Εν τω μεταξύ, από την Πέμπτη έχει ξεκινήσει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Υπό κανονικές συνθήκες, θα ήμασταν φουλ ορεξάτοι για φεστιβαλική ζωή (και ανταπόκριση), θα ήμασταν ήδη πάνω, και θα είχαμε αρχίσει τα posts, τα stories, τα άρθρα και τα βίντεο. Ούτως ή άλλως, το Αθήνα-Θεσσαλονίκη είναι η ζωή μας όλη, την καρδιά μας σε σταθμούς την τυραννάμε. Οι συνθήκες, όμως, δεν είναι κανονικές. Το δυστύχημα των Τεμπών, σε όλη του την ανθρώπινη και πολιτική διάσταση, έκοψε τον χρόνο στα δύο, τουλάχιστον προς το παρόν. Οπότε δεν έχουμε όρεξη να πούμε και να γράψουμε πολλά. Το 25ο ΦΝΘ ξεκίνησε την Πέμπτη και συνεχίζεται μέχρι τις 12 Μαρτίου σε physical και digital χώρο. Έχει ταινίες, αξίζει να τις δείτε, να εμπνευστείτε, να προβληματιστείτε, να μοιραστείτε. Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος (πάνω από 200 ταινίες συνολικά) είναι διαθέσιμο και στην streaming πλατφόρμα, οπότε, ακόμα κι αν δεν είστε Θεσσαλονίκη, οι παρακάτω 15 προτάσεις μπορεί να σας ενδιαφέρουν.
Η νέα ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, σκηνοθέτη της σπουδαίας Αγέλαστου Πέτρας, η οποία επίσης θα παρουσιαστεί σε μια ειδική προβολή στο φεστιβάλ.
Ένα πορτραίτο της Σαλονικιάς Ελληνοεβραίας Chelly Wilson που κατά τη δεκαετία του ’70 εξελίχθηκε σε βασίλισσα της πορνοβιομηχανίας της Νέας Υόρκης.
Η ιστορία του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας και του περιοδικού Αμφί, δύο εξαιρετικά σημαντικών πρωτοβουλιών που αποτέλεσαν ιδρυτικές πράξεις για το σύγχρονο ελληνικό LGBTQ κίνημα.
Όλο το αφιέρωμα στον κινηματογράφο της παρατήρησης και το cinéma vérité είναι εξαιρετικό, και μπορείτε κάλλιστα να ξεκινήσετε από εδώ. Αν συνεχίσετε, δείτε οπωσδήποτε το Titicut Follies του Frederick Wiseman και το Harlan County USA της Barbara Kopple.
To φεστιβάλ φιλοξενεί αφιέρωμα σε έναν από τους πιο ευαίσθητους Έλληνες κινηματογραφιστές, κι αυτή εδώ η ταινία είναι ο ιδανικός τρόπος για να ξεκινήσετε να γνωρίζετε το σινεμά του Σταύρου Ψυλλάκη.
Δε μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι να το βλέπεις στη μεγάλη οθόνη, αλλά μπράβο στο φεστιβάλ – και θα το προσπαθήσουμε. Όλο το αφιέρωμα για την εβραϊκή Θεσσαλονίκη φαίνεται ενδιαφέρον, θα πρότεινα επίσης το The Specialist του Eyal Sivan για την δίκη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, το οποίο βασίζεται στην ομώνυμη ανταπόκριση της φιλοσόφου Hannah Arendt.
Μιας και λέμε για ντοκιμαντέρ που βασίζονται σε βιβλία, εδώ έχουμε τον διάσημο Ουκρανό σκηνοθέτη Sergei Loznitsa να εμπνέεται από το ομώνυμο κείμενο του σπουδαίου W.G. Sebald για την χρήση του άμαχου πληθυσμού σε καιρό πολέμου.
Ανυπομονούσα να δω αυτήν την ταινία και δεν είχα βρει τρόπο μέχρι στιγμής. Το θέμα της είναι η εμμονή του David Lynch με τον Μάγο του Οζ, οπότε δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Σημειωτέον πως ο σκηνοθέτης, Alexandre O. Philippe έχει γυρίσει επίσης πολύ μερακλίδικες μετα-κινηματογραφικές ταινίες σαν το The Taking, το Leap of Faith, το Doc of the Dead και το People Vs. George Lucas.
Ο εξαιρετικά ενδιαφέρων trans συγγραφέας Paul B. Preciado παίρνει το αξεπέραστο μυθιστόρημα Orlando της Virginia Woolf και το επανεπινοεί κινηματογραφικά μέσα από 26 σύγχρονα queer πρόσωπα.
Ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για την απρόσμενη, ετεροχρονισμένη και μελαγχολική καλτ επιτυχία των Συνθετικών, μιας χαμένης synth μπάντας από τα 80s.
H Annie Ernaux είναι στα πάνω της μετά την κινηματογραφική μεταφορά του Γεγονότος και το περσινό Νόμπελ Λογοτεχνίας, κι εδώ παραδίδει μια οπτικοακουστική εκδοχή του γνωστού της autofiction.
O Anton Corbijn, σκηνοθέτης των υπέροχων Control, A Most Wanted Man και (κυρίως) The American, υπογράφει ένα ντοκιμαντέρ για το σχεδιαστικό ντουέτο των Hipgnosis που ευθύνεται για μερικά από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα δίσκων όλων των εποχών.
Νέο ντοκιμαντέρ Werner Herzog. Αυτό. <3
Εδώ φαίνεται να έχουμε ένα φιλμ-εμπειρία για την γενιά του “no future is the new future”. Το Anhell69 του Theo Montoya δείχνει queer, δυστοπικό, (αυτο-)καταστροφικό, και αυτό μας ιντριγκάρει.
Η πρωτοπόρος σκηνοθέτιδα Αντουανέττα Αγγελίδη, εμβληματική φιγούρα του ελληνικού avant-garde σινεμά, μιλάει στην κόρη της, Ρέα Βαλντέν. Άχαστο.