Λένε πως το μέλλον φαίνεται κατάλευκο λίγο πριν γίνει παντελώς μαύρο, φίλες και φίλοι. Βασικά, δεν το λένε, αλλά μόλις το είπαμε εμείς. Έτσι, κατά μία έννοια, λέγεται. Σε κάθε περίπτωση σήμερα ήταν μια μέρα χιονισμένη, μια μέρα χαρούμενη, μια μέρα κατά την οποία οι κάτοικοι των Αθηνών πήραν προσωρινά πίσω λίγη από την αμέτρητη σεροτονίνη που τους έκλεψε το 2020. Έτσι, η 16η μέρα του 2ου μήνα του 2021, μετά από 3μιση μήνες σκληρού και σκληρότερου και σκληρότατου lockdown, ήταν αν μη τι άλλο μια μέρα που για λίγο ξεχάσαμε αυτό που ζούμε και νιώσαμε, έστω στιγμιαία, ότι η ζωή δε μπορεί μόνο να γίνει όπως πριν. Μπορεί ακόμα και να γίνει καλύτερη. Με χιόνι.
Όπως και να ‘χει, το χρειαζόμασταν αυτό σήμερα. Και γι’ αυτό, παρόλο που όπως όλα δείχνουν κι αύριο έτσι θα είναι, η 16η Φεβρουαρίου 2021 είναι μια μέρα που θέλουμε να τη θυμόμαστε. Γι’ αυτό, όπως τείνουμε να κάνουμε με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, θα προσπαθήσουμε να φιλτράρουμε τα αισθήματα που μας προκάλεσε μέσα από την ιστορία του σινεμά. Με άλλα λόγια, είπαμε να τιμήσουμε την χιονισμένη αυτή μέρα του ’21 με τις 21 αγαπημένες μας κινηματογραφικές σκηνές χιονιού (ή τουλάχιστον όσες καταφέραμε να θυμηθούμε). Βάλτε λοιπόν στο πικάπ λίγο χιονισμένο trap από την Σιάτιστα ή λίγο παγωμένο black metal από τη Νορβηγία και πάμε να ξεκινήσουμε.
Αυτή η χιονισμένη καλύβα να κρέμεται στο γκρεμό. Έπος. Ακούγεται μαζί με Neil Young.
Δεν είναι καν αληθινό χιόνι. Είναι μια κρυστάλλινη σφαίρα. Χωράει μέσα της όλον τον κόσμο. (Τα έχουμε πει εδώ έμμεσα για τον Kane)
Τεράστιος Minnelli σε μια αλλόκοτα spooky σκηνή.
Το αρχετυπικό χιονισμένο film noir. Εναλλακτικά, διαλέγουμε το On Dangerous Ground των λατρεμένων Nicholas Ray και Ida Lupino.
Σκληρές χειμερινές εικόνες. Στη θέση του θα μπορούσε να είναι το εξίσου βάναυσα χειμερινό Winter Light του Ingmar Bergman.
ΟΚ, το χιόνι σκάει πιο μετά, αλλά εδώ έχουμε ίσως το καλύτερο εναρκτήριο πλάνο στην ιστορία του σινεμά. Για περισσότερο σοβιετικό χειμωνιάτικο σκηνικό, προτείνουμε Andrei Rublev του Andrei Tarkovsky και Shadows of Forgotten Ancestors του Sergei Parajanov.
Αληθινή μαγεία. Απλά δείτε το. Άσχετο το κομμάτι αλλά δεν πειράζει, αγαπάμε και Bush.
Λευκός, αρχέγονος, παγωμένος, παγανιστικός, αιώνιος χειμώνας.
Μεγάλος Corbucci, μεγάλο western, η ταινία που θα ήθελε να είναι το The Hateful Eight.
Άλλο ένα εξαιρετικό παγωμένο ρεβιζιονιστικό western, μέγας είσαι Altman και θαυμαστά τα έργα σου.
Το χιόνι που μας μεγάλωσε, part I.
Ε, ναι, προφανώς. Επίσης, επειδή ο Stephen King αγαπούσε το χιόνι, να σημειώσουμε και το Misery.
Αξεπέραστη κορυφή lovecraftικού τρόμου, Carpenter διδάσκει τι σημαίνει ανθρώπινος αγώνας ενάντια στο παγωμένο τίποτα.
Καλύψαμε πριν το (ίσως) καλύτερο intro στην ιστορία του σινεμά, πάμε τώρα και στο (ίσως) καλύτερο φινάλε.
Το χιόνι που μας μεγάλωσε, part 2.
Πάρε ένα μπισκότο. <3 (Ειδική μνεία στο Απ’ το Χιόνι του Σωτήρη Γκορίτσα που κυκλοφόρησε επίσης εκείνη την περίοδο)
Προφανώς Fargo, αλλά να δώσουμε τα ρισπέκτ και σε μια σπουδαία φουρνιά παγωμένων ταινιών της αμερικάνικης ενδοχώρας των 90s, από το A Simple Plan και το To Die For μέχρι το The Ice Storm και το Affliction. Επίσης, μιας και είπαμε Fargo, αξίζει να τσεκάρετε το περσινό The Wolf of Snow Hollow.
Tarantino στα καλύτερά του, αν μας ρωτάτε.
Γενικά ο Charlie Kaufman αγαπάει ζευγάρια που βασανίζονται στο χιόνι. Το είδαμε και στο I’m Thinking of Ending Things.
Αριστουργηματικό love/hate letter στην απόλυτη παγωμένη πόλη-τρύπα. Τα έχει πει κι ο Venetian Snares.
Το πιο τρομακτικό χιόνι ever. Και κυρίως το πιο τρομακτικό aftermath ever. Μακριά από μας.