Λίγο μετά τον θάνατο του Harry Dean Stanton, το Σεπτέμβριο του 2017, είδαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες το κύκνειο άσμα του: το υπέροχο Lucky. Τότε, λοιπόν, με την απώλεια του μεγάλου ηθοποιού πρόσφατη ακόμα, σημειώναμε πως επρόκειτο για έναν από τους σιωπηλούς και επίμονους εργάτες του αμερικάνικου σινεμά. Έναν ηθοποιό που είδαμε κυρίως σε δεύτερους ρόλους, αλλά ο οποίος κατάφερνε πάντα να μας πείσει με τρομακτική ευκολία και απλότητα για την ζεστασιά και την ευαισθησία της τέχνης του – σε βαθμό που ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Rogert Ebert είχε αποφανθεί κάποτε πως “καμία ταινία που έχει είτε τον Harry Dean Stanton είτε τον M. Emmet Walsh σε δεύτερο ρόλο δε μπορεί να είναι κακή“, δημιουργώντας έτσι τον θρυλικό Κανόνα Stanton-Walsh.
Λίγο πριν από τα περσινά Όσκαρ, γράφαμε ένα κείμενο για τον Michael Stuhlbarg, εκδηλώνοντας την αγάπη μας για εκείνον και σημειώνοντας πως βρίσκουμε σ’ αυτόν κάτι από την αύρα που εξέπεμπε ο Harry Dean Stanton ως αρχετυπική φιγούρα ηθοποιού που έχει παίξει εξαιρετικά σε πολλά αγαπημένα πράγματα αλλά λίγες φορές έχει βγει στο προσκήνιο ή έχει αναγνωριστεί από το μαζικό ακροατήριο. Εκεί, γράφαμε πως ο Stuhlbarg ανήκει για εμάς σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων του σινεμά που συχνά δεν θυμάσαι από πού τους ξέρεις κι όμως, όχι μόνο είναι εκεί σε πολλές από τις αγαπημένες σου ταινίες, αλλά καταφέρνουν επίσης να δημιουργήσουν ένα αόρατο αισθητικό νήμα με την παρουσία τους. Ε, αν για μας ο Michael Stuhlbarg αποτελεί εν μέρει μια σύγχρονη εκδοχή του Harry Dean Stanton, τότε o Michael Shannon έχει σίγουρα κάτι από M. Emmet Walsh – κι ίσως λοιπόν να μην είναι καθόλου τυχαίο που πέρσι τους είδαμε μαζί στο The Shape of Water.
Ναι, λοιπόν: ο Shannon είναι απ’ αυτές τις κλασικές, χαρακτηριστικές, αξέχαστες φάτσες ηθοποιών που παίζουν εξαιρετικά σχεδόν παντού κι είναι αδύνατον να μην καρφωθούν στο κινηματογραφικό σου ασυνείδητο, ενώ συχνά ο κόσμος δεν μαθαίνει καν το όνομά τους κι αρκείται στο “α ναι παίζει κι ο τέτοιος ρε μαλάκα”. Παρόλα αυτά, ο Shannon πλέον, μετά από 25 χρόνια πορείας, έχει κατακτήσει μια αναγνωρισιμότητα που του έχει φέρει και ρόλους σε μεγάλες υπερηρωικές παραγωγές (σαν το Man of Steel) ή οσκαρικές ταινίες (σαν το Shape of Water). Το όνομά του, όμως, το έχτισε μέσα από αξέχαστους μικρούς ρόλους σε ταινιάρες ή μέσα από πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μικρά, ανεξάρτητα, παράξενα φιλμ του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.
Κάνοντάς το ντεμπούτο του με έναν μικρό ρόλο στο Groundhog Day κι ακολουθώντας από μικρή ηλικία μια αξιοσημείωτη πορεία στο θέατρο, ο Shannon βρήκε για πρώτη φορά την μαζική αναγνώριση μέσα από την παρουσία του στο 8 Mile – κι έκτοτε είναι για όλους ο τύπος με τα πιο έντονα και τρομακτικά μάτια στο Χόλιγουντ, αρκετά πειστικός ως ο πιο επικίνδυνος τύπος στην οθόνη και ταυτόχρονα αρκετά τρυφερός ώστε να κρύβει μια εξοντωτική ευγένεια όποτε το απαιτεί η ταινία. Έτσι, τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε δει να τον εμπιστεύονται μεγάλοι δημιουργοί σαν τον William Friedkin, τον Sidney Lumet και τον Werner Herzog. Παράλληλα, τον έχουμε δει να ταυτίζεται με εξαιρετικούς νέους δημιουργούς όπως ο Jeff Nichols, με τον οποίο συνεργάζεται σχεδόν σε κάθε ταινία του.
Κι ενώ το 2018 ήταν ξεκάθαρα η τηλεοπτική χρονιά του Shannon με τη συμμετοχή του στο κάκιστο Fahrenheit 451, το μέτριο Waco και το υπέροχο Little Drummer Girl, o ίδιος ετοιμάζεται για τον επόμενο πολλά υποσχόμενο β’ ρόλο του στο επερχόμενο Knives Out του Rian Johnson. Μέχρι τότε, κι επειδή σήμερα κλείνει τα 45 χρόνια ζωής, είπαμε να τον ακολουθήσουμε μέσα στα τελευταία 20 χρόνια της σταδιοδρομίας του με 15 σταθμούς τους αγαπημένους μας ρόλους του στην μεγάλη (και λίγο στην μικρή) οθόνη. Απολαύστε υπεύθυνα και μην τον κοιτάτε για πολλή ώρα ευθέως στα μάτια, μπορεί να πάθετε κανένα κακό.
