Αυτό ήταν, φίλες και φίλοι: μετά από ένα δεκαήμερο ιλιγγιώδους παρακολούθησης κινηματογραφικών πρεμιερών, περιπλανώμενων celebrities, φραγκάτων τουριστών, πωρωμένων fans, ακούραστων φωτογράφων, πολιτικο-καλλιτεχνικής ίντριγκας κι αδιανόητης υγρασίας, επιστρέψαμε από το 76ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας στην αθηναϊκή βάση μας γεμάτοι αισιοδοξία για το κινηματογραφικό φθινόπωρο που ακολουθεί. Κυρίως, όμως, γεμάτοι ετοιμότητα για τον πανικό και τις συζητήσεις που θα προκαλέσουν οι ταινίες του φετινού φεστιβάλ κατά το επόμενο χρονικό διάστημα.
Μπορεί η φετινή Βενετία να μην είχε τον χολιγουντιανό πανζουρλισμό της περσινής χρονιάς στο διαγωνιστικό τμήμα, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει μαζί με το Τορόντο ο βασικότερος φεστιβαλικός δείκτης για την κυνηγετική περίοδο των βραβείων που ακολουθεί. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως τα δύο προηγούμενα χρόνια το Χρυσό Λιοντάρι του φεστιβάλ πήγε στο The Shape of Water του Guillermo del Torro και το Roma του Alfonso Cuaron, τα οποία στη συνέχεια αποδείχτηκαν μεγάλες επιτυχίες στα Όσκαρ, τις αίθουσες και τις πλατφόρμες. Φέτος, το φεστιβάλ έκανε ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο Hollywood, δίνοντας το μεγάλο βραβείο της διοργάνωσης στο Joker. Και, ναι, είναι η πρώτη φορά που μια (περίπου) υπερηρωική ταινία κατακτά ένα τέτοιου είδους βάθρο. Προφανώς, πρόκειται για μια ιστορική στιγμή. Πέρα απ’ το ότι η ταινία θα προκαλέσει μεγάλες (και κατά πάσα πιθανότητα τοξικότατες) συζητήσεις για τον τρόπο που σχετίζεται με το πολιτικό και πολιτισμικό της περιβάλλον, είναι μάλλον και μια κλεφτή ματιά για το τι είδους σινεμά θα είναι βιώσιμο στο μέλλον, σε μια κινηματογραφική βιομηχανία που σχεδόν τίποτα δεν θα βρίσκεται πλέον εκτός franchises αν θέλει να βρίσκει κοινό.
Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη των βραβείων που απονεμήθηκαν το βράδυ του Σαββάτου ήταν το An Officer and a Spy του Roman Polanski, το οποίο έφυγε από την Βενετία με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Με τον Polanski να απουσιάζει από το φεστιβάλ και την ταινία να αποτελεί μια απερίφραστα ξεκάθαρη (σύμφωνα και με τα λόγια του δημιουργού) αλληγορία για την ίδια του την ζωή, η βράβευσή του An Officer and a Spy μοιάζει περισσότερο με μια δήλωση-παρέμβαση της Βενετίας. Κατά τ’ άλλα, το βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στον σπουδαίο Roy Andersson για το About Endlessness, το βραβείο σεναρίου πήγε στο No. 7 Cherry Lane του Yonfan, και τα βραβεία ερμηνείας πήγαν στην Ariane Ascaride για το Gloria Mundi, στον Luca Marinelli για το Martin Eden και στον Toby Wallace για το Babyteeth. Μπορείτε να δείτε εδώ αναλυτικά όλα τα βραβεία του φεστιβάλ.
Έχοντας δει, λοιπόν, καμιά τριανταριά πρεμιέρες στη Βενετία (συμπεριλαμβανομένων και των δύο σειρών, The New Pope και ZeroZeroZero), τα βάλαμε κάτω και μαζέψαμε τις 10 ταινίες που μας άρεσαν περισσότερο στο φεστιβάλ και τις οποίες ανυπομονούμε να δούμε στις ντόπιες αίθουσες, είτε με κανονική διανομή είτε στα πλαίσια ενός φεστιβάλ.
Τα είπαμε ήδη πολύ αναλυτικά για τη νέα ταινία του Brad Pitt, την δεύτερη μεγάλη του εμφάνιση μέσα στο 2019 μετά το Once Upon a Time in Hollywood του Quentin Tarantino. Μπορεί το Ad Astra να έχει κάποιες σημαντικές αδυναμίες, αλλά δεν παύει να είναι ένα sci-fi έπος από εκείνα που αξίζουν και με το παραπάνω να τα δεις στη μεγάλη οθόνη. Κάτι που θα γίνει κι επίσημα στα ελληνικά σινεμά στις 19 Σεπτεμβρίου.
Κι εδώ τα είπαμε ξανά, όταν κάναμε την επισκόπηση των ταινιών Netflix που είδαμε στη Βενετία. Το The Laundromat είναι ένα πείραμα του Steven Soderbergh που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη μάλλον θα κατέληγε σε τραγωδία. Παρόλα αυτά, η υποδοχή που του επιφύλασσε η κριτική δεν ήταν κι η θερμότερη, ενώ η ταινία με θέμα την οικονομική κρίση που τράβηξε περισσότερο τα ντόπια βλέμματα ήταν το Adults in the Room του Κώστα Γαβρά. Μάλλον δύσκολα θα το δούμε στις ντόπιες αίθουσες, αλλά έρχεται 18 Οκτωβρίου στο Netflix.
Μια από τις πιο ξεχού εκπλήξεις του φεστιβάλ, το ντεμπούτο του 30χρονου ζωγράφου Grear Patterson ανήκει σ’ εκείνο το είδος σύγχρονου αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά που μας έχει δώσει ένα The Florida Project, ένα Madeline’s Madeline, ένα Giant Little Ones κι ένα Beach Rats, μεταξύ πολλών άλλων. Δηλαδή εκείνο το είδος μαγικού ιμπρεσιονισμού που παίρνει συχνά τη μορφή μιας coming-of-age ιστορίας στη σύγχρονη Αμερική. Αποκλείεται να το δούμε στις αίθουσες, ελπίζουμε σε κανένα φεστιβάλ.
Τρεις ώρες διαρκούς κατάβασης στην κόλαση δια χειρός Václav Marhoul. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού The Painted Bird του Jerzy Kosiński, το οποίο περιγράφει την ζωή ενός μικρού αγοριού εβραϊκής καταγωγής καθώς περιπλανιέται μόνο του στην ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάρα πολύ σκληρές εικόνες, γεμάτες ασπρόμαυρη ποίηση, στη φλέβα του Ivan’s Childhood ή του Come and See. Κάποια στιγμή λογικά θα το δούμε και στα σινεμά.
Ιστορικό δράμα. Κατασκοπική περιπέτεια. Μυστήριο πολλαπλών ταυτοτήτων. Σταυροδρόμι τέχνης και ζωής. Ατελείωτο πιστολίδι. Αυτό είναι χοντρικά το Saturday Fiction, το οποίο διαδραματίζεται στην Κίνα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το οποίο στον πρωταγωνιστικό ρόλο περιλαμβάνει την φανταστική Gong Li που στα 90s και τα 00s έλαμψε όσο καμία άλλη στο σινεμά της Κίνας και του Χονγκ Κονγκ. Μάλλον για τα μέρη μας.
Πολύ σχηματικά, αυτό που θα ήταν το περσινό Climax του Gaspar Noe αν δεν ήταν μισάνθρωπο. Κι αν το είχε γυρίσει ο Pablo Larrain του Jackie, του No και του Neruda. Κι αν είχε μουσική Nicolas Jaar. Κι αν έπαιζε ο Gael Garcia Bernal. Κι αν είχε reggaeton. Γενικά, αν ήταν ταινιάρα σαν το Ema. Το περιμένουμε πώς και πώς να εμφανιστεί στα ντόπια σινεμά, κυρίως γιατί ανυπομονούμε να το ξαναδούμε.
Τι άλλο να πούμε; Τα έχουμε πει. Κι εσείς, βασικά, τα ξέρετε ήδη. Όλοι το περιμένουν, όλοι θα το δουν, όλοι θα το συζητούν σε έναν μήνα από τώρα. Έρχεται στις 3 Οκτωβρίου.
Δεν ξέρουμε αν το έχουμε μοιραστεί στο παρελθόν, αλλά λατρεύουμε τον Ciro Guerra. Το Embrace of the Serpent είναι μια από τις αγαπημένες μας ταινίες της δεκαετίας, το Birds of Passage είναι μια από τις αγαπημένες μας ταινίες της χρονιάς, το Green Frontier είναι μια από τις αγαπημένες μας σειρές της χρονιάς. Γενικά, το πάει καλά ο άνθρωπος. Και τώρα, εγκαταλείπει την λατινοαμερικάνικη ζούγκλα για χάρη ενός δράματος δωματίων και ερήμου, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη αριστοτεχνικά το ομώνυμο μυθιστόρημα του J. M. Coetzee. Κάποια στιγμή θα παίξει στα σινεμά, κι εμείς θα είμαστε εκεί για να το ξαναδούμε.
Μάλλον η πιο μεγάλη έκπληξη του φετινού φεστιβάλ, και γι’ αυτό χαρήκαμε πολύ που τα είπαμε με την δημιουργό του. Το ντεμπούτο της Αυστραλιανής Shannon Murphy είναι μια παράξενη ταινία, γιατί δένει την εφηβεία και τη ζωντάνια με την ασθένεια και τον θάνατο κατά έναν τρόπο απρόσμενο, σαν η Andrea Arnold να πήρε ένα κείμενο της Phoebe Waller-Bridge και να το έστησε πάνω στην Billie Eilish. Γενικά, πανέμορφο. Ελπίζουμε σε κανονική διανομή γιατί το αξίζει.
Ό,τι καλύτερο είδαμε στη Βενετία. Βασικά, από τα καλύτερα πράγματα που έχουμε δει φέτος στο σινεμά. Πιθανώς το καλύτερο κιόλας – μαζί με το φρέσκο Midsommar. Το οικογενειακό δράμα του λατρεμένου Noah Baumbach, για το οποίο τα είπαμε ήδη σ’ έναν βαθμό και θα τα πούμε σίγουρα πιο αναλυτικά στο μέλλον, είναι μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις σπουδαίας καλλιτεχνικής ειλικρίνειας και συναισθηματικής ωριμότητας που έχουμε ανάγκη συχνότερα στην μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Το Netflix θα το δώσει για μια σύντομη κινηματογραφική διανομή πριν πάει στην πλατφόρμα του στις 6 Νοεμβρίου. Κι ελπίζουμε να φτάσει στα ντόπια σινεμά, πρωτίστως για να πάμε να το ξαναδούμε.
