Quantcast

Ο πιο καλός, καλός τραγουδιστής

Το ύστατο αντίο στον Jason Molina με πέντε υπέροχα τραγούδια του

Normo Gin

19 Μαρτίου 2013

RIPJasonMolina

 

Φαίνεται μερικές φορές μαύρο χιούμορ να σχολιάζεις τον θάνατο ενός τόσο μελαγχολικού τραγουδοποιού καθώς ό,τι και να γράψει κανείς για επικήδειο θα παραμένει λιγότερο σκοτεινό από την καλλιτεχνική δουλειά του θανόντα, από τη χρόνια μελέτη του πάνω στο φαινόμενο του θανάτου, και θα είναι σαν να κοροϊδεύει το μακροσκελές έργο του. Θα είναι πτωχό τω πνεύματι και θα χαθεί όπως όλο το υπόλοιπο υλικό στο ίντερνετ που γράφεται διεκπεραιωτικά.

Ας κρατήσουμε λοιπόν μόνο το εξής: ο Jason Molina γεννήθηκε, έζησε, ήπιε πολύ, έγραψε τραγούδια, τα ερμήνευσε ως Jason Molina, Songs: Ohia ή Magnolia Electric Co., και πέθανε απ’ όσα ήπιε στις 16 Μαρτίου 2013 σε ηλικία 39 χρονών. Τα άλλα είναι σάλτσες και όσοι ενδιαφέρονται να τα μάθουν, θα τα βρουν συμπυκνωμένα στη wikipedia ή αλλού.

Οπότε, αντί για βιογραφίες και εγκώμια, ας ακούσουμε απλά πέντε τραγούδια και τι έχουν να πουν για τη ζωή, τον θάνατο και ό,τι άλλο είναι “ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο” για να το πούμε με τα καθημερινά μας λόγια.

 
 

Ίσως να το ξεχωρίζω γιατί απ’ αυτό το τραγούδι τον έμαθα. Αλλά μάλλον όχι.

Τα λεξικά του διαδικτύου ισχυρίζονται ότι η λέξη “coxcomb” μεταφράζεται “λιμοκοντόρος”. Ένα ερωτικό τραγούδι που αποκαλεί το κόκκινο των μαλλιών του αντικειμένου του πόθου “λιμοκοντόρικο”, λοιπόν. Η μουσική είναι ήρεμη, νηφάλια και μελαγχολική. Οι στίχοι είναι εξαγριωμένοι, μανιασμένοι και παραληρηματικοί. Ο διάλογός τους είναι τόσο έντονος που η ακρόαση του τραγουδιού γίνεται ψυχοφθόρα και κάπως έτσι έχει στιγματίσει την πραγματική ζωή πολλών ακροατών του που είχαν την ιδέα να ενωθούν σε δυάδες. Για ένα εξαιρετικό ρεμίξ του κομματιού από έναν εξαιρετικό δίσκο, κλικ εδώ.

 
 

Στον ίδιο δίσκο θα μπορούσαμε να διαλέξουμε πολλά, αλλά η απελπισμένη κραυγή “We Were Lightning” στο αποπάνω τραγούδι παγώνει το αίμα. Όταν οι μουσικοί θέλουν να μιλήσουν για τη φθορά του χρόνου, συνήθως αρκούνται στο να την περιγράψουν. Το εν λόγω τραγούδι γίνεται η φθορά του χρόνου: ξεκινάει ακμαίο, βρίσκει τις εξάρσεις του και ξεβράζεται με κιθάρες που αποδιοργανώνονται και μία φωνή που επαναλαμβάνει “and it’s fading” μέχρι να μην μπορεί άλλο πια.

 
 

“Help does not just walk up to you”. Ίσως ο Molina να κάνει καντάδα στον εαυτό του, να τον ικετεύει να μην πεθάνει από τα ξύδια. Αποτυγχάνει, αλλά το τραγούδι που αφήνει πίσω είναι ανατριχιαστικό, από το εναρκτήριο άρπισμα μέχρι το τέλος. Μένει κληρονομιά μπας και δουλέψει σε όσους ζουν ακόμα.

 
 

Αυτό το κομμάτι προκαλεί συναισθησία. Η μπουκωμένη κιθάρα κάνει τον ακροατή να νιώθει την υφή του καυτού μάυρου μεταξιού, ενώ οι στίχοι και το “ξεσηκωμένο” ύφος του, δίνουν μία νέα σημασία στον μύθο των femmes fatales. Αντί να αρχίσει να μειώνει ή να βρίζει το αντικείμενο του πόθου του, γίνεται περισσότερο αυτοσαρκαστικός, δίνοντας μαθήματα διαχείρισης κρίσεων.

 
 

Στα άδεια σπίτια κυκλοφορούν φαντάσματα και η απαγγελία πάνω από το στοιχειωμένο όργανο ακούγεται σαν το ιδανικό πένθιμο εμβατήριο. “Θα αφήσω τα φώτα ανοιχτά για να βλέπεις να φύγεις”. Και έφυγε. Καλό ταξίδι κ. Molina, θα μας λείψεις.

Best of internet