Αγαπητέ αναγνώστη, έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο σημαντική είναι η επιλογή της μουσικής στις ταινίες και τις σειρές; Αν όχι, θα καταλάβεις αμέσως γιατί υπάρχει ένας τύπος που έχει ειδικό πόστο και πληρώνεται για να αναλάβει την μουσική επιμέλεια.

Η μουσική καθορίζει κατά ένα σημαντικό βαθμό τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσει μια σκηνή. Αν σε μία σκηνή δολοφονίας π.χ. κάποιος βάλει να ακούγεται χαρωπή μουσικούλα με πιανάκι, έχει καταστήσει κατευθείαν την ταινία μαύρη κωμωδία ή δράμα για χρυσό βατόμουρο.

Αλλά τι γίνεται με την ποιότητα των μουσικών επιλογών; Άμα βάλουμε απλά μία οποιαδήποτε θλιμμένη μουσική σε μία θλιμμένη σκηνή αυτή αυτομάτως θα ταιριάξει; Σαφώς και όχι.

Οι δικές μας σειρές βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο στο πόσο καλά ταιριάζουν εικόνα με ήχο:

http://www.youtube.com/watch?v=k-OiJjmlSMo

Και σαν να μη φτάνει αυτό, γυρνάς και βλέπεις από κάτω αυτό το σχόλιο.

Αλήθεια τώρα;

Οι ξένες σειρές – σε γενικές γραμμές και με διακυμάνσεις – βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο:

http://www.youtube.com/watch?v=xcvZ1Cij1XI

Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τις επιλογές αυτές.

Ο υπεύθυνος επιμέλειας μουσικής του μεγάλου (?) ελληνικού καναλιού άνοιξε το ράδιο. Άκουσε Πάολα και λέει “όχι, θα το παίξω ψαγμένος. Θα βάλω ό,τι παίζει ο Red.” Επιλέγει λοιπόν Placebo και Lenny Kravitz. Εντάξει ψαγμένο δεν το λες, κάτι έχει παρανοήσει ο κύριος, αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Το θέμα είναι ότι η λογική είναι “ας βάλω ένα χιτάκι να αρέσει”.

Κάποιος στη θέση του – με κοντινή λογική – μπορεί να έλεγε: “Όλοι πηγαίνουν στα club και τα μπουζούκια. Ας βάλουμε λίγο R’n’B μπουζουκάκι να γουστάρουν όλοι” και να είχαμε αυτό το αποτέλεσμα:

Αντίθετα οι σοβαρές παραγωγές έχουν είτε δική τους, κατά παραγγελία, μουσική είτε λιγότερο mainstream.

Σκοπός της μουσικής επένδυσης είναι να ενισχύσει την εικόνα, όχι να σε αποσπάσει από αυτή.

Σκέψου λοιπόν μία σκηνή στην οποία παίζει από πίσω τραγούδι που ακούγεται σε διαφήμιση π.χ. κινητής τηλεφωνίας (άρα πάντα και παντού). Είναι το ίδιο πράγμα με το να προσπαθείς να διαβάσεις ένα βιβλίο και από πίσω να παίζει μουσική που ξέρεις τα λόγια και σου βγαίνει να το τραγουδήσεις. Έχω ακούσει ότι διάφοροι μπορούν να κάνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα, αυτό όμως αμφιβάλλω.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι σοβαρές ταινίες/σειρές επιλέγουν ορχηστρική μουσική σε σημεία που είναι καίριας σημασίας. Αντίστοιχη αποτυχία με την κακή επιλογή μουσικής έχει και η παντελής έλλειψη μουσικής σε σημεία που πρέπει να τονιστούν συγκεκριμένα συναισθήματα. Νομίζω είναι ίδιο με τις απεργίες των σχολιαστών σε αγώνες. Ενώ κάθε φορά θα βρίσεις τον sportcaster, στην απεργία σου λείπει. Στην καλύτερη(?) να βάλουν κανένα Κύπριο.

Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και εσκεμμένα να βάζουν mainstream μουσική στις δικές μας σειρές, σε αποσπά από το περιεχόμενο.