνει καλά – αφού το Mid90s είναι μια πανέμορφη ταινία με γιγάντιες δόσεις ειλικρίνειας και ευαισθησίας να συνοδεύουν την 90s απεγνωσμένη, μηδενιστική αλητεία της. Ελπίζουμε δύο πράγματα, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι κι αγαπητές φίλες. Πρώτον, να φέρει κάποιος καλός άνθρωπος την ταινία και στην Ελλάδα. Δεύτερον, να συνεχίσει ο Hill να φτιάχνει πράγματα σαν κι αυτό.