Είναι άσχημο πράγμα η απογοήτευση, αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι, κι είναι ακόμα χειρότερο η ματαίωση. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι η ζωή, κι αφού ανήκουν κι αυτά στη ζωή, τότε έτσι είναι και το σινεμά κι η τηλεόραση. Απογοητευόμαστε. Πονάμε. Προχωράμε. Φυσικά, από την άλλη, η απογοήτευση είναι επίσης ένα πολύ σχετικό πράγμα, δεν είναι; Είναι το γαμήδι. Τι λόγο έχεις να απογοητευτείς από κάτι στο οποίο δεν πίστεψες ποτέ, δεν επιθύμησες ποτέ, δεν επένδυσες ποτέ; Εκεί βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Είναι γνωστά πράγματα, δεν πρωτοτυπούμε, αλλά είναι καλό να τα θυμόμαστε.
Το πρόβλημα είναι όταν απογοητεύεσαι από πράγματα στα οποία είχες επενδύσει προσδοκίες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι περιμέναμε κάθε ταινία που θα δούμε να είναι αριστούργημα. Κάποιες φορές έχεις τον πήχη χαμηλά και δεν περιμένεις πολλά πράγματα ακόμα κι αν πρόκειται για σημαντικούς δημιουργούς (πχ το Adults in the Room του Κώστα Γαβρά) ή για αγαπημένα franchises (πχ το El Camino). Κάποιες άλλες φορές μπορεί να μην σου αρέσει ιδιαίτερα μια ταινία αλλά να κατανοείς πλήρως τους λόγους για τους οποίους την αγάπησε ο κόσμος, όπως για παράδειγμα το The Irishman του Martin Scorsese ή το Once Upon a Time in Hollywood του Quentin Tarantino. Όχι, δεν μιλάμε για αυτές τις περιπτώσεις σήμερα. Μιλάμε για περιπτώσεις σειρών ή ταινιών που δεν κατάφεραν να μας δώσουν αυτό που θέλαμε.
Έτσι λοιπόν, συνεχίζοντας την ανασκόπηση του 2019, μαζέψαμε τα 10 πράγματα που μας πίκραναν πιο πολύ φέτος στο σινεμά και την τηλεόραση, τα πακετάραμε σε μια σφιχτοδεμένη λίστα (που, ΟΚ, αναμενόμενα θα δεχτεί επιθέσεις και θα προκαλέσει πάθη) και σας τα παρουσιάζουμε παρακάτω. Απολαύστε υπεύθυνα και, κυρίως, ψύχραιμα.
Αν ποντάραμε σε κάτι, αυτό ήταν η αναβίωση ενός τίμιου 90s franchise που μας μεγάλωσε, δια χειρός F. Gary Gray (του λατρεμένου Friday και του ικανοποιητικού Straight Outta Compton), το οποίο θα πατούσε πάνω στην τρομερή χημεία ανάμεσα σε Chris Hemsworth και Tessa Thompson (όπως την λατρέψαμε στο Thor: Ragnarok). Ε, αντί για όλα αυτά, είχαμε μια τρομερά flat πράγμα που δεν κατάφερε να γίνει ταινία σε κανένα σημείο του.
Το πράγμα ξεκίνησε καλά. Η εποχή μας εξάλλου χρειαζόταν ένα Twilight Zone κι ο Jordan Peele (του Get Out και του Us) έμοιαζε πράγματα ο ιδανικότερος άνθρωπος να αναλάβει την παραγωγή του. Αντί όμως η νέα σειρά να κινηθεί ανοδικά, όσο πήγαινε και ξεφούσκωνε περισσότερο – με αποτέλεσμα σήμερα μετά βίας να θυμόμαστε ότι υπήρξε κι αυτή φέτος.
Λοιπόν, άκου να δεις ταινία. Λέγεσαι Pet Sematary. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξεις: είτε θα γίνεις ένα σύγχρονο cult horror hit που θα αποτελεί φόρο τιμής στην παλιά ταινία, είτε θα διαλέξεις τον δρόμο ενός σοβαρού και βαθέως οικογενειακού δράματος. Το Stephen King κινηματογραφικό σύμπαν έχει πάμπολλα παραδείγματα κι από τα δύο. Δε μπορείς όμως να κάτσεις έτσι στη μέση. Καταλήγεις να είσαι ένα τίποτα.
Αυτό εδώ ήταν μια τρομερά παράξενη ταινία, αλλά με την κακή έννοια. Στα χαρτιά θα έπρεπε να είναι ένα τίμιο thriller. Στο σενάριο και τη σκηνοθεσία βρισκόταν ο Steven Knight των κινηματογραφικών Dirty Pretty Things και Eastern Promises (και κυρίως Locke βασικά) και των τηλεοπτικών Peaky Blinders και Taboo, ενώ στον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαμε τον πάντα δροσερό Matthew McConaughey. Πραγματικά, το πράγμα δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα. Σχεδόν αξίζει να το δείτε για να διαπιστώσετε πόσο εκτροχιασμένο είναι.
Χαρήκαμε όταν είδαμε ότι ο Hellboy επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο ταινίες του Guillermo del Toro από τα 00s ήταν αμφότερες διαμαντάκια που είχαν την ατυχία να προηγηθούν της νέας golden era των υπερηρωικών ταινιών και να μην εκτιμηθούν όσο πρέπει. Ταυτόχρονα, ο David Harbour του Stranger Things έμοιαζε ιδανικός ως πρωταγωνιστής. Κρίμα που η ταινία αποδείχτηκε βγαλμένη από το μεγάλο βιβλίο των superhero κοινοτοπιών.
Να, κάτι τέτοια πονάνε περισσότερο. Μ’ αυτό σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε ότι ο δεύτερος κύκλος του Big Little Lies που είδαμε φέτος ήταν κακή τηλεόραση. Ούτε καν. Το πρόβλημα είναι το εξής: είχαμε μια εξαίρετη μίνι-σειρά με έναν έμπειρο δημιουργό (David E. Kelley), έναν υπέροχο σκηνοθέτη (Jean-Marc Vallee), ένα φοβερό καστ, μια αρχή και ένα τέλος. Κι έρχεται μετά το ΗΒΟ και φτιάχνει δεύτερη σεζόν από το πουθενά. Πρόκειται δυστυχώς για μια τάση ξεχειλώματος που όσο περνάει ο καιρός μας φαίνεται όλο και πιο ανησυχητική.
Τι θέλαμε; Ένα επικό φιλμ δύο ωρών όπου ο Godzilla, thicc boi της καρδιάς μας, θα κονταροχτυπιόταν με άλλα μυθικά κτήνη από τα βάθη των θρύλων της μαζικής κουλτούρας. Τι πήραμε; Μια τραγελαφικά κοινότοπη ταινία τερατώδους καταστροφής όπου αναγκαζόμασταν να φάμε με το στανιό το πιο κακογραμμένο ανθρώπινο δράμα έβερ. Καλύτερα βουβό την επόμενη φορά.
Έχουμε την εντύπωση ότι ο M. Night Shyamalan παίζει με τα συναισθήματά μας. Πίσω στα τέλη των 90s, ο κόσμος του σινεμά τον υποδέχτηκε σαν κινηματογραφικό σωτήρα του thriller. Μετά, ο ίδιος κατέβαλε σχεδόν υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να τον ξεγράψουν όλοι. Πριν από τρία χρόνια, όμως, έκανε ένα φουλ απροσδόκητο comeback με το Split κι υποσχέθηκε να κλείσει την τριλογία του Unbreakable. Και το έκανε. Με το Glass. [sad trombone playing in the background]
Τα είπαμε. Για την ακρίβεια, τα είπαμε πάρα πολύ αναλυτικά. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η σειρά είχε προβλήματα εδώ και πολλά χρόνια. Αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ειλικρινείς, την αγαπήσαμε και με αυτά τα προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση, οι αποχωρισμοί είναι δύσκολοι, οπότε ίσως η απογοήτευση εδώ να απάλυνε κάπως τον πόνο.
Είναι μυστήρια περίπτωση αυτή εδώ η σειρά γαμώτο. Από τη μία πλευρά, είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις την ιδιοφυΐα του Charlie Brooker (όχι μόνο στο Black Mirror αλλά ήδη από την εποχή του Brass Eye και του Nathan Barley). Όπως κάθε σειρά ανθολογίας, βέβαια, πάντα ήταν κάπως άνιση – και κάποιες φορές γινόταν ιδιαίτερα gimmicky ή αρκετά διδακτικίστικη. Αλλά τουλάχιστον ήταν συναρπαστική και βρισκόταν σε έναν αυθεντικό διάλογο με την εποχή της, τους φόβους της, την αλλοτρίωσή της.
Κι επειδή η 4η σεζόν περιείχε μερικά από τα αγαπημένα μας επεισόδια της σειράς, περιμέναμε πώς και πώς τη συνέχεια. Η συνέχεια ήρθε, λοιπόν, αλλά με την μορφή δύο συνεχόμενων απογοητεύσεων: πρώτα είχαμε το εφετζίδικο φιάσκο του Bandersnatch κι έπειτα είχαμε την κουτσουρεμένη (με κάθε δυνατή έννοια) πέμπτη σεζόν. Για πρώτη φορά εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, δεν ανυπομονούμε καθόλου για το επόμενο Black Mirror.
