Με την δημιουργία του πρώτου Final Fantasy το 1987, γεννήθηκε ένα σύμπαν ηρωισμού και τεράτων. Από τότε βγήκαν 14 ακόμα κύρια παιχνίδια, καθώς επίσης και άλλα sidegames, anime, ταινίες, βιβλία, παιχνίδια κινητού, κουκλάκια κλπ. Σε αυτό το σύμπαν ανήκει και ένα από τα σημαντικότερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών, το Final Fantasy VII, το οποίο κι άφησε ένα αναγνωρίσιμο στίγμα σε μια ολόκληρη γενιά. Όντας το πιο επιτυχημένο της εταιρίας, σιγοψήνεται τα τελευταία χρόνια το remake του.
Ναι, το trailer βγήκε 3 χρόνια πριν αλλά το πλάνο της εταιρίας λέει πως περιμένει μεγάλα κέρδη στο τέλος του 2019. Κι αν ένα remake, όποτε και να έρθει, μπορεί να δώσει πολλούς λόγους για να απογοητεύσει, ας σταθεί τουλάχιστον η αφορμή για να θυμηθούμε το αρχικό παιχνίδι.
Το Final Fantasy VII του 1997 ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έβαλε 3D animation στα cutscenes του. Δυο δεκαετίες μετά, αυτό δεν λέει πολλά αφού ένα video game του σήμερα έχει καλύτερα γραφικά από μια τέτοια σκηνή του Final Fantasy VII. Τι κι αν οι χαρακτήρες όσο έπαιζες το παιχνίδι ήταν σα να έχουν βγει από ένα σιδεράδικο του ’90; Τα 50 λεπτά των cutscenes, διάσπαρτα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, έδιναν πόνο και με το παραπάνω.
Και γιατί να μην δίνουν πόνο; Όλοι σοκαρίστηκαν με τον απροσδόκητο θάνατο της Aerith εξαιτίας του Sephiroth, του κακού του παιχνιδιού, αφήνοντας τους παίχτες να ψάχνουν τρόπους να την κρατήσουν κοντά τους. Αυτός ο ψηφιακός θάνατος, με την οργή και μελαγχολία που επέφερε στους παίκτες, έδειξε ότι τα video games, εκτός του να κατοικούν στο χρόνο μας, κατοικούν και στις καρδιές μας.
Γιατί, αν ο Pac-Man δεν μπορούσε παρά να κυνηγάει φαντάσματα και να τρώει τις κουκκίδες του, ήταν επειδή εκτός από δισδιάστατη φιγούρα ήταν και μονοδιάστατος χαρακτήρας. Οι χαρακτήρες σε όλα τα Final Fantasy ήταν πολυδιάστατοι, με πάθη, αγάπες και μίση, που έρχονταν από διαφορετικά παρελθόντα και είχαν αφηγηματικό βάθος. Όπως σε κάθε πετυχημένη αφηγηματική ιστορία, οι συγγραφείς Nojima και Kitase έπλεκαν σε βάθος τους χαρακτήρες του παιχνιδιού προσφέροντας διαφορετικές επιλογές με διαφορετικές καταλήξεις. Μια τέτοια πλοκή ήταν και τα διαφορετικά ραντεβού που μπορούσε να κάνει ο Cloud, κύριος ήρωας του παιχνιδιού, στο βαγόνι του τελεφερίκ. Αν και δεν ήταν όλες οι επιλογές γραμμένες για να είναι ρομαντικές, προσέφερε μια δόση αναπάντεχου που έμενε να εξερευνηθεί.
Φυσικά, δεν ήταν όλα ωραία σε εκείνο το παιχνίδι. Εκτός της πληθώρας των όποιων επιλογών για τις λεπτομέρειες, οι developers του παιχνιδιού μάλλον σκέφτηκαν πως θα ήταν αστείο να συμπεριλάβουν ιστοριούλες που αναπαράγουν τη κουλτούρα του βιασμού. Ένα τέτοιο σκηνικό αφορούσε και τον Mukki, έναν μποντιμπιλντερά που μαζί με την παρέα του στριμώχνουν τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον αν θα κάνει η εταιρία remake σε τέτοιες απαράδεκτες κουλτούρες ή θα κρατήσει μόνο το πνεύμα του παιχνιδιού, αφαιρώντας τις.
Εκτός των όποιων σχεδιασμένων αρνητικών στοιχείων, υπήρχαν και αρκετά glitches και bugs σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού. Στις χωρίς πολλά-πολλά 40 ώρες συνολικού χρόνου και με συνοδεία την μεθυστική του μουσική, συχνά αδιαφορούσαμε για τα λάθη που οι developers δεν πρόλαβαν να διορθώσουν ή απλά δε νοιάστηκαν να το κάνουν, αφήνοντας για παράδειγμα τα πόδια ηρώων glitchαρισμένα σε ορθή γωνία.
Η πολυπλοκότητα που προσέφερε το παιχνίδι, βέβαια, δεν ήταν παρθενογένεση. Όπως συμβαίνει σε πολλά έργα τέχνης, πηγή έμπνευσης αποτέλεσε μια αληθινή ιστορία. Πρόκειται για μια θρυλική μάχη μεταξύ δυο σαμουράι, του Sasaki Kojirō και του Miyamoto Musashi, το 1612. Οι δυο ξακουστοί σαμουράι μονομάχησαν για το ποιος είναι ο καλυτερότερος, με αποτέλεσμα τον θάνατο του πρώτου.
Αυτός ο θρύλος, που μέχρι και άγαλμα του στήσανε, ενέπνευσε έναν από τους σεναριογράφους του Final Fantasy VII να γράψει την περίπλοκη σχέση και μάχη μεταξύ Cloud (του καλού) και Sepiroth (του κακού).
Στο Final Fantasy VII, βέβαια, δε μονομάχησαν για το ποιος είναι ο καλύτερος. Είχαν οικολογικές ανησυχίες και πάλεψαν για την διάσωση του πλανήτη από μια τεράστια επιχείρηση ηλεκτρισμού που κυριαρχούσε σε κάθε σημαντικό τομέα εξουσίας. Η εταιρία, χρησιμοποιώντας κατ’ αποκλειστικότητα την ζωτική ενέργεια του πλανήτη, είχε στόχο να αυξήσει την επιρροή και τα κέρδη της. Ο Cloud μετατράπηκε από μισθοφόρο σε ήρωα, αποφασίζοντας να σώσει τον κόσμο μαζί με νέους και παλιούς φίλους. Για το λόγο αυτό, τόσο με το θάνατο της Aerith όσο και με τις οικολογικές δυσκολίες των ψηφιακών κόσμων, δεν υπήρχε χρόνος για ανησυχίες για τα glitches και τα bugs του παιχνιδιού. Το παιχνίδι γέμιζε άλλωστε το μυαλό μας με μεγάλα συναισθήματα και ιδέες.
Φυσικά μπορεί η νοσταλγία για το παρελθόν να έχει πλέξει τις εμπειρίες μας από τον ψηφιακό κόσμο και, κοιτώντας τες εκ των υστέρων, να μοιάζουν πιο όμορφες. Μπορεί τελικά το παιχνίδι να μην ήταν τόσο ωραίο πέρα από τα μάτια ενός εφήβου. Οι παίκτες του τότε είναι πια 30άρηδες και το remake απευθύνεται κυρίως σε όσους και όσες με εφηβικές ματιές είδαν έναν άλλο κόσμο εντός του παιχνιδιού. Όσα και να επιλέξουν να βάλουν ή όχι στο παιχνίδι, οι ίδιοι παίκτες θα δούνε το παιχνίδι με άλλα μάτια, κάνοντας την όποια κριτική να είναι κριτική στον εαυτό τους.
