Περάσαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι. Κι ακόμα περνάμε κατά μία έννοια, αφού μένουν ακόμα λίγες μέρες μέχρι να περάσουμε εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο η ευχή-κατάρα “καλό χειμώνα” αρχίζει να ηχεί λιιίγο λιγότερο κακόφωνα. Για όσους κι όσες το σινεμά αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας, πάντως, αυτό το καλοκαίρι σήμανε επίσης και μια επιστροφή στην αίθουσα – έστω την θερινή. Μετά από τον μακρύ βαρύ χειμώνα της αυτοανανεούμενης καραντίνας χωρίς τέλος, η έφοδος στα σινεμά ήταν μια σημαντική ανάσα ζωής και δροσιάς για πολύ κόσμο. Έτσι μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι από τις αρχές Ιούνη ο κόσμος άρχισε να εμπιστεύεται με γοργούς ρυθμούς τα θερινά σινεμά, οδηγώντας στην απρόσμενη -εν μέσω covid και για τα δεδομένα της συγκυρίας- επιτυχία ταινιών σαν το Nomadland ή το Another Round, το Luca, αλλά και ελληνικές ταινίες σαν το Digger και το Πρόστιμο ή το Monday. Αυτά είναι τάσεις που μας δείχνουν ότι πάντα υπάρχουν ουκ ολίγοι θεατές που είναι πρόθυμοι να επενδύσουν στο σινεμά που έρχεται με βραβεία από φεστιβάλ και Όσκαρ, σε καλές παιδικές ταινίες αλλά και στον ελληνικό κινηματογράφο που τα πήγε ανέλπιστα καλά αυτό το καλοκαίρι.
Φυσικά, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Με το μέλλον του παραδοσιακού κυκλώματος παραγωγής/διανομής να είναι υπό διαπραγμάτευση μέσα στο περιβάλλον επιτάχυνσης των αναδιαρθρώσεων της κινηματογραφικής βιομηχανίας που έφερε ο covid, η αβεβαιότητα όσον αφορά τα blockbuster events και τις μεγάλου κυκλώματος ταινίες κυριάρχησε το καλοκαίρι. Όπως συμβαίνει σε διάφορα επίπεδα όπου η έκτακτη ανάγκη γίνεται εύκολα κανονικότητα, οι αποφάσεις της Warner και της Disney για ταυτόχρονες πρεμιέρες σε αίθουσες και streaming συμπαρέσυραν αντικειμενικά κι ένα σύνολο μικρότερων κινηματογραφικών παραγωγών, όπου βρήκαν στην εκδοχή της ψηφιακής κυκλοφορίας έναν τρόπο να μην μπουν εντελώς μέσα όσο παραμένουν κλειστά ή ημι-κλειστά τα σινεμά. Αυτή η εξέλιξη, βέβαια, επηρεάζει περισσότερο τις ταινίες μεσαίου και μικρού κυκλώματος, δηλαδή εκείνες που ούτως ή άλλως δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο να βρουν τον δρόμο τους για τα σινεμά. Δυστυχώς, υπάρχει έντονη ανησυχία ότι λίγα πράματα θα επιβιώνουν πλέον έξω από την σφαίρα των blockbusters από τη μία και των φεστιβαλικών ταινιών από την άλλη. Υπάρχει, δηλαδή, ένα μεσαίο κινηματογραφικό έδαφος (εκεί που κρύβονται και τα περισσότερα διαμάντια) που θα υποφέρει.
Κατά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, λοιπόν, είδαμε πάρα πολλές ταινίες να κυκλοφορούν ψηφιακά – είτε σε streaming πλατφόρμες, είτε σε video on demand με ενοικίαση (κι από εκεί φυσικά σε πειρατικά sites και torrents). Κάποιες από αυτές είχαν και μια περιορισμένη κινηματογραφική διανομή, κάποιες κυκλοφόρησαν κατευθείαν ψηφιακά. Κάποιες θα τις δούμε τους επόμενους μήνες στις ελληνικές αίθουσες, κάποιες άλλες μόνο στη μικρή οθόνη. Ούτως ή άλλως, ακόμα υπάρχει κάμποση αβεβαιότητα σχετικά με το πώς θα μοιάζει το ούτως ή άλλως επισφαλές τοπίο της εγχώριας κινηματογραφικής αίθουσες το επόμενο διάστημα, αφού η απουσία ουσιαστικής στήριξης από το κράτος σε συνδυασμό με την θέση αυστηρών υγειονομικών προϋποθέσεων για είσοδο θεατών έχουν οδηγήσει πολλά σινεμά στα όρια της βιωσιμότητας. Ας ελπίσουμε να μην αρχίσει ντόμινο λουκέτων. Καθώς μπαίνουμε σιγά σιγά στον Σεπτέμβρη και θα αρχίσει μια κάποια προσομοίωση κινηματογραφικής (και όχι μόνο) κανονικότητας, είπαμε να φτιάξουμε έναν ζουμερό οδηγό για 20 ταινίες που βγήκαν ψηφιακά αυτό το καλοκαίρι και μπορεί να σας έχουν ξεφύγει (ή και όχι). Σε κάθε περίπτωση, απολαύστε ψύχραιμα και υπεύθυνα.
Πότε και πού: Η απόφαση της Warner να κυκλοφορήσει όλες τις ταινίες του 2021 ταυτόχρονα σε αίθουσες και streaming (έχει κι ένα HBO Max να σπρώξει) προκάλεσε -εύλογα- τα πυρά όσων ανέμεναν τα μεγάλα blockbuster events της χρονιάς να αποτελέσουν μαζικές κοινωνικές εμπειρίες (μιλάμε για τους μεγάλους superhero, sci-fi και action τίτλους), αλλά καταδίκασε επίσης στην αφάνεια και ταινίες που τους ανήκει δικαιωματικά η μεγάλη οθόνη ρε γαμώτο. Γιατί είναι κρίμα να βλέπεις πράγματα σαν το No Sudden Move (που βγήκε αποκλειστικά ψηφιακά 1η Ιουλίου) μέσα στο σπίτι.
Με δυο λόγια: …κι αυτό με στεναχωρεί για έναν επιπλέον λόγο. Επειδή σκέφτομαι ότι έχουμε να δούμε νέα ταινία Steven Soderbergh στα ελληνικά σινεμά από το Logan Lucky του 2017. Έκτοτε, ο κατεξοχήν avant-pop πρωτοπόρος του αμερικάνικου σινεμά των τελευταίων τριών δεκαετιών έχει φτιάξει άλλες 5 ταινίες που είδαμε μόνο μέσω του Netflix και του HBO Max. Η τελευταία από αυτές είναι το No Sudden Move, ένα υπέροχα ενορχηστρωμένο ensemble piece διακριτικής απόγνωσης και λεπτοδουλεμένης ανάπτυξης για να αφηγηθεί μια ιστορία διαπλοκής καπιταλιστικής συσσώρευσης και μαύρης οικονομίας (κι άρα, αναγκαστικά επίσης, φυλής και τάξης) στο Ντιτρόιτ των αυτοκινητοβιομηχανιών του ’50. Είναι αυτό που λέμε πως, σόρι για το κλισέ, δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά.
Πότε και πού: Μετά από απανωτές αναβολές λόγω των ανακατατάξεων που έφερε στον σχεδιασμό παραγωγής-διανομής της Marvel/Disney ο covid, το Black Widow άνοιξε επισήμως κινηματογραφικό Phase Four του Marvel Cinematic Universe όχι μ’ έναν πάταγο αλλά μ’ έναν λυγμό. Έχοντας παραιτηθεί από την φιλοδοξία να αποτελέσει αληθινό blockbuster event, και σέρνοντας πίσω της μια δικαστική διαμάχη ανάμεσα σε στούντιο και Scarlett Johansson, η ταινία έκανε πρεμιέρα ταυτόχρονα στο Disney+ και τις αίθουσες στις 9 Ιουλίου. Στην Ελλάδα, κατά το σύνηθες, κυκλοφόρησε στα θερινά μια μέρα νωρίτερα, κι έκλεισε τον κύκλο της διανομής καταφέρνοντας μετά βίας να φτάσει τα 50.000 εισιτήρια.
Με δυο λόγια: Προφανώς, το hype του Black Widow ήταν αρκετά ξεφουσκωμένο από τις συνεχείς αναβολές, το γεγονός ότι ο κεντρικός του χαρακτήρας είναι πλέον απών από το MCU αλλά και το ότι η streaming κυκλοφορία στέρησε την μαζική κοινωνική εμπειρία που υπόσχεται κάθε μεγάλος υπερηρωικός τίτλος-event. Ακόμα και σε συνθήκες κανονικότητας, όμως, δύσκολα θα προκαλούσε ιδιαίτερες συγκινήσεις η ταινία. Παρά τις πρόσφατες προσπάθειες της Marvel για ενέσεις πρωτοτυπίας στο σύμπαν της με τα τηλεοπτικά WandaVision και Loki, στο Black Widow βρίσκουμε μια παραδοσιακή κουρασμένη φόρμουλα που ζωντανεύει μόνο στο βαθμό που τροφοδοτείται από την χημεία και την σπιρτάδα ανάμεσα στην Johansson και την Florence Pugh. Να σημειώσουμε επίσης ότι αν λάβουμε υπόψιν την συμμετοχή σε The Lobster και Black Widow, η Rachel Weisz έχει σίγουρα φετίχ με ταινίες που έχουν γουρούνια. Βλέπεται άνετα, αλλά μέχρι εκεί.
Πότε και πού: Η δεύτερη ταινία του Edgar Wright για το 2021 (περιμένουμε το Last Night in Soho που κάνει πρεμιέρα Φεστιβάλ Βενετίας) κυκλοφόρησε σε ψηφιακό video on demand στις 9 Ιουλίου, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα το είδαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Με δυο λόγια: Οκ, καταρχήν είναι Edgar Wright, οπότε αξίζει να το δεις ούτως ή άλλως. Επίσης, οι Sparks είναι μια εξαιρετική περίπτωση αληθινά αξιοπερίεργης art pop μπάντας, η οποία άλλωστε διανύει εν έτει 2021 μια δεύτερη golden era, αφού τα δύο αδέρφια Mael έχουν συμμετάσχει και στο πολυαναμενόμενο Annette του Leos Carax (σενάριο και μουσική). Γενικά, ομορφιές.
Πότε και πού: Λίγο μπερδεμένα εδώ τα πράγματα. Το Netflix έχει την αμερικάνικη διανομή της ταινίας, οπότε την κυκλοφόρησε σε streaming στις 14 Ιουλίου. Στην Ευρώπη παίζει διαφορετικός διανομέας για κάθε χώρα, οπότε δεν ξέρουμε αν και πότε θα σκάσει στα ελληνικά σινεμά – δεν αποκλείεται όμως να το δούμε σε κλασικά ξεφόρτωμα ταινιών στις αίθουσες εκεί προς τα Χριστούγεννα.
Με δυο λόγια: Κατά γενική ομολογία, πρόκειται για μια μέτρια ταινία. Αν με ρωτάτε, όμως, εγώ διασκεδάζω πολύ με αυτήν την pulpy over-the-top γυναικεία εκδοχή John Wick. Επίσης, το cast των Karen Gillan, Lena Headey, Carla Gugino, Michelle Yeoh, Angela Bassett και Paul Giamatti είναι ελαφρώς overkill για μια ταινία σαν αυτή, αλλά και πάλι στηρίζουμε. Fun πράμα.
Πότε και πού: Ακολουθώντας την πολιτική της Warner για το 2021, το νέο Space Jam με τον LeBron James κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε streaming και κινηματογραφικές αίθουσες στις 16 Ιουλίου. Αν υπολογίσουμε ότι μιλάμε για μια ταινία που απευθύνεται αφενός στα σημερινά παιδιά κι αφετέρου σε όσους ήταν παιδιά όταν βγήκε το πρώτο Space Jam, τότε μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι από αυτό το αρκετά μεγάλο πληθυσμιακό σύνολο δεν την είδε σχεδόν κανένας στην Ελλάδα, αφού μιλάμε για ένα επίδοξο blockbuster που την πρώτη βδομάδα δεν είδανε ούτε 1000 άνθρωποι.
Με δυο λόγια: Και δικαίως δεν την είδανε, θα πω εγώ. Όντας πιο επιρρεπής στην 90s νοσταλγία απ’ όσο θα ήθελα, και με την κεκτημένη ταχύτητα του περσινού The Last Dance να με καθοδηγεί, έσπευσα να δω το Space Jam: A New Legacy περιμένοντας να περάσω δύο ωρίτσες διασκεδαστικά και ξένοιαστα. Αυτό που δεν ήθελα, πάνω απ’ όλα, ήταν να βαρεθώ θανατερά ήδη από το πρώτο μισάωρο και να βομβαρδίζομαι με διαφημίσεις κάθε είδους προϊόντος μέχρι να με λυτρώσει εκείνος ο γλυκός ύπνος στον καναπέ με τα φώτα της ταινίας να τρεμοπαίζουν στον απέναντι τοίχο καθώς αρχίζει να τρέχει το σαλάκι από το στόμα.
Πότε και πού: Ενάμιση ολόκληρο χρόνο μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Sundance του 2020, το Zola, η ταινία της A24 που βασίστηκε στο πιο επικό Twitter thread ever, κυκλοφόρησε στα αμερικάνικα σινεμά στα τέλη Ιουνίου και βγήκε σε ψηφιακό video on demand στις 23 Ιουλίου. Πολύ δύσκολο για ελληνική διανομή, ίσως ταίριαζε σε κάποιο από τα φθινοπωρινά φεστιβάλ (αν και με βάση τους χρόνους του φεστιβαλικού κυκλώματος έχει ήδη παλιώσει αρκετά).
Με δυο λόγια: Την περίμενα πώς και πώς αυτήν την ταινία, κυρίως λόγω της αλληλοδιαπλοκής ανάμεσα στην ψηφιακή εκφραστικότητα και το ανεξάρτητο σινεμά, περιμένοντας μια ιστορία σύγχρονου fab/queer/sex-positive προλεταριακού ρεαλισμού σαν αυτές που μας έχουν δώσει ταινίες όπως το The Florida Project ή το Jezebel. Βέβαια, θα έπρεπε να το ξέρουμε ότι ένα καλό Twitter thread δεν κάνει απαραίτητα και μια καλή ταινία (no shit Sherlock). Η ταινία είναι οκ λοιπόν, απλά όχι κάτι τρομερά αξιοπρόσεκτο, παρά την πολύ καλή ερμηνεία της Riley Keough και την εξίσου καλή μουσική της Mica Levi.
Πότε και πού: Άλλη μια μεγάλη κυκλοφορία της Disney που, ελέω covid, κατέληξε να κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε αίθουσες και streaming. Βέβαια, κακά τα ψέματα, η εμπορική προοπτική επιτυχίας του Disney+ θεμελιώνεται ακριβώς πάνω στο παιδικό/εφηβικό κινηματογραφικό περιεχόμενο, αλλά αυτό είναι μεγαλύτερο θέμα. Το Jungle Cruise λοιπόν κυκλοφόρησε 30 Ιουλίου και στην Ελλάδα πήγε αρκετά άπατο, κόβοντας μόλις 5.000 εισιτήρια στην πρώτη βδομάδα του, νούμερο αστείο ακόμα και με covid για ταινία με τέτοιο target group και starpower.
Με δυο λόγια: Επί της αρχής είμαι υπέρ της συντονισμένης απόπειρας του Hollywood να μετατρέψει τον The Rock στον μεγαλύτερο pop κινηματογραφικό αστέρα ever (τι να κάνουμε, είναι wholesome η φάση του), αλλά εδώ το πράγμα δεν δούλεψε. Η ταινία δεν είναι όσο fun θα ήθελε και δεν καταφέρνει να λειτουργήσει αρκετά καλά ούτε σαν παλιομοδίτικη περιπέτεια τύπου The African Queen ούτε σαν παλιομοδίτικη περιπέτεια τύπου Indiana Jones. Θα τολμούσε ίσως κάποιος να πει ότι ένα τρενάκι λούνα πάρκ δεν γίνεται απαραίτητα και μια καλή ταινία – πόσες φορές δηλαδή να δοκιμάσεις την συνταγή του Pirates of the Carribean;
Πότε και πού: Παρότι φανατικός κεητζικός, άργησα πολύ να πάρω πρέφα ότι έβγαζε φέτος μια ταινία όπου κάποιος του κλέβει το γουρούνι με το οποίο βρίσκει μανιτάρια τρούφες και μετά κάνει τα πάντα για να το εντοπίσει. Το Pig δεν πήρε ποτέ διανομή στα θερινά σινεμά, και κυκλοφόρησε τελικά ψηφιακά σε video on demand στις 3 Αυγούστου.
Με δυο λόγια: Στα χαρτιά, ακούγεται μια εντελώς Nicolas Cage ταινία. Και είναι και δεν είναι, θα πω εγώ. Σε σύγκριση με την πρόσφατη φιλμογραφία του, εδώ έχουμε ένα αρκετά συγκρατημένο δράμα μικρού βεληνεκούς και μεγάλης καρδιάς. Το καλό είναι ότι ο Nicolas Cage δείχνει πως κατέχει ακόμα φουλ την υποκριτική των λεπτών αποχρώσεων. Το κακό είναι πως η μεγάλη καρδιάς της ταινίας δεν μεταφράζεται ικανοποιητικά σε πειστική δραματουργία. Δεν είναι ότι πέρασα άσχημα, αλλά από ένα σημείο και μετά το πράγμα έγινε λίγο απλά Πολίτικη Κουζίνα για ανθρώπους που γουστάρουν John Wick.
Πότε και πού: Όντας τίτλος της Warner, το νέο The Suicide Squad παρασύρθηκε μοιραία από την αμφιλεγόμενη απόφαση του στούντιο να κυκλοφορήσει όλες τις ταινίες του 2021 ταυτόχρονα σε αίθουσες και για streaming στο HBO Max. Η ταινία λοιπόν βγήκε 5 Αυγούστου στα ίντερνετς, ενώ στα ελληνικά σινεμά έσκασε μόλις την προηγούμενη βδομάδα, αφού είχε πειρατευθεί στον μέγιστο βαθμό λόγω του ισχυρού hype, οδηγώντας έτσι στο ακραία απογοητευτικό νούμερο των 7.700 εισιτηρίων κατά το πρώτο τετραήμερο.
Με δυο λόγια: Υπάρχει φυσικά πολύ ζουμί γύρω από το πώς κατέληξε ο James Gunn να παίρνει πόδι από την Marvel/Disney και να πηγαίνει στην DC να σκηνοθετήσει ένα reboot του Suicide Squad πριν επιστρέψει από εκεί που ήρθε για το επόμενο Guardians of the Galaxy έχοντας πλέον δύο superhero franchises στα χέρια του (και μιλάμε για έναν άνθρωπο που ξεκίνησε από την Troma <3), αλλά θα συγκρατηθούμε και θα πούμε μόνο πως η ταινία είναι εξαιρετικά διασκεδαστική ακριβώς επειδή αρνείται πεισματικά να μπλέξει με την όλη μανούρα του shared universe και της απεριόριστης συνδεσιμότητας μεταξύ των διαφόρων τίτλων. Όχι, εδώ έχουμε σκέτο, ακατέργαστο, παλιμπαιδιστικό fun. Δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από τις δουλειές του Gunn στο MCU, εκτός από όσα οφείλονται στο R rating, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να μην περάσεις καλά – όσο καλά πέρασαν μάλλον κι αυτοί που έφτιαξαν την ταινία.
Πότε και πού: Πρεμιέρα αρχές της χρονιάς στο Sundance και μίνιμουμ διανομή την άνοιξη στις ΗΠΑ, μέχρι να κυκλοφορήσει για video on demand στις 5 Αυγούστου. Κλασική ταινία που υπό κανονικές συνθήκες θα βλέπαμε σε κάποια midnight προβολή των Νυχτών Πρεμιέρας.
Με δυο λόγια: Είμαι μεγάλος fan του Ben Wheatley. Όχι μόνο για τα folk horror A Field in England και Kill List ή τις μαύρες κωμωδίες Free Fire και Sightseers, αλλά και για ταινία που έφαγαν κράξιμο σαν το High-Rise (αν και τραβάω την γραμμή μου στο remake του Rebecca). Το In the Earth επίσης έφαγε το κράξιμό του, αλλά εγώ εκτίμησα το eco-horror στίγμα και την παραισθησιογόνα σκηνοθεσία της ταινίας. Σίγουρα κατώτερο από τις προηγούμενες ταινίες τρόμου του Wheatley, αλλά από εμένα είναι ναι – παρότι σε σημείο μοιάζει φτηνό(τερο) Annihilation.
Πότε και πού: Είναι ένα αυτοβιογραφικό meta ντοκιμαντέρ του Val Kilmer, οπότε ούτως ή άλλως οι προοπτικές μαζικής διανομής ήταν μάλλον λιγοστές – πόσο μάλλον Ελλάδα, παρά μόνο αν επρόκειτο για κάποιο φεστιβάλ. Κυκλοφόρησε όμως για streaming στις 6 Αυγούστου στο Amazon Prime.
Με δυο λόγια: Έχω γενικά μια αδυναμία στις αυτοβιογραφικές ταινίες που έχουν την μορφή του προσωπικού αρχείου της ζωής ενός ανθρώπου, κι εδώ έχουμε μια πολύ γλυκιά κι ευαίσθητη τέτοια περίπτωση. Ακόμα κι αν δεν σας νοιάζει καθόλου η ζωή του Kilmer (ούτε εμένα με ένοιαζε), αξίζει. Επίσης, A24, για όλους τους kino simps εκεί έξω.
Πότε και πού: Υπάρχουν κάποιες ταινίες που το Netflix τις πιστεύει και τις βγάζει στα σινεμά, προσβλέποντας σε μελλοντικά βραβεία ή σε δημιουργία ενός παραδοσιακού πρεστίζ. Υπάρχουν άλλες που απλά τις πετάει στην πλατφόρμα, έχοντας δώσει ήδη έναν σκασμό λεφτά, ώστε να απολαύσεις το mass-produced junk food με το οποίο έχει κατά κύριο λόγο συνδέσει το όνομά του. Το Beckett, γυρισμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα, παρότι έχει τα ονόματα για να μοιάζει κυριλέ ταινία, στην πραγματικότητα ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Έτσι, η ταινία κυκλοφόρησε σε streaming στις 13 Αυγούστου χωρίς να βγεις στις αίθουσες, κι έτσι στερώντας μας την δυνατότητα να αναζητήσουμε τους γνωστούς μας που έπαιξαν κομπάρσοι στις μεγάλες σκηνές με τα μπάχαλα στο Σύνταγμα.
Με δυο λόγια: Θα ήθελε να μπορεί να μοιάσει σε ένα πολιτικό paranoia thriller της δεκαετίας του ’70, αλλά το Beckett χάνεται στον ελληνικό καρτποσταλισμό (θα δούμε πολλά τέτοια στο μέλλον με τόσες ταινίες που γυρίζονται πλέον εδώ αναζητώντας το Live Your Myth in Greece) και την άνευρη εκτέλεση, διαλέγοντας ένα θέμα που θα ήταν αρκετά hot άμα το έπιανε το 2015 που όλα τα δυτικά μάτια ήταν στραμμένα στην ελληνική κατάσταση και κάποιοι πίστευαν ότι όντως ο Τσίπρας είναι τόσο επικίνδυνος που μπορεί να θέλουνε να τον φάνε κιόλας. Η ταινία μάλλον δουλεύει καλύτερα σαν sci-fi ιστορία όπου κατά έναν μαγικό τρόπο όλοι στην Ελλάδα μιλάνε γαμώ τα αγγλικά και κανένας δεν είναι αρκετά ρατσιστής ώστε να σχολιάσει ότι ο John David Washington είναι μαύρος. Κρίμα γιατί περίμενα ότι η παραγωγή Luca Gudagnino θα έδινε κάτι παραπάνω (μουσικάρες από Ryuichi Sakamoto και Devonte Hynes βέβαια).
Πότε και πού: Έκανε πρεμιέρα αρχές της χρονιάς στο Sundance σαρώνοντας τα βραβεία κι έτσι κατέληξε να κλείνει συμφωνία streaming με το Apple TV+ για 25 εκ. δολάρια (ποσό-ρεκόρ για το φεστιβάλ). Τελικά, έκανε πρεμιέρα ψηφιακά στις 13 Αυγούστου – για ελληνική κινηματογραφική διανομή δεν ξέρουμε κάτι.
Με δυο λόγια: Γενικά, δεν θα έλεγα ότι είναι το είδος ταινίας για το οποίο τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια. Είναι στρωτό και βλέπεται άνετα, ναι, αλλά είναι τόσο φτιαγμένο ώστε να αποτελέσει crowd-pleaser, tear-jerker και inspiration-porn (σόρι για τα απανωτά εγγλέζικα ε) που πραγματικά δυσκολεύομαι να το απολαύσω παρόλο που με συγκινεί το ίδιο το θέμα. Αρκετές τέτοιες ταινίες μου φαίνεται ότι συνορεύουν με το exploitation των θεμάτων τους, ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δείχνουν εξαιρετικά ειλικρινείς ως προς την αναπαράσταση και το diversity των υποκειμένων. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα, το συζητάμε άλλη φορά. Η ταινία είναι οκ, αλλά όχι το στυλ σινεμά που προτιμώ εγώ.
Πότε και πού: Περιορισμένη κινηματογραφική διανομή στις ΗΠΑ και 13 Αυγούστου έγινε διαθέσιμο για ψηφιακό video on demand. Μοιραία θα έλεγε κανείς, αφού πρόκειται για μια microbudget χειροποίητη campy ταινία. Κακώς θα πω εγώ, γιατί μιλάμε για πανέμορφο πράγμα.
Με δυο λόγια: Από τις καλύτερες “indie” (πάντα σε εισαγωγικά γιατί όσα αποκαλύπτει άλλα τόσα κρύβει αυτός ο όρος) ταινίες που είδα μέχρι στιγμής μέσα στη χρονιά. Ο Todd Stephens είχε ήδη πορεία στο αμερικάνικο queer σινεμά κι εδώ φτιάχνει ένα ώριμο κι έξυπνο δράμα με τον cult ήρωα Udo Kier να δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του ως πρώην κομμωτής που αναλαμβάνει μια τελευταία δουλειά για χάρη μιας νεκρής πελάτισσάς του.
Πότε και πού: Κυκλοφόρησε στις αμερικάνικες αίθουσες στα τέλη Ιουλίου και 19 Αυγούστου έγινε ψηφιακά διαθέσιμο για video on demand. Την ίδια μέρα κυκλοφόρησε και στα ντόπια σινεμά, και στο πρώτο τετραήμερο έκοψε 8.366 εισιτήρια. Καθόλου άσχημα για αμερικάνικη ταινία μεσαίου κυκλώματος, και σίγουρα καλύτερα από κάμποσα επίδοξα blockbusters που αποδείχτηκαν φόλες στα ταμεία.
Με δυο λόγια: Θρέφω μεγάλη συμπάθεια για τον Tom McCarthy. Όχι μόνο για το οσκαρικό Spotlight (που ήταν ωραίο μέσα στη νοσταλγία του για τα κλασικά αμερικάνικα πολιτικοδημοσιογραφικά θρίλερ των προηγούμενων δεκαετιών), αλλά κυρίως για τα πανέμορφα The Station Agent, The Visitor και Win Win (και τον ρόλο του στο The Wire βέβαια). Εδώ όμως δείχνει αρκετά αμήχανος ως προς την επεξεργασία του θέματος της ταινίας, παρότι έχει όλες εκείνες τις πινελιές ευαισθησίας και ανθρωπιάς με τις οποίες έχει ταυτιστεί μέχρι τώρα το σινεμά του. Η λιγότερη καλή ταινία του μέχρι τώρα κατ’ εμέ, αλλά και πάλι βλέπεται άνετα. Επίσης, άλλη μια low key πολύ καλή ερμηνεία του Matt Damon.
Πότε και πού: Έχοντας παρασυρθεί από τη χιονοστιβάδα αλλαγών στο πρόγραμμα της Warner κι αφού άλλαξε ημερομηνία 2-3 φορές, το Reminiscence κυκλοφόρησε τελικά ταυτόχρονα στις αμερικάνικες αίθουσες και το HBO Max στις 20 Αυγούστου. Επίσης, αυτή τη βδομάδα βγήκε και στα ελληνικά σινεμά, αλλά πραγματικά δεν πιστεύω να ασχολήθηκε ιδιαίτερα και κανένας.
Με δυο λόγια: Ουσιαστικά, πρόκειται για το κινηματογραφικό ντεμπούτο του ζευγαριού Lisa Joy και Jonathan Nolan, δημιουργών επίσης του Westworld. Και, αν με ρωτάτε, έχει όλα τα αρνητικά στοιχεία που έχει και το Westworld: πρόκειται για ένα μέτριο και κοινότοπο δυστοπικό sci-fi noir/thriller που το παίζει πολύ πιο έξυπνο απ’ ό,τι είναι στα αλήθεια. Καθόλου τυχαία, κι εν μέρει φυσικά χάρη στις αμπαλαέα κινήσεις της Warner, κατέληξε να είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές φλόμπες ever, καταγράφοντας αρνητικό ρεκόρ ως το χειρότερο ντεμπούτο ταινίας σε ευρεία διανομή (πάνω από τις 3000 αίθουσες). Κρίμα που μπήκε μέσα τόσο χοντρά, αλλά όχι, δεν αξίζει η ταινία.
Πότε και πού: Περνώντας οριακά απαρατήρητο παρά τα δημοσιεύματα ότι ο Neill Blomkamp γυρίζει νέα ταινία μέσα στην καραντίνα, το Demonic κυκλοφόρησε τελικά ταυτόχρονα σε αίθουσες και streaming στις ΗΠΑ στις 20 Αυγούστου. Για Ελλάδα πολύ χλωμό να ασχοληθεί κάποιος.
Με δυο λόγια: Δεν είναι τρομερό πώς είχαμε πιστέψει ότι αυτός ο άνθρωπος θα γινόταν ο επόμενος Ridley Scott ή ο επόμενος James Cameron μετά την ξαφνική επιτυχία του District 9 πίσω στο 2009; Από τότε δεν έχει σταματήσει να μας απογοητεύει ο καημένος. Κι αν πίστευα πάντα ότι τα Elysium και Chappie έφαγαν περισσότερο hate απ’ ό,τι άξιζαν, τότε θα πω ότι το Demonic είναι πραγματικά κακό. Δηλαδή, είναι αφόρητα βαρετό – κι αυτό είναι το ύψιστο κινηματογραφικό αμάρτημα.
Πότε και πού: Μετά από δυνατή φεστιβαλική πορεία με βραβεύσεις και διθυράμβους σε Sundance και Berlinale, το Cryptozoo κυκλοφόρησε τελικά ταυτόχρονα σε αίθουσες και video on demand στις 20 Αυγούστου. Δεν παίζει ενδεχόμενο για ελληνική διανομή, κάνα φεστιβάλ αν είμαστε τυχεροί, γιατί του αξίζει μεγάλη οθόνη.
Με δυο λόγια: Τι ωραίο που είναι να βλέπεις μεγάλου μήκους animated ταινίες να παίρνουν ρίσκα και ελευθερίες όσον αφορά τις απεριόριστες εκφραστικές δυνατότητες που έχει το μέσο. Το Cryptozoo είναι μια μικιμάου πειραματική extravaganza που παραμένει προσβάσιμη και προσγειωμένη εν πολλοίς λόγω τις εύστοχης κριτικής που κάνει στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, αφηγούμενο την ιστορία κάποιων μυθικών πλασμάτων που διασώζονται και στεγάζονται σε έναν ζωολογικό κήπο. Πολύ ωραίο επίσης το voice cast, στο οποίο ξεχωρίζουμε τον λατρεία Michael Cera αλλά και την Αγγελική Παπούλια του Σπιρτόκουτου, του Κυνόδοντα και του Αστακού.
Πότε και πού: Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο Φεστιβάλ Καννών αυτού του καλοκαιριού, κι η Amazon το καβάτζωσε για streaming στις 20 Αυγούστου μετά από μια σύντομη διανομή στις αμερικάνικες αίθουσες. Στην Ελλάδα η ταινία θα κυκλοφορήσει την επόμενη βδομάδα, στις 2 Σεπτεμβρίου, με το καλό.
Με δυο λόγια: Δεν την έχω δει, αντιστέκομαι και περιμένω την αίθουσα. Κι αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα να πω. Είναι μια από τις ταινίες που περιμένω περισσότερο φέτος, αφού η ιδέα ενός μιούζικαλ που έφτιαξαν ο Leos Carax μαζί με τους Sparks και τον Adam Driver στον πρωταγωνιστικό ρόλο μου φαίνεται αληθινά ακαταμάχητη. Ραντεβού στο σινεμά λοιπόν.
Πότε και πού: Όντας ταλαιπωρημένη από συνεχείς αναβολές ήδη από την άνοιξη του 2020, το The Green Knight ξεκίνησε να κυκλοφορεί στις αίθουσες στα τέλη Ιουλίου και τελικά έκανε ψηφιακή πρεμιέρα σε virtual theater στις 18 Αυγούστου. Στις ντόπιες αίθουσες το περιμένουμε 9 Σεπτεμβρίου.
Με δυο λόγια: Όπως στην παραπάνω ταινία, έτσι κι εδώ περιμένω το σινεμά. Ανυπομονούσα για αυτήν την ταινία και, παρόλο που έχω αποφύγει να διαβάσω κριτικές, η εμπιστοσύνη μου στην A24 και τον David Lowery (δημιουργό του A Ghost Story, για να μην ξεχνιόμαστε) με κάνει να είμαι ακόμα συγκρατημένα αισιόδοξος για το The Green Knight.
