Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα φετίχ τους κι είναι όλα τους αξιοσέβαστα φίλες και φίλοι, εφόσον δεν παραβιάζουν την συναίνεση την συνανθρώπων μας φυσικά, αλλά κανένα από αυτά δε μπορεί να συγκριθεί με το φετίχ μεγα-καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού από μια γιγάντια προϊστορική ραδιενεργή σαύρα. Πρόκειται για τον Godzilla φυσικά, ή Gojira αν προτιμάτε, δηλαδή ίσως το εμβληματικότερο κινηματογραφικό μεγα-τέρας που έχει εμφανιστεί ποτέ στη σκοτεινή αίθουσα.
Κι αν κατά τις πρώτες του κινηματογραφικές ενσαρκώσεις κατά τη δεκαετία του ’50 ο Godzilla ενσάρκωνε τον μαζικό ανθρώπινο φόβο σε ένα όλο και πιο πυρηνικό παγκόσμιο μεταπολεμικό περιβάλλον, καθώς πέρναγαν οι δεκαετίες κι αυξάνονταν οι αντίστοιχες ταινίες ο Godzilla μετατρεπόταν σε ένα τεράστιο σύμβολο της διεθνούς pop κουλτούρας που μπορούσε να εμφανιστεί με οποιοδήποτε κινηματογραφικό ύφος, να πουλήσει εκατομμύρια παιχνίδια, να παίξει ξύλο με άλλα κτήνη, να κάνει crossover με υπερήρωες, να ενώσει τον Puff Daddy και τον Jimmy Page.
Η πρώτη ταινία του Ishiro Honda από το 1954 έγινε άμεσα μια από τις πιο κλασικές τερατοταινίες στην ιστορία του σινεμά, ενώ έκτοτε εδώ και 6 δεκαετίες έχουμε δει τον Godzilla σε 35 φιλμ, εκ των οποίων 32 σε παραγωγή της Toho και 3 από το Χόλιγουντ. Όλα αυτά, για όσους μερακλήδες έχουν τυχόν παρακολουθήσει και τις ιαπωνικές ταινίες σε στιγμές έξτρα δημιουργικού καψίματος, καλύπτουν σχεδόν όλη τη μεταπολεμική ιαπωνική ιστορία, περιλαμβάνοντας από απρόσμενα βαθύ πολιτικό προβληματισμό μέχρι αντι-ηρωικές αφηγήσεις με τον Godzilla σε ρόλο πέραν του καλού και του κακού, κι από μεγαλειώδη μπιλμπάο με γήινα κι εξωγήινα τέρατα μέχρι τρυφερές στιγμές με τον γιο του, Godzilla Junior. Κι όσο πέρναγαν τα χρόνια, μεγάλωνε φυσικά:
Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι περιμέναμε κάτι εντυπωσιακό από το Godzilla: King of the Monsters που κυκλοφόρησε αυτή τη βδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο πρώτος λόγος είναι ότι, ΟΚ, τη βρίσκουμε γενικά με Godzilla, μην κρίνετε. O δεύτερος λόγος είναι ότι ένας εμφύλιος τεράτων σε κτηνώδη χολιγουντιανή παραγωγή είναι μια αρκούντως κρετινίστικη πλην συναρπαστική ιδέα, στην οποία αδυνατούμε να αντισταθούμε. Ο τρίτος λόγος είναι ότι τα trailers της ταινίας ήταν υπέροχα, πανέμορφα, απίστευτα γυρισμένα. Όλα αυτά είχαν δημιουργήσει ένα ευμέγεθες hype για την ταινία, το οποίο δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε στην πραγματική της ποιότητα ως αυτό που θέλαμε να είναι.
Τι ήταν δηλαδή; Ένα τουρλουμπούκι με πραγματικά πανηλίθιο σενάριο, χιλιοπαιγμένο και θανατηφόρα βαρετό ανθρώπινο δράμα και υπερβολικά υποβαθμισμένο το ξυλίκι μεταξύ των τεράτων και την περιρρέουσα μυθολογία του. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν ζητούσαμε από το νέο Godzilla να είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Αυτό που θέλαμε είναι πολύ απλό: να θαυμάσουμε απλά τον Godzilla, τη Mothra, τον King Ghidorah, τον Rodan και τα άλλα ζωάκια να παίζουν χαρούμενα πάνω στα συντρίμμια του ανθρώπινου πολιτισμού. Αν ήταν στο χέρι μας, η ταινία θα αποτελούταν απλώς από μουγκρητά τεράτων καθώς παίζουν φάπες μεταξύ τους, με την ανθρωπότητα απλά να κοιτάει πανικόβλητη. Να υπάρχει σενάριο, να υπάρχουν διάλογοι, απλά να είναι στην τερατογλώσσα που καταλαβαίνουν μόνο τα ίδια τα τέρατα. Μπορεί να είναι μηδενιστικό και μισάνθρωπο, αλλά μήπως αυτό δεν κάνει καλύτερα η καταστροφολάγνα πτέρυγα του Χόλιγουντ; Αν είναι να έχουμε escapism, ας το τραβήξουμε μέχρι τα άκρα.
Για να συνέλθουμε από την απογοήτευση, αγαπητοί αναγνώστες κι αγαπητές αναγνώστριες, είπαμε να γυρίσουμε το βλέμμα μας προς τα πίσω ώστε να κοιτάξουμε την εξέλιξη των μεταμορφώσεων του Godzilla στη μεγάλη οθόνη εδώ και πάνω από μισό αιώνα, ώστε να δούμε από πόσα στάδια πέρασε το ερπετόμορφο THICC BOI της καρδιάς μέχρι να φτάσει στο σωτήριο έτος 2019. Ιδανικά, η περιδιάβαση στο παρακάτω φωτογραφικό αφιέρωμα συνοδεύεται από τα επιφωνήματα επιδοκιμασίας “ωπωπωπω” και “μάσαλα μάσαλα“.
Προχωράμε.
Η πρώτη περίοδος του Godzilla, γνωστή ως περίοδος Shōwa, ξεκινάει με την ομώνυμη ταινία του 1954. Τότε, ο φίλος μας έμοιαζε κάπως έτσι:
Καλός. Καλός.
Στα πρώτα sequel, διατήρησε αυτήν την υπέροχη χειροποίητη εσάνς και το πάνω-κάτω σταθερό ύψος των 50 μέτρων.
Και στο πρώτο crossover με τον King Kong το 1962, ο Godzilla κάνει και την πρώτη του μεγαλοπρεπή έγχρωμη εμφάνιση.
Και τα 60s συνεχίζουν με υπέροχη καλτίλα όταν το 1967 ο Godzilla αποκτάει το πρώτο του παιδί.
Ο μπαμπάς του.
Μετά από μια σειρά από crossovers με διάφορα τέρατα, η πρώτη περίοδος του φίλου μας κλείνει με τις ταινίες του Mechagodzilla το 1974 και το 1975, όταν κατέστη σαφές ότι το πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει λίγο.
Όχι, δεν είναι Power Rangers.
Μετά από αυτόν τον κατακλυσμό από campiness στα 60s και 70s, έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια μέχρι να εμφανιστεί η επόμενη ταινία Godzilla, το Return of Godzilla, το οποίο αγνόησε όλα όσα είχαν γίνει προηγουμένως κι επανέφερε ένα σκοτεινό, καταστροφικό τέρας στην επιφάνεια.
Πέρα από το να αγριέψει, ψήλωσε και καμιά 30ριά μέτρα εγκαινιάζοντας την περίοδο Heisei.
Μετά απ’ αυτό όμως, ο μαν επέστρεψε στα απανωτά sequels όπου παίζει μπούφλες με διαφορετικό τέρας κάθε φορά.
Γενικά τα 80s ήταν μια σκοτεινή εποχή, αλλά μετά ευτυχώς ήρθαν τα 90s κι ακολούθησαν μερικές πιο φωτεινές και κωμικές εκδοχές που θα μπορούσαν να έχουν soundtrack αμερικάνικου sitcom.
Μέχρι τότε, ο ζουμπουρλούδικος δράκος του Κομόντο είχε φτάσει πλέον τα 100 μέτρα.
Καθώς η χιλιετία τελείωνε κι η παράνοια κορυφωνόταν, το Χόλιγουντ είπε να δοκιμάσει την πρώτη ολόδική του ταινία Godzilla. Και βασικά το Godzilla του 1998 ήθελε περισσότερο να είναι Jurassic Park παρά Godzilla.
O μόνος αδύνατος/γυμνασμένος Godzilla. Ντροπή. Αμερικανάκια.
Την ίδια περίοδο, στα τέλη του ’90 και τις αρχές του ’00, ο ιαπωνικός Godzilla γινόταν όλο και πιο επιβλητικός.
Μπαμπάτσικος.
Εναέριος.
Πριν από 5 χρόνια λοιπόν, το 2014, η Warner έχει πλέον τα δικαιώματα του Godzilla και το Χόλιγουντ δοκιμάζει για δεύτερη φορά την τύχη του.
Το πράγμα είναι σαφώς βελτιωμένο κι ο Godzilla είναι πιο T H I C C από ποτέ, φτάνοντας πλέον τα 110 μέτρα κι έχοντας όλα τα φόντα για επαγγελματική καριέρα στο twerking.
Παρόλα αυτά, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το φετινό King of the Monsters για να δούμε τον πιο επικών διαστάσεων Godzilla, ο οποίος, παρά την ποιότητα της ταινίας, είναι υπέροχος.
Δείτε τον. Όχι, δείτε τον. 120 μέτρα πλέον. Συγνώμη αν σας πονάει.
Ταυτόχρονα, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο χολιγουντιανά blockbusters, το ιαπωνικό σινεμά βλέπει άλλο ένα reboot με το Shin Godzilla, την πιο παρανοϊκή και πιθανώς καλύτερη ταινία Godzilla εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν λέμε άλλα, απλά παραθέτουμε το υλικό του χειρότερου εφιάλτη σας:
Ναι, αυτός είναι ο Godzilla.
Εκτός αυτών όμως, ενδέχεται κάμποσοι μερακλήδες από εσάς να έχετε πάρει πρέφα την animated τριλογία Godzilla στο Netflix κατά την τελευταία διετία, η οποία δεν υπολείπεται καθόλου σε επικές, επικότατες σκηνές του αγαπημένου μας ερπετού.
Μέχρι το Godzilla vs. Kong του 2020 λοιπόν, όπου περιμένουμε από τη Warner να επανορθώσει και να μας δώσει επιτέλους το κτηνώδες μπακακάο που θέλουμε και μας αξίζει, εκτιμήστε τις στιγμές που μας έχει χαρίσει ο Godzilla και κυρίως STAY THICC.
Bonus:
