“What are you thinking? How are you feeling? Who are you? What have we done to each other? What will we do?” – Nick Dunne

Η Amy Dunne (Rosamund Pike) εξαφανίζεται στην πέμπτη επέτειο του γάμου της. Ο σύζυγος της, Nick (Ben Affleck), θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιογραφικής φρενίτιδας που θα ξεσπάσει, ενώ παράλληλα θα θεωρηθεί βασικός ύποπτος από την αστυνομία. Το σενάριο της Gillian Flynn, βασισμένο στο δικό της ομώνυμο βιβλίο, είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας, καθώς καταφέρνει να κινείται σε τρία επίπεδα – αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ, ρεαλιστικό οικογενειακό δράμα και καυστική κοινωνική σάτιρα της social εποχής μας. Και όλα αυτά τα επιτυγχάνει φτιάχνοντας μια συμπαγή πλοκή και αξέχαστους χαρακτήρες.

Στον πυρήνα της ιστορίας της Flynn βρίσκεται η μακροχρόνια σχέση του Nick και της Amy, καθώς και οι δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στο παντρεμένο ζευγάρι. Εξετάζεται η ειλικρίνεια. Πόσο ειλικρινείς είμαστε απέναντι στο σύντροφο μας, στα παιδιά μας, στα αδέρφια μας, στον ίδιο μας τον εαυτό; Μιλάει για τον γάμο, με μερικά από τα πιο ωμά λόγια που έχουν ειπωθεί ποτέ στο πανί για αυτό το ζήτημα – με όλους τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις και τις απατηλές προσδοκίες να βρίσκονται εδώ.

Και το σενάριο σχολιάζει, σαρκάζει, σχεδόν ειρωνεύεται μια εποχή, όπου οι πάντες έχουν μια αδιαμφισβήτητη άποψη για τα πάντα, επηρεασμένοι από τα μέσα ενημέρωσης και έχοντας μια συλλογική εμμονή με τα social media και τα reality. Κι όλα αυτά καμουφλαρισμένα σαν μια καλοκουρδισμένη ιστορία μυστηρίου.

Το ημερολόγιο της Amy είναι ένα τρομερό σεναριακό εύρημα, το οποίο υπήρχε και στο βιβλίο, και έτσι βλέπεις την ιστορία του ζευγαριού μέσα από την οπτική και των δύο πρωταγωνιστών του – κάτι που σε κάνει να αμφισβητείς συνεχώς ότι διαδραματίζεται στη μεγάλη οθόνη. Σύμφωνα με τον Nick η Amy είναι αντικοινωνική και πεισματάρα, ενώ σύμφωνα με την Amy ο Nick είναι επιθετικός και καταχρηστικός. Τι ισχύει όμως πραγματικά απ’ όλα αυτά;

Ο David Fincher με αυτό το εξαιρετικό υλικό στα χέρια του φτιάχνει ένα hitchcock-ικό θρίλερ, μα και συνάμα μια πιο σκοτεινή εκδοχή του “American Beauty” και ρίχνει μια επίκαιρη ματιά στον «Πόλεμο Των Ρόουζ» (από το μυαλό θα σου περάσουν φευγαλέα και τα “The Shape Of Things” και “Don Jon”), φτιαγμένο με τη γνωστή σχολαστικότητα του.

Ο Fincher σίγουρα έχει συμβιβαστεί. Δεν είναι ο εικονολάτρης προβοκάτορας του παρελθόντος. Μην περιμένεις από αυτόν ακόμα ένα Fight Club. Ο Fincher έχει ωριμάσει. Πιάνει στην εντέλεια τον παλμό της κάθε εποχής και ξέρει να γυρίζει ταινίες, με τρόπο μαεστρικό, που πάντα έχουν να πουν κάτι ενδιαφέρον, χρησιμοποιώντας τις πιο καινούργιες τεχνικές με τον πιο παλαιομοδίτικο τρόπο. Εδώ κάνει μια ρισκαδόρικη επιλογή και αποφασίζει να παραμερίσει στην άκρη τη σήμα κατατεθέν βιρτουόζου του και υπηρετεί σαν πειθήνιος στρατιώτης το σενάριο της Flynn.

Η αφηγηματική ένταση του φιλμ είναι παροιμιώδης, το σασπένς τσακίζει κόκαλα, ενώ οι εικόνες που στήνει όσον αφορά τον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης από τα media μας φτύνουν σαρκαστικά στα μούτρα. Οι ανατροπές (από την ειδυλλιακή γνωριμία του ζευγαριού μέχρι τη σκοτεινή κορύφωση), όπως πάντα, είναι βούτυρο στο ψωμί αυτού του σκηνοθέτη και τεχνηέντως χρησιμοποιεί ένα τρικ που είχαμε δει πρώτη φορά στο αξεπέραστο “Se7en” του. Η ταινία ακροβατεί τόσο αριστοτεχνικά ανάμεσα στα είδη, ώστε στο τέλος της 149 λεπτών διάρκειας της να παρακαλάς για λίγο ακόμα.

Δε θα περίμενες τίποτα λιγότερο από την τεχνική τελειότητα και την επίπονη ακρίβεια όσο αφορά τα επιμέρους χαρακτηριστικά του “Gone Girl”. Η μουντή φωτογραφία του Jeff Cronenweth είναι απολύτως ταιριαστή με το πνεύμα του έργου, το μοντάζ/χειρουργικό νυστέρι του Kirk Baxter παίζει με το μυαλό σου, ενώ η μουσική των Atticus Ross και Trent Reznor, μόνιμων συνεργατών του Fincher πλέον, καταφέρνει να μιλήσει στο θεατή – διάολε ακόμα και ο Μάικ ο Φασολάκης θα ήταν τρομακτικός υπό αυτή τη μουσική υπόκρουση.

Το κάστινγκ της ταινίας είναι λίρα εκατό. O συνήθως βαριεστημένος Affleck εδώ είναι πολύ καλός. Ουσιαστικός σε ένα ρόλο που απαιτούσε από αυτόν να είναι ταυτόχρονα συμπαθής, αλαζονικός, αμήχανος και γοητευτικός. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με κάποιον άλλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο η ταινία θα είχε απογειωθεί. Θα απογειωθεί όμως και η καριέρα της Pike μετά από αυτήν εδώ την ευέλικτη και απρόβλεπτη ερμηνεία, που είναι επιπέδου “and the wibner is…”.

Τα λόγια είναι περιττά, πήγαινε δες την κι έλα να συζητήσουμε ώρες γι’ αυτήν. Ανεβάζουν κι άλλο τον ερμηνευτικό πήχη της ταινίας οι καλοπαιγμένοι ρόλοι της ντετέκτιβ Boney (Kim Dickens), της τσαμπουκαλούς αδερφής του Nick, Margo (Carrie Coon) και του ειρωνικού μεγαλοδικηγόρου του, Tanner Bolt (Tyler Perry).

Ορισμένες σεναριακές ευκολίες και τα τελευταία πέντε, δέκα λεπτά της ταινίας είναι τα μοναδικά ψεγάδια αυτής της σχεδόν αριστουργηματικής ταινίας. Και το μοναδικό ψεγάδι αυτού του άρθρου είναι το ότι ο υπογραφών δε γουστάρει να σε spoil-άρει, αλλιώς θα έγραφε άλλα τόσα. Τίποτα λιγότερο από…

4/5

Το trailer της ταινίας: