Είναι άσχημο πράγμα η απογοήτευση, αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι, κι είναι ακόμα χειρότερο η ματαίωση. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι η ζωή, κι αφού ανήκουν κι αυτά στη ζωή, τότε έτσι είναι και το σινεμά κι η τηλεόραση. Απογοητευόμαστε. Πονάμε. Προχωράμε.
Φυσικά, η απογοήτευση είναι πολύ σχετικό πράγμα, δεν είναι; Είναι το γαμήδι. Τι λόγο έχεις να απογοητευτείς από κάτι στο οποίο δεν πίστεψες ποτέ, δεν επιθύμησες ποτέ, δεν επένδυσες ποτέ; Εκεί βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Είναι γνωστά πράγματα, δεν πρωτοτυπούμε, αλλά είναι καλό να τα θυμόμαστε. Δεν είχαμε κανέναν λόγο, για παράδειγμα, να απογοητευτούμε από το Jurassic World: Fallen Kingdom φέτος. Περιμέναμε ένα ηλιθιώδες υπερθέαμα όπου θα μπορούμε να απενεργοποιήσουμε λίγο τον εγκέφαλό μας και να το απολαύσουμε γελώντας μαζί του και μπουκώνοντας αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα. Ε, αυτό ακριβώς πήραμε, και μας άρεσε.
Από την άλλη, υπήρχαν σίγουρα και ταινίες απ’ τις οποίες περιμέναμε περισσότερα, αλλά δεν μας χάλασαν κιόλας. Τέτοιες ταινίες, σαν το Creed II ή το Deadpool 2, δεν θα τις βάζαμε σ’ αυτήν την λίστα. Αντίστοιχα, δεν θα βάζαμε και ταινίες τις οποίες είχαμε πάρει απ’ την αρχή με κακό μάτι, οπότε δεν είναι ότι μας πόνεσε κιόλας ότι δεν βγήκανε καλές, όπως το Solo ή το Ready Player One ας πούμε. Το πρόβλημα ανακύπτει, φυσικά, όταν πρόκειται για δημιουργούς που έχουμε αγαπήσει, για ταινίες που μας υπόσχονταν διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που μας έδωσαν, για σειρές που στην μία σεζόν ήταν έτσι και στην άλλη σεζόν ήταν αλλιώς, για πρότζεκτ που είχαν αποκτήσει μέγα hype και ξεφούσκωσαν πιο γρήγορα κι από start-up εταιρία 20χρονων γιάπηδων.
Έτσι, λοιπόν, μαζέψαμε τα 10 πράγματα που μας πίκραναν πιο πολύ φέτος στο σινεμά και την τηλεόραση, τα πακετάραμε σε μια σφιχτοδεμένη λίστα (που, ΟΚ, αναμενόμενα θα δεχτεί επιθέσεις και θα προκαλέσει πάθη) και σας τα παρουσιάζουμε παρακάτω. Απολαύστε υπεύθυνα και πάντα με σύνεση:
Γενικά, τα πράγματα δεν πάνε και τόοοσο καλά με το sci-fi. ΟΚ, έχουμε παραπάνω υλικό από ποτέ σε σινεμά και τηλεόραση, κι αυτό είναι με τον τρόπο του ικανοποιητικό από μόνο του, αλλά η σχέση ποσότητα και ποιότητας περνάει δύσκολες μέρες. Ας πούμε, εδώ περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο από τον Beau Willimon, τον showrunner των 4 πρώτων (και πολύ καλών) σεζόν του House of Cards, αλλά το The First ήταν περίπου τόσο ψόφιο όσο κι η πορεία του πρωταγωνιστή του, Sean Penn, τα τελευταία χρόνια.
Ζόρικα τα πράγματα εδώ. Είχαμε το πρώτο Pacific Rim του Guillermo del Toro που ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικά action sci-fi της τελευταίας δεκαετίας, κι έπειτα είχαμε ένα παραφουσκωμένο αχρείαστο sequel χωρίς καμία απολύτως έμπνευση, τίγκα στην καγκουριά και την ασυναρτησία. Η ταινία έχει τα φόντα για ένα τίμιο cult guilty pleasure στο μέλλον, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος να αποτελεί συνέχεια του πρώτου Pacific Rim. Κρίμα, κρίμα.
Τα είπαμε πολύ αναλυτικά για το Westworld, είναι η αλήθεια, οπότε δεν θα προσποιηθούμε ότι μπορούμε να καλύψουμε τους λόγους για τους οποίους μας απογοήτευσε μέσα σε λίγες γραμμές εδώ. Οπότε, ναι, δεν είναι κι ότι περιμένουμε με κομμένη την ανάσα την 3η σεζόν.
Αρχικά, ήμασταν χαρούμενοι με την ιδέα ότι μπορεί να ήρθε η ώρα για το πρώτο καλό steampunk blockbuster. Μέχρι τώρα, απολαμβάναμε την steampunk αισθητική διάσπαρτα σε αγαπημένες ταινίες σαν το Castle in the Sky, το Delicatessen, το City of Lost Children ή το Kin-dza-dza!, αλλά ποτέ δεν είχαμε μια καθαρόαιμη steampunk μεγάλη παραγωγή. Το πρωτότυπο υλικό στο οποίο βασίστηκε το Mortal Engines είχε ενδιαφέρον, ενώ το γεγονός ότι στην παραγωγή βρισκόταν ο Peter Jackson μας άφηνε κάποιες ελπίδες ότι μπορεί να επιστρέψει στις παλιές καλές του μέρες. Ε, τι να πούμε, η ταινία είχε μια μικρή πλάκα περιστασιακά, αλλά επρόκειτο περί μούφας.
Εδώ κι αν επρόκειτο περί μούφας. Έχεις ένα αριστουργηματικό κλασικό βιβλίο του Ray Bradbury, έχεις μια πολύ καλή κινηματογραφική μεταφορά από τον Francois Truffaut, και μισό αιώνα μετά έχεις αυτό εδώ το ασυνάρτητο πράγμα. Κρίμα γιατί ο Ramin Bahrani είναι ένα καλός σκηνοθέτης, οι Michael B. Jordan και Michael Shannon είναι δύο πολύ καλοί ηθοποιοί, αλλά το πράγμα δεν δούλευε με τίποτα.
Κι εδώ τα είπαμε αναλυτικότερα στο παρελθόν, οπότε δεν θα μακρυγορήσουμε τώρα. Το Venom μας απογοήτευσε γιατί το περιμέναμε καλύτερο βάσει των συντελεστών του (καλός σκηνοθέτης, καλό καστ), αλλά ήταν και μια υπενθύμιση ότι, όσες καλές superhero ταινίες κι αν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, είναι πάντα εξαιρετικά εύκολο να επιστρέψει το πράγμα στην κακοφτιαγμένη κι ασυνάρτητη κατάσταση που είχαμε (εκτός εξαιρέσεων) μέχρι πριν καμιά δεκαετία.
Ουφ, τι πίκρα ήταν αυτή. Ναι, δεν λέμε, είχε κι ο πρώτος κύκλος κάποια προβληματάκια, αλλά συνολικά ήταν μια πολύ ευπρόσδεκτη σειρά. Ε, ο δεύτερος κύκλος είπε να συνεχίσει από εκεί που σταματάει η Margaret Atwood στο μυθιστόρημά της- και, προφανώς, τα έκανε σκατά. Κάπου μεταξύ misery porn, torture porn, κακού γραψίματος και κάκιστου φινάλε, το The Handmaid’s Tale μας έχασε φέτος.
ΟΚ, μην παρεξηγηθούμε: το Kidding δεν είναι κακή σειρά. Αλλά αυτό που περιμέναμε από το reunion μεταξύ Michel Gondry και Jim Carrey (14 χρόνια μετά το Eternal Sunshine of the Spotless Mind) ήταν σίγουρα κάτι πολύ καλύτερο, δεδομένου ότι αμφότεροι είχαν πραγματικά ανάγκη ένα δυνατό comeback τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, το Kidding ήταν κάπως συμπαθητικό, αλλά τελείως τζούφιο.
Λοιπόν, αυτό πόνεσε. Η αλήθεια είναι πως το Hollywood μας χρώσταγε δεκαετίες τώρα ένα καλό Predator, και προς στιγμήν πιστέψαμε ότι θα μας το έδινε η φετινή ταινία. Ο λόγος γι’ αυτήν την προσδοκία, βασικά, ήταν ένας: ο Shane Black. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος έχει αποδείξει πολλά χρόνια τώρα πως είναι ένας εξαιρετικά χαρισματικός (πλην κάπως άνισος) δημιουργός που μπορεί να πιάσει το μετά-macho action ύφος καλύτερα από οποιονδήποτε. Εδώ, από την άλλη, τίποτα δεν έβγαζε νόημα, τίποτα δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον, τίποτα γενικά.
Τον Duncan Jones τον αγαπούσαμε. Πρώτον, είναι ο γιος του David Bowie, δηλαδή, ΟΚ. Δεύτερον, η πρώτη του ταινία, το Moon, είναι υπέροχη. Τρίτον, η επόμενη ταινία του, το Source Code ήταν διασκεδαστικότατη. Και μετά τα γκρέμισε όλα ο μαν. Πρώτα γύρισε ένα ανεκδιήγητο Warcraft (πραγματικά, γιατί;) και μετά, φέτος, γύρισε το Mute. Γιατί έτσι ρε γαμώτο; Είπαμε, λατρεύουμε γενικά το cyberpunk, αλλά δεν γίνεται να μας πασάρετε Blade Runner Δ’ Εθνικής και να περιμένετε να μας αρέσει. Να περιμένετε, όμως, ότι θα μας πονέσει.
