Ας το πούμε ανοιχτά κι εξ’ αρχής. Συνολικά, το Netflix έχει ένα πρόβλημα στην σχέση ποσότητας και ποιότητας. Ναι, φτιάχνει πολύ πράμα. Ένα μέρος του είναι πραγματικό καλό, ένα μέρος του απλά βλέπεται κι ένα μεγάλο μέρος του είναι απλά σαβούρα. Λογικό δεν είναι; Όσο παραπάνω εξελίσσεται σε γιγάντια βιομηχανία, τόσο παραπάνω μοιάζει με τους παραδοσιακούς γίγαντες της μαζικής δημιουργίας στην τηλεόραση και το σινεμά. Σε έναν βαθμό, λοιπόν, απλά μοιάζει να παίρνει τον ρόλο ενός παλιού δικτύου κι ενός παλιού στούντιο – μαζί, συμπυκνωμένα, επιθετικά.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή έχει το πάνω χέρι στο streaming. Αυτό σίγουρα δεν θα κρατήσει για πάντα, μια κι ο ανταγωνισμός θα αυξηθεί δραματικά στο πεδίο, οδηγώντας αναπόφευκτα σε έναν εμφύλιο των streaming πλατφορμών. Μέχρι τότε, όμως, ο περισσότερος λαός καλύπτεται με το Netflix. Και τώρα, με την πανδημία του κορονοϊού και το social distancing, οι άνθρωποι στρέφονται όλο και περισσότερο στην πλατφόρμα για να ξεχαρμανιάσουν και να γεμίσουν τον χρόνο τους. Ρωτάμε λοιπόν: έχει άραγε κρυμμένα διαμάντια το Netflix για την περίοδο της καραντίνας; Ναι, έχει. Αλλά ας το εξηγήσουμε λίγο περισσότερο.
Καταρχάς, δεν εννοούμε τις πετυχημένες σειρές του Netflix που έχουν δει οι πάντες (Stranger Things, Dark, The Witcher, Sex Education, Russian Doll και όλα τα σχετικά). Δεύτερον, δεν εννοούμε τις σειρές άλλων δικτύων που έχει πάρει για διανομή (ξέρετε: Friends, Brooklyn Nine-Nine, IT Crowd). Τρίτον, δεν εννοούμε πράγματα που έχει προσθέσει μαζικά και είναι ταμάμ για μαραθώνιους (βλέπε Studio Ghibli και Monty Python). Τέταρτον, δεν εννοούμε ούτε τις ταινίες που απλά διανέμει (Annihilation, Atlantics, Happy As Lazzaro) ούτε τις δικές του που έχουν δει όλοι (Roma, The Irishman, Marriage Story) – αλλά ούτε και τα ήδη πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ σαν το 13th ή το American Factory.
Για να μην τα πολυλογούμε κι άλλο, λοιπόν, πάμε να δούμε 10 ταινίες, 10 σειρές και 5 ντοκιμαντέρ παραγωγής του Netflix που μπορεί να σας έχουν ξεφύγει, πράγμα απαράδεκτο αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες μέρες που ζούμε.
Η πρώτη ταινία του Netflix παραμένει μια από τις καλύτερές του. Ο Cary Fukunaga του True Detective και του Maniac σκηνοθετεί, ο Idris Elba του The Wire πρωταγωνιστεί.
Λίγο πριν το Parasite, ο άρχοντας Bong Jooh-ho έφτιαξε μια πανέμορφη περιπέτεια για ένα κορίτσι και το γουρούνι της. Πολιτικά πάντα.
Λίγο πριν το The Haunting of Hill House, o Mike Flanagan έφτιαξε μια μεταφορά Stephen King εντελώς ξεχού και παραγνωρισμένη, αλλά απόλυτα ικανοποιητική.
Λίιιγο πριν το Marriage Story (οκ, υπάρχει ένα μοτίβο εδώ), o Noah Baumbach έδωσε στον Adam Sandler χώρο να για να λάμψει δραματικά (before it was cool με το Uncut Gems).
Σκληρή και αινιγματική ταινία πάνω στην βία από έναν δημιουργό του αμερικάνικου σινεμά στον οποίο έχουμε ποντάρει αρκετά (το Blue Ruin ήταν στις αγαπημένες μας ταινίες της δεκαετίας). Εναλλακτικά, σε πιο στρωτό thriller προτείνουμε το Calibre.
Εντελώς ξεχού ταινία δια χειρός Tamara Jenkins, πολύ καλοφτιαγμένο, προσωπικό και ευαίσθητο δράμα.
Μετά τον πανζουρλισμό των δύο The Raid, ο Gareth Evans επέστρεψε Ευρώπη για ένα αιματηρό folk horror διαμαντάκι. Για λιγότερη ατμόσφαιρα και περισσότερο ξύλο, προτείνουμε το The Night Comes for Us που βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα.
Ναι, ζούμε στην εποχή που το Netflix αναλαμβάνει να ολοκληρώσει ταινίες του Orson Welles. Και το κάνει γαμάτα. Συμπληρωματικά, τσεκάρετε και το ντοκιμαντέρ They’ll Love Me When I’m Dead.
Πανέξυπνος Steven Soderbergh, κλασικά. Κι όπως πάντα, μια ταινία που θα έπρεπε να έχουν εκτιμήσει περισσότεροι άνθρωποι – όπως και το μεταγενέστερο The Laundromat.
Διασκεδαστικότατο blaxploitation πανδαιμόνιο με τον Eddie Murphy να επιστρέφει μετά από πολύ καιρό σε έναν καλό ρόλο.
Ακόμα κι αν έχετε δει ήδη το Hip-Hop Evolution, δεν πρέπει να χάσετε αυτό το αδίκως ακυρωθέν διαμαντάκι.
Είναι cool τα western; Φυσικά, αν είναι να φτιάχνονται έτσι. Scott Frank σεναριογράφος, Steven Soderbergh παραγωγός, άξιζε περισσότερο ντόρο.
Ναι, αυτό ακούστηκε σίγουρα περισσότερο, αλλά σίγουρα άξιζε κι άλλο δεδομένου του πόσο επίκαιρο και καλοφτιαγμένο ήταν. Αλλά Ava DuVernay είσαι αφού.
Παρόμοια περίπτωση με το από πάνω, τα είπαμε και πιο αναλυτικά στο παρελθόν.
Έχει ξεχαστεί λίγο, δεδομένου ότι ο δημιουργός του έχει αραιώσει αρκετά τις εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια, αλλά παραμένει ένα από τα καλύτερα πράγματα στο Netflix.
Από τα πιο υποτιμημένα πράγματα που έπαιζαν στην πλατφόρμα, πραγματικά κρίμα που κόπηκε. Χορταστικό comedy horror από αυτά που χρειαζόμαστε συνεχώς.
Αν μας ρωτάτε, καλύτερο και πιο καλογραμμένο από την ομώνυμη ταινία στην οποία βασίστηκε. Άλλη μια σεζόν έμεινε για το φινάλε.
Εδώ που τα λέμε, σπάνια ένας δημιουργός καταφέρνει να φτιάξει ένα καλό remake δικού του έργου, αλλά ο Spike Lee το έκανε.
Εμείς γενικά δεν πολυσυμπαθούμε Chuck Lorre (ούτε Two and a Half Men και The Big Bang Theory), αλλά εδώ ο άνθρωπος έδωσε μάλλον τον καλύτερό του εαυτό. Και αναγνωρίστηκε λιγότερο απ’ όσο θα έπρεπε.
Φτιαγμένο από την ομάδα του BoJack Horseman, αυτό ήταν ένα από τα πιο εξοργιστικά κοψίματα σειρών που έχει κάνει το Netflix.
Εδώ ο μετρ Martin Scorsese φτιάχνει ένα επικό ψευδο-ντοκιμαντέρ για τον Bob Dylan, αφού κανονικό είχε κάνει έτσι κι αλλιώς ξανά με το No Direction Home. Σε πιο κανονικές βιογραφίες καλλιτεχνών προτείνουμε Joan Didion: The Centre Will Not Hold και Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski.
Πραγματικά εξαιρετικό, από τα καλύτερα πράγματα που παίζουν στην πλατφόρμα. Δεν σας λέμε τίποτα για να μην το χαλάσουμε, απλά δείτε το.
Κάπου ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και την μυθοπλασία, ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές του είδους δημιουργεί ένα χάος. Errol Morris σ’ αγαπάμε.
Είναι ο Killer Mike. Των Run the Jewels. Κι έχει την δικιά του σειρά ντοκιμαντέρ. Δεν περιγράφουμε άλλο.
Τα είπαμε ξανά. Μέσα στον ορυμαγδό από ντοκιμαντέρ για true crime και αιρέσεις, αυτό εδώ ξεχωρίζει χαλαρότατα και με άνεση. Συμπληρωματικά, για μια σύγχρονη πιο σύγχρονη απάτη από αυτήν, ελπίζουμε να έχετε δει ήδη το Fyre.