Κατά γενική ομολογία, οι φετινές Κάννες σηματοδότησαν την επιστροφή των μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως post-covid κανονικότητα. Δεδομένου ότι το κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι η πιο πυκνή, παλλόμενη, ζωηρή, λαμπερή και μητροπολιτική εκδοχή της κοινωνικής εμπειρίας του σινεμά, ήταν κάτι που το περιμέναμε εναγωνίως – ακόμα κι αν δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι επιφυλάσσει ο ερχόμενος χειμώνας σε υγειονομικό και πολιτικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, το φετινό φεστιβάλ της Βενετίας, που ξεκινάει σήμερα, είναι ένας ακόμα σταθμός στην μεγάλη φεστιβαλική επιστροφή. Εκεί, λοιπόν, θα βρισκόμαστε κι εμείς.
Εδώ και χρόνια, η κινηματογραφική Μπιενάλε φιλοξενεί σταθερά όλο και περισσότερες πρεμιέρες μεγάλων ταινιών, θολώνοντας τις γραμμές ανάμεσα στο mainstream και το arthouse σινεμά, το Hollywood και την Ευρώπη, ακόμα και το σινεμά και την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια η Βενετία προσελκύει όλο και περισσότερους από τους σύγχρονους πρωτοκλασάτους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες, χαράζοντας έτσι εν πολλοίς τον δρόμο για τα Όσκαρ. Επίσης, δεδομένου ότι είναι το φεστιβάλ με τις καλύτερες σχέσεις με το Netflix, έχουμε σταθερά κάμποσες παραγωγές της πλατφόρμας να κάνουν πρεμιέρα.
Με μια πρώτη και γρήγορη ματιά το 79ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας που θα κρατήσει μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη (με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής την Julianne Moore) δεν έχει τα επίδοξα υπερ-blockbusters των προηγούμενων ετών αλλά περιλαμβάνει πολλές και μεγάλες ηχηρές επιστροφές, από τον Luca Guadagnino, τον Alejandro G. Inarritu και τον Darren Aronofsky μέχρι τον Martin McDonagh, τον Lars von Trier, τον Paul Schrader και τον Noah Baumbach. Δυστυχώς δεν θα τα προλάβουμε όλα, μιας και θα είμαστε στη Βενετία περίπου τις μισές μέρες του φεστιβάλ, αλλά θα φροντίσουμε να σας κρατήσουμε ενήμερους με μια φουλ-εξτρά ανταπόκριση.
Τι σημαίνει φουλ-εξτρά, ακούμε ήδη να (μην) ρωτάτε, αγαπητές φίλες και φίλοι. Σημαίνει ότι πέρα από το κλασικό μενού των κριτικών και των συνεντεύξεων αυτήν την φορά η ανταπόκρισή μας θα είναι επίσης -μη σας πούμε πρωτίστως- οπτικοακουστική, μιας και θα περιλαμβάνει πλήρη (κινηματογραφική/ταξιδιωτική;/γαστρονομική;; χμμμ) ενημέρωση από το φεστιβάλ μέσα από διάφορα videos που θα φιλοξενούνται στο group του Βίντεο Κλαμπ, το Facebook page και το Instagram account του Nerdcult. Περισσότερα από αύριο λοιπόν, αλλά στο μεταξύ ας δούμε τα 20 κινηματογραφικά highlights που προσδοκούμε να δούμε στη φετινή Μπιενάλε.
Γενικά μιλώντας, όπως έχουμε ξαναπεί, η Βενετία έχει την τάση, σε σύγκριση με τα άλλα δύο φεστιβάλ των Big Three (Κάννες και Βερολίνο), να προσελκύει τις μεγαλύτερες χολιγουντιανές πρεμιέρες που έπειτα κάνουν χαμό σε εισιτήρια ή/και βραβεία. Σκεφτείτε μόνο ότι το 2019 είδαμε Joker, το 2020 είδαμε Nomadland και το 2021 είδαμε Dune.
Φέτος το φεστιβάλ δεν έχει κανέναν *τόσο* μεγάλο τίτλο, αλλά οι γκράντε πρεμιέρες του χαρακτηρίζονται κυρίως από μεγάλες επιστροφές. Για παράδειγμα, έχουμε το Bones and All, τη νέα coming-of-age romantic horror καννιβαλιστική ταινία του Luca Guadagnino που συνεργάζεται ξανά με τον Timothee Chalamet μετά το Call Me By Your Name. Έχουμε επίσης το The Whale, την επιστροφή του Darren Aronofsky 5 χρόνια μετά το (απαράδεκτο κατ’ εμέ) Mother, αυτήν την φορά για λογαριασμό της A24.
Σε πιο ευχάριστα νέα, το The Banshees of Inisherin σηματοδοτεί την επιστροφή του Martin McDonagh στην Ιρλανδία μετά το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri κι ένα πολυαναμενόμενο reunion ανάμεσα σε Colin Farrell και Brendan Gleeson. Και τέλος, ο σταθερός θαμώνας της Βενετίας και σταθερός λατρείας Paul Schrader επιστρέφει με το Master Gardener για να συνεχίσει το σερί των First Reformed και The Card Counter.
Βέβαια, το βαρύ πυροβολικό του φετινού φεστιβάλ έρχεται από το Netflix. Η streaming πλατφόρμα που έχει εξελιχθεί σε industry γίγαντα συνεχίζει να συσφίγγει τις σχέσεις της με τη Βενετία (την ώρα που οι αντίστοιχες με τις Κάννες παραμένουν τεταμμένες) κι έτσι φέρνει και φέτος τους πιο κινηματογραφικά φιλόδοξους τίτλους της στη Biennale (όπως και πέρσι με το The Power of the Dog και το The Lost Daughter για παράδειγμα).
Πρώτα απ’ όλα, η ταινία έναρξης του φεστιβάλ θα είναι το White Noise, το νέο φιλμ Noah Baumbach που συνεργάζεται ξανά με Adam Driver μετά το Marriage Story (επίσης πρεμιέρα στη Βενετία πριν τρία χρόνια). Εδώ έχουμε μια (ίσως υπερβολικά ριψοκίνδυνη) μεταφορά του ομώνυμου χαοτικά μεταμοντέρνου μυθιστορήματος του Don DeLillo, κι ελπίζω ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Baumbach να σταθεί αντάξιος του εγχειρήματος.
Η ταινία που θα συγκεντρώσει τα περισσότερα βλέμματα όμως είναι το Blonde, η πολυαναμενόμενη “ακατάλληλη” βιογραφία της Marilyn Monroe με την Ana de Armas δια χειρός Andrew Dominik (σκηνοθέτης των The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford και Killing Them Softly, μεταξύ άλλων ωραίων πραγμάτων). Όπως καταλαβαίνει κανείς εύκολα, θα γίνει χαμός στο κόκκινο χαλί (*bonk*).
Δύο ακόμα τίτλοι συμπληρώνουν το οπλοστάσιο του Netflix φέτος στη Βενετία. Ο πρώτος είναι το (καθόλου θολοκουλτουριάρικα titled) Bardo, False Chronicle Of A Handful Of Truths, την επιστροφή του Alejandro G. Inarritu 7 ολόκληρα χρόνια μετά το The Revenant (και μάλιστα στο Μεξικό ε). Δεν ενθουσιάζομαι γιατί δεν είμαι fan του δημιουργού, αλλά αντιθέτως ενθουσιάζομαι με το Athena του αγαπημένου Romain Gavras, το οποίο (κλασικά) έχει μπάχαλα στα γαλλικά προάστια και ήδη έχει προκαλέσει υπολογίσιμο πόνο στο ακροδεξιό-φιλομπατσικό ακροατήριο.
Ο γενικός κανόνας είναι ότι η Βενετία ήταν πάντα εξαιρετικά φιλική προς τις τηλεοπτικές σειρές, φιλοξενώντας σταθερά τίτλους του HBO και του Netflix στο πρόγραμμά της, αλλά φέτος η μικρή οθόνη του φεστιβάλ μοιάζει πιο κινηματογραφική (και δανέζικη!) από πότε. Ο λόγος είναι ότι οι δύο μοναδικές σειρές που θα παιχτούν στη Μπιενάλε είναι οι εξής.
Από τη μία έχουμε το The Kingdom Exodus, με το οποίο ο Lars von Trier επιστρέφει στην τηλεόραση 15 χρόνια έπειτα από την αρχική εξαίρετη σειρά (το δικό του Twin Peaks, αν θέλετε). Θα είναι δύσκολο το πεντάωρο με Trier, μπορεί να πάει εξαιρετικά στραβά, αλλά θα το επιχειρήσουμε γιατί θα έχει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον (είτε με την καλή είτε με την κακή έννοια).
Από την άλλη, έχουμε το Copenhagen Cowboy του Nicolas Winding Refn, ενός τρομερά ενδιαφέροντα αλλά εντελώς hit-and-miss δημιουργού, ο οποίος συνεχίζει τηλεοπτικά μετά το (υποτιμημένο κατ’ εμέ) Too Old to Die Young. Εδώ έχουμε ξανά neo-noir μίνι σειρά, και θα έχει πλάκα το πώς θα συνταιριάξει το προσωπικό αλλοπρόσαλλο ύφος του σκηνοθέτη με την φυσιογνωμία του Netflix (γιατί ναι, περιέργως είναι Netflix).
Συνεχίζουμε με κάποιες επιλογές μικρότερης κλίμακας, οι οποίες όμως ποντάρουμε να αποτελέσουν highlights του φεστιβάλ. Ας πούμε, ανυπομονώ για το The Eternal Daughter της Joanna Hogg που έρχεται μετά τα υπερ-πετυχημένα στον στόχο τους The Souvenir Part I και Part II (και τα τρία με Tilda Swinton ε). Είμαι επίσης πολύ αισιόδοξος για το The Son του Florian Zeller, το δεύτερο μέρος της (αρχικά θεατρικής) τριλογίας του που ξεκίνησε με το The Father και (λογικά) θα ολοκληρωθεί με το The Mother.
Εκτός αυτών, αναμένω το fiction A Couple του κατά τ’ άλλα σπουδαίου ντοκιμαντερίστα Frederick Wiseman, το ιαπωνικό Love Life του σταθερά ενδιαφέροντα Koji Fukada και το ψυχολογικό thriller Don’t Worry Darling με την Florence Pugh (<3) δια χειρός Olivia Wilde που έδωσε πολύ καλά σκηνοθετικά δείγματα γραφής με το Booksmart.
Τέλος, έχουμε μερικούς ακόμα τίτλους όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε εξαιρετικά καλά, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα και να στραβώσουν. Κάποιες πρεμιέρες υψηλού ρίσκου, αν θέλετε. Για παράδειγμα, ο κάποτε θρυλικός Walter Hill (του The Driver και του The Warriors μεταξύ άλλων) επιστρέφει με το Dead for a Dollar, ένα western όπου πρωταγωνιστούν Willem Dafoe με Christoph Waltz. Ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο φαίνεται να περιέχει η νέα ταινία του κατά τ’ άλλα υπερ-λατρεία (αλλά ασταθούς) Abel Ferrara, το Padre Pio με τον Shia LaBeouf σε ρόλο αγίου της καθολικής εκκλησίας (κριντζ, αλλά ίσως με την καλή εννοια).
Εκτός αυτών, έχουμε το When the Waves Are Gone, τη νέα ταινία του αμφιλεγόμενου Φιλιππινέζου άρχοντα του slow cinema, Lav Diaz, η οποία για τα δεδομένα του είναι σχεδόν μικρού μήκους (μόλις 3 ώρες). Επίσης, η Βενετία θα παίξει και το The Listener, τη νέα ταινία του Steve Buscemi, ο οποίος πέρα από λατρείας ηθοποιός έχει γυρίσει και όμορφα πράγματα σαν το Trees Lounge και το Lonesome Jim. Βέβαια έχει να το κάνει 15 χρόνια, οπότε επιφυλασσόμαστε (τουλάχιστον θα έχει Tessa Tompson να προταγωνιστεί <3).
Και τέλος-τέλος, σε horror νέα για τους A24 simps, θα δούμε και το Pearl του Ti West, δηλαδή το prequel του περσινού X που θα εστιάζει στον χαρακτήρα της Mia Goth (κι η οποία, κατά πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, συνυπογράφει το σενάριο). Προσδοκώ ότι θα είναι καλύτερο από το X, αλλά, όσο να πεις, prequel είναι – πάντα μπορεί να πάει σκατά.
