Σαν αυθεντικός ζυγός έπρεπε να χρησιμοποιήσω τη ζυγαριά μου και στις σειρές (όπως λέει και ο Vamvax, “από τα ζώδια που ζυγίζουν, μακράν το καλύτερο, είναι ο ζυγός“). Έφτασε λοιπόν η στιγμή, με αφορμή το τέλος της 2ης σεζόν του American Horror Story και της 5ης και τελευταίας σεζόν του Fringe.
Για όποιον τις παρακολουθεί ή θα ήθελε κάποια στιγμή να ξεκινήσει, το άρθρο είναι spoiler-free. Απλά στο Fringe πεθαίνει ο Martin στην 1η σεζόν. Στο American Horror Story η Μαρία σκοτώνει το Βαγγέλη επειδή έκανε σεξ με την κολλητή της και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Θέλω να επικεντρωθώ στο στοιχείο που, κατά τη γνώμη μου, κάνει μια σειρά σεναρίου cool ή όχι. Το τέλος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όταν τελειώνει να νιώθεις ότι δεν σπατάλησες άδικα τόσες ώρες και μέρες ώστε να μπαίνεις να κατεβάζεις torrent (εγώ που βλέπω και πολλές σειρές ταυτόχρονα έχω περισσότερο κόπο γιατί πρέπει να ψάξω να βρω πρώτα σε ποιο επεισόδιο έχω μείνει).
Πολλοί θα πουν “τι μα λε ρε; σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός“. Εγώ θα πω “τι μαλακίες μου λέτε ρε;”
Είναι η τελευταία γεύση που σου αφήνει μια σειρά. Μπορεί να έκανε τεράστια κοιλιά, σχεδόν να τη βαρέθηκες και να έφτασες στο όριο να τη σταματήσεις. Τελικά περίμενες το τελευταίο επεισόδιο να φέρει την εξιλέωση και ήρθε, δεν ήρθε.
Το πιο σημαντικό σε σειρές σεναρίου είναι να έχεις σκεφτεί το τέλος κι ειδικά αν έχεις 5-6 σεζόν από πίσω δεν είναι καλή ιδέα να το αλλάξεις. Η επιτυχία φέρνει λεφτά, τα κανάλια θέλουν κι άλλη “επιτυχία”, το σενάριο ξεχειλώνεται κι από 3 σεζόν καταλήγει στις 6.
Το Lost είναι ένα καλό παράδειγμα. Στις τελευταίες σεζόν το σενάριο εμπλουτίστηκε με άχρηστες πληροφορίες, έκανε την κοιλιά του αλλά το τέλος του άξιζε της αναμονής. Προφανώς και γιατί το τέλος είχε γραφτεί από την αρχή του σεναρίου. Δεν έψαχνε ο σεναριογράφος στο τέλος πως να ενώσει τόση πληροφορία από 6 σεζόν. Όποιος θεωρεί το τέλος του Lost χάλια να σταματήσει να διαβάζει το άρθρο, να πάει να το ξαναδεί και να επικεντρωθεί στην ουσία του κι όχι να chatάρει παράλληλα στο facebook. Αν και πάλι το μόνο που θα πει είναι “γιατί υπήρχαν πολικές αρκούδες;”, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η σειρά δεν είναι γι’ αυτόν.
Το Fringe λοιπόν ενώ ξεκίνησε ελπιδοφόρα, έχοντας κι ένα καλό χαρτί (την επιτυχία του J.J. Abrams με το Lost) αναφέρεται σε ένα τμήμα ακραίων επιστημών που τα περιστατικά του αρχίζουν να ενώνονται και να δημιουργούν ένα μονοπάτι στο σενάριο. Κάνει κι αυτό στο τέλος την κοιλιά του, αποτέλεσμα της παράτασης που πήρε, και λες “επιτέλους τελειώνει, θα δω κάτι αντίστοιχο με το Lost. Αφού έπιασε και θέματα επιστημονικής φαντασίας θα είναι ουάου“. Έλα όμως που το τέλος δεν είχε γραφτεί από την αρχή. Με μέλια δε σώζεις καταστάσεις.
Το American Horror Story λοιπόν έκανε κάτι πολύ έξυπνο. Είδε ότι όλες οι επιτυχίες έπαιρναν παράταση και σου λέει δεν θα καταντήσω κι εγώ να δανείζομαι σενάριο του Παπακαλιάτη, θα κάνω αυτούσιες σεζόν. 13 επεισόδια μυστηρίου και τρόμου, από έναν ψυχοπαθή σεναριογράφο, με τέλος γραμμένο από την αρχή. Έτσι χρησιμοποίησε τους ίδιους ηθοποιούς σε άλλο ρόλο και διαφορετικό σενάριο. Κι έλα μετά FX να μου δώσεις χρυσάφι για άλλες 10 σεζόν. Ναι θα πουν, χωρίς να έχουν έστω μισή τύψη για τις μαλακίες που θα έπρεπε να προσθέσουν σε ένα ήδη τραβηγμένο σενάριο. Όποιος δε το βλέπει θα του πρότεινα να το ξεκινήσει. Η 2η σεζόν θεωρώ πως είναι καλύτερη από την 1η και ελπίζω η συνέχεια να είναι ίδια.
Να λοιπόν τι θα κάνετε τώρα που θα τελειώσει η εξεταστική και δεν θα έχετε πως να γεμίσετε τον χρόνο σας.
Αν κάποιος πει ότι ήταν μαλακία, καθρεφτάκι.
