Η αλήθεια είναι ότι, συνήθως, όταν σκεφτόμαστε το Netflix το μυαλό μας δεν πηγαίνει κατευθείαν στο σινεμά. Και βέβαια υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό. Κατά βάση σκεφτόμαστε original σειρές που έχουν καταλήξει σύγχρονα streaming blockbusters, όπως το Stranger Things, το Black Mirror, το Orange Is the New Black ή το House of Cards, μεταξύ άλλων. Ή, φυσικά, το μυαλό μας πηγαίνει στο νοσταλγικό binge-watching παλιών αγαπημένων sitcoms ή καινούριων true crime ντοκιμαντέρ. Κι ούτως ή άλλως, όπως έχουμε ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές, οι σχέσεις μεταξύ της streaming πλατφόρμας και της παραδοσιακής βιομηχανίας του θεάματος δεν είναι και οι καλύτερες.
Η αλήθεια είναι ότι το Netflix, βέβαια, έχει πάρα πολλές δικές του ταινίες – κι έχει επίσης πολλές ταινίες για τις οποίες έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα διανομής. Μέσα σ’ αυτές υπάρχουν πολύ όμορφα πράγματα. Για παράδειγμα, το 2015 μια από τις πρώτες ταινίες της πλατφόρμας ήταν το υπέροχο Beasts of No Nation του Cary Fukunaga. Παράλληλα, μέσα στο 2017 μας έδωσε τρεις πολύ αξιόλογες ταινίες με τα Okja, Gerald’s Game και The Meyerowitz Stories, ενώ φέτος κυκλοφόρησε το συμπαθέστατο Calibre. Και κοντά σ’ αυτά, εξασφάλισε και την διανομή ταινιών σαν τα Annihilation, Mudbound, On Body and Soul και Good Time για μεγάλα κομμάτια του πλανήτη.
Εκτός όλων αυτών, όμως, έχει και μερικές (αρκετές, βασικά) δεκάδες σαβουρο-ταινιών που ξεκινάνε από πανομοιότυπες ρομαντικές κομεντί και φτάνουν μέχρι φτηνά sci-fi με το κιλό. Ε, απ’ ό,τι φαίνεται αυτή η στρατηγική πρόκειται να αλλάξει. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνουμε από το ρεπορτάζ για τον επικεφαλής του κινηματογραφικού τμήματος της πλατφόρμας, Scott Stuber, που δημοσιεύθηκε προχτές στο Hollywood Reporter. Συγκεκριμένα, το πρώην στέλεχος της Universal βρίσκεται σ’ αυτήν την θέση εδώ και δύο χρόνια, και οι πηγές του ρεπορτάζ λένε πως το Netflix πρόκειται να γίνει πιο επιλεκτικό ως προς τις ταινίες του, στοχεύοντας παράλληλα στο να διευρύνει το πεδίο του.
Κατά μία έννοια, αυτό είναι ήδη εμφανές από τους επερχόμενους τίτλους της streaming πλατφόρμας. Μέχρι να τελειώσει το 2018, θα δούμε στο Netflix τη νέα ταινία του Alfonso Cuaron (το Roma), τη νέα ταινία των αδερφών Κοέν (το The Ballad of Buster Scruggs), τη νέα ταινία του Paul Greengrass (το 22 July), τη νέα ταινία του Jeremy Saulnier (το Hold the Dark) και την τελευταία, ανολοκλήρωτη ταινία του Orson Welles (το The Other Side of the Wind). Με λίγα λόγια, βλέπουμε τίτλους από ήδη καταξιωμένους ή φερέλπιδες σκηνοθέτες, οι οποίοι υπό διαφορετικές συνθήκες θα βρίσκονταν ψηλά στις προτιμήσεις των studios.
Παράλληλα, ο Stuber και το Netflix ποντάρουν όλο και περισσότερο στο να χτυπήσουν την αγορά των μεγάλων blockbusters και τα παραδοσιακά franchises της μεγάλης οθόνης. Για παράδειγμα, ο David Ayer και ο Will Smith ήδη δουλεύουν πάνω στο sequel του περσινού Bright, μιας ταινίας που ήταν ομολογουμένως μετριότατη, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να γίνει η πιο πετυχημένη της πλατφόρμας έως σήμερα. Εκτός αυτού, το Netflix ήδη έχει επενδύσει 150-170 εκ. δολάρια στο επόμενο πρότζεκτ του Michael Bay, το Six Underground, αμείβοντας μάλιστα τον πρωταγωνιστή Ryan Reynolds περίπου 30 εκ. δολάρια.
Και δίπλα σ’ όλα αυτά, φυσικά, υπάρχει και η επερχόμενη ταινία του Martin Scorsese. Το The Irishman, που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019 με πρωταγωνιστές τους Robert De Niro και Al Pacino, έχει κοστίσει μέχρι στιγμής στο Netflix περίπου 175 εκατομμύρια δολάρια. Προφανώς, πέρα από την βραχυπρόθεσμη και άμεση ανησυχία ότι ενδέχεται να μην δούμε καν στο σινεμά την καινούρια ταινία του Scorsese ή ότι πλέον το escapism των μεγαλειωδών blockbusters θα χωράει μέσα σε οθόνες κινητών και tables, ανακύπτει το πολύπλοκο ζήτημα του τι μορφή θα έχει από εδώ και πέρα η κινηματογραφική παραγωγή, διανομή και κατανάλωση.
Είτε το κινηματογραφικό μοντέλο των streaming υπηρεσιών επεκταθεί και επικρατήσει, είτε τα projects των Netflix, Amazon και Apple καταλήξουν να σκάσουν σαν φούσκες, το σίγουρο είναι ότι τα επόμενο χρόνια έχουμε να δούμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που θα θέσουν υπό διερώτηση το τι είναι κινηματογράφος και τι όχι.
