Χαμός. Αυτή είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει το παγκόσμιο μπιλμπάο που έχει προκαλέσει η κορεάτικη σειρά του Netflix που ονομάζεται Squid Game, ή το Παιχνίδι του Καλαμαριού αν το έχετε στα ελληνικά, ή El Juego del Calamar αν είστε φίλοι της ακούσιας κωμωδίας που προκύπτει από γλωσσολογικά νταραβέρια. Σε κάθε περίπτωση, η σειρά έχει καταφέρει να πατήσει όλα τα ευαίσθητα κουμπάκια του φιλοθεάμονος κοινού, και γι’ αυτό άλλωστε έχει καταλήξει να γίνει η πιο πετυχημένη παγκοσμίως στην ιστορία της πλατφόρμας (!), με την ίδια να μας ενημερώνει αυτές τις μέρες πως συνολικά έχουν παρακολουθήσει το Squid Game πάνω από 111 εκατομμύρια άνθρωποι μέσα σε 17 μέρες.
Και πώς να μην το παρακολουθήσουν άλλωστε; Τα είχε όλα. Τα κορεάτικα του Netflix είναι στα χάη τους, κι ο πλανήτης ήδη είχε βρέξει τα πόδια του στην γλυκιά γλυκιά σαγήνη του k-pop όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός αυτού, το premise των παιχνιδιών θανάτου ήταν ήδη μια κλασική συνταγή επιτυχίας από την εποχή που ο κόσμος λάτρευε τα Battle Royale και τα Saw, ενώ η γενική αίσθηση μιας εφιαλτικής δυστοπίας δολοφονικής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (με φανταχτερή Black Mirror αισθητική) που διαπερνά όλη τη σειρά είναι ομολογουμένως μια εγγύηση, αφού οι άνθρωποι δεν χορταίνουμε να βλέπουμε σε οθόνες τα πράγματα που κάνουν την ζωή μας κόλαση.
Στον πυρήνα του Squid Game, βέβαια, βρίσκονται τα παιδικά παιχνίδια. Η σειρά βασίζεται σε ένα πολύ απλό και αποτελεσματικό τρικ: παίρνει την νοσταλγία για την παιχνιδιάρικη ξεγνοιασιά της παιδικής μας ηλικίας και την μετατρέπει σε μια αιματηρή κούρσα θανάτου όπου οι άνθρωποι ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το χρήμα και την επιβίωση. Λεπτή αλληγορία, έτσι; Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, το Squid Game μας έβαλε στον πειρασμό να χαράξουμε σχέδια πάνω σε ζυμάρι-πλαστελίνη και να συγκρίνουμε τα κορεάτικα παιχνίδια με αυτά που παίζουμε εμείς εδώ στα νότια Βαλκάνια. Ε, το επόμενο φυσικό βήμα ήταν να ανασυγκροτήσουμε την δική μας παιδική ηλικία σε Squid Game εκδοχή.
Τι παίζαμε στο προαύλιο του σχολείου και τα παιδικά πάρτι; Πώς θα έμοιαζε αν αναγκαζόμασταν να παίξουμε μέχρι θανάτου; Αυτά είναι τα ρωτήματα που άλλοι μπορεί να φοβούνται να απαντήσουν, αλλά εμείς σίγουρα όχι. Απολαύστε ψύχραιμα, αιματηρά και υπεύθυνα.
Ίσως το πιο αγχωτικό παιχνίδι της παιδικής μας ηλικίας; Για κάποιο λόγο, το να μείνεις εκτός παιχνιδιού στις Μουσικές Καρέκλες ήταν πάντα πιο επίπονο απ’ ό,τι σε άλλα παιχνίδια.
Οκ, αυτό είναι έτσι κι αλλιώς ένα ιδιαιτέρως επικίνδυνο παιχνίδι. Μας κάνει εντύπωση που δεν γινόντουσαν περισσότερα αιματηρά ατυχήματα με τυφλά παιδάκια να γκρεμοτσακίζονται.
Ναι, οκ, ΑΥΤΟ ήταν ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Ίσως τα μισά μυοσκελετικά προβλήματα στα 30 μας να προέρχονται από εκεί. Επίσης, men construct intricate rituals to touch the skin of other men.
Μπορεί σε έναν βαθμό το παιχνίδι με τη γυάλινη γέφυρα να έμοιαζε με το κουτσό, αλλά ράγιζε (ωπ) η καρδιά μας που δεν βλέπαμε τα γνωστά αγαπημένα αριθμημένα τετραγωνάκια.
Σε γενικές γραμμές αρκετά φλώρικο παιχνίδι με λιγοστούς κινδύνους, αν εξαιρέσουμε την αίσθηση ΈΠΙΑΣΑ-ΣΦΑΙΡΑ-ΣΤΟΝ-ΑΕΡΑ που ένιωθες αν τυχόν έπιανες την μπάλα που σου πέταγαν.
Σκότος. Ζόφος. Έρεβος. Όχι για τις αδύναμες καρδιές.
