Η καλοκαιρινή προετοιμασία είναι η χαρά του προπονητή ελληνικής ομάδας . Φροντίζει να την κάνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γίνεται, έτσι ώστε να φαίνεται ότι δουλεύει, αλλά παράλληλα  να υπάρχει μια μεγάλη περίοδος όπου δεν κινδυνεύει να απολυθεί. Αν είναι ξένος και άγνωστος στο ελληνικό κοινό δίνει συνεντεύξεις όπου εξηγεί πως του αρέσει το «μοντέρνο και επιθετικό ποδόσφαιρο». Αν είναι Έλληνας φροντίζει να το παίζει σεμνός και ταπεινός στους στόχους, εκτός αν είναι ο Βαγγέλης Βλάχος που ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση (αλλά εδώ που τα λέμε πόσες φορές έχει ξεκινήσει τη σεζόν σε πάγκο ομάδας ο Βαγγέλης Βλάχος;). Και αν το καλοκαίρι τυγχάνει να είναι άνεργος κοιτάει τα ρόστερ των ομάδων και εύχεται (ειδικά φέτος) ο πρώτος συνάδελφος του που θα απολυθεί να δούλευε σε ομάδα που έχει λεφτά. Το επάγγελμα είναι αγχωτικό και απαιτεί συμβιβασμούς. Πρέπει να τα έχεις καλά με όλους, να ελπίζεις οι πρόεδροι να σε θυμούνται όταν ζορίζουν τα πράγματα και να είσαι όλη μέρα στο τηλέφωνο με δημοσιογράφους που δε σε εκτιμάνε και δεν εκτιμάς. Αυτά τα πράγματα είναι κοινά για όλους  σε  αυτή τη δουλειά. Εξαιρούνται  ο Μουρίνιο , ο σερ Άλεξ και ο Γιάννης Μιχαλήτσος.

Εμείς εδώ οι κατσίφλωροι Αθηναίοι όταν ακούμε  «υπηρεσιακός προπονητής» σκεφτόμαστε τον Γκμοχ, τον Τότη Φυλακούρη, παλιότερα τον Κόλλια άντε και τον Κωστένογλου που όμως τώρα έχει αναβαθμιστεί και το παίζει head coach. O πραγματικός «υπηρεσιακός προπονητής» όμως κατοικεί στη Θεσσαλονίκη.   Το καλοκαίρι όταν οι συνάδελφοι του αγχώνονται και ψάχνονται, ο Γιάννης Μιχαλήτσιος ξέρει πως το χειμώνα θα έχει δουλειά. Την ίδια δουλειά κάθε χρόνο. «Υπηρεσιακός προπονητής στον Άρη».  Είναι εποχικός εργαζόμενος με συνήθη έναρξη σύμβασης γύρω στο Γενάρη και λήξη στην καλύτερη περίπτωση τον Μάιο.

Έχει αντικαταστήσει larger than life προπονητές όπως ο Εκτορ Ραουλ Κούπερ. Έχει αντικαταστήσει και άγραφους όπως ο Προμπερζ και ο φετινός Αλκαράθ. Έχει γίνει προπονητής σε εποχές που ο  Κοντομηνάς και οι άλλοι φραγκάτοι πρόεδροι της εποχής έδιναν χοντρά λεφτά για μεταγραφές. Έχει γίνει και προπονητής σε ομάδες που στόχο είχαν να τραμπουκήσουν τους μικρούς αντιπάλους και τους διαιτητές  στο Χαριλάου, μπας και πάρει ο Άρης κανένα πέναλτι και καταφέρει να σωθεί. Είναι ο άνθρωπος του οποίου το thread  σε ποδοσφαιρικό φόρουμ για το αν «κάνει για πρώτος προπονητής στον Άρη» ξεκινά το 2003 και τελειώνει το 2012. Είναι ο άνθρωπος που έχει κάτσει πέντε φορές στον πάγκο της ίδιας ομάδας και όμως δεν έχει ξεπεράσει τα 50 παιχνίδια  Είναι ο άνθρωπος  που συμμετείχε σε σύσκεψη για τις μεταγραφές με τον άνθρωπο που μετά από λίγες μέρες θα του έπαιρνε τη θέση.
 

 
Την Κυριακή ο Γιάννης Μιχαλήτσος κάθισε ξανά στον πάγκο του Άρη, διαμαρτυρήθηκε για τη διαιτησία, όπως πρέπει να κάνει κάθε προπονητής σε ματς του Άρη με τον ΠΑΟΚ, «έμεινε ευχαριστημένος από την προσπάθεια των παιδιών» και άλλα τέτοια. Στο τέλος της σεζόν ο Άρης μπορεί να έχει ή να μην έχει υποβιβαστεί. Κανένας δε θα το χρεώσει ή θα το πιστώσει  στον Μιχαλήτσο. Η επόμενη σεζόν είναι κοντά , οι προπονητές όπως είπαμε έρχονται και φεύγουν. Ο Μιχαλήτσιος  θα είναι όμως εδώ, για να αναλάβει ξανά μια ομάδα στα οπαδικά φόρουμ της οποίας οι inside αναφορές είναι τόσο πολλές που πρέπει να περνάς 18 ώρες την ημέρα  στην Λεωφόρο Παπαναστασίου, μόνο και μόνο για να καταλάβεις ποιο είναι το θέμα συζήτησης.
Ο Αισχύλος είχε ζητήσει στο επίγραμμα που θα υπάρχει στον τάφο του να μην γίνει καμία αναφορά στο έργο του, παρά μόνο το ότι πολέμησε στη Μάχη του Μαραθώνα . Σεμνός καθώς φαίνεται πως είναι ο Μιχαλήτσος λογικά θα προτιμήσει το «Υπηρεσιακός Προπονητής του Άρη» αντί για το δίκαιο «Αυτός που έφερε τον Αγκάνθο»