Οι φασίστες γενικά δεν είναι και οι πιο famous για τη μόρφωσή τους, όπως μπορούμε να επιβεβαιώσουμε και από το ενδημικό είδος των χρυσαυγιτών που έχουμε εδώ. Προβλέψιμα, το ίδιο συμβαίνει και με το εισαγόμενο είδος των ουκρανών ακροδεξιών που είναι οι οπαδοί της Ντιναμό Κιέβου, οι οποίοι ήρθαν τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα για να δουν την ομάδα τους από κοντά να παίζει με την ΑΕΚ.

Όπως οι έλληνες νεοναζί θα κάθονταν ευχαρίστως στα γόνατα των γερμανών ναζί που αιματοκύλισαν και αυτή τη χώρα στο Κομμένα, τα Καλάβρυτα και τόσα άλλα μέρη, έτσι και οι ουκρανοί της Ντιναμό έχουν τη δική τους θλιβερή στάση απέναντι στην ίδια τους την ιστορία. Το μυθιστορηματικό αυτό στιγμιότυπο από την ιστορία της Ντιναμό Κιέβου έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Σοβιετικής Ένωσης στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Ντιναμό Κιέβου που ιδρύθηκε το 1927 από την αθλητική λέσχη της αστυνομίας ήταν μία από τις πιο πετυχημένες ομάδες της Σοβιετικής Ουκρανίας, μια πορεία που διακόπηκε όταν οι ναζί κατέλαβαν το Κίεβο το Σεπτέμβριο του 1941 (όπου και διέπραξαν αδιανόητα εγκλήματα). Παρότι η ομάδα ήταν απαγορευμένη και πολλοί παίχτες της βρίσκονταν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων, ο παλιός τερματοφύλακας της ομάδας Νικολάι Τρούσεβιτς καταφέρνει να συγκροτήσει μια νέα ομάδα, με το ταιριαστό όνομα Σταρτ.

O Tρούσεβιτς είχε αρνηθεί να συμμετάσχει σε γερμανική ομάδα και δέχτηκε μόνο να παίξει με μια μεικτή Κιέβου, στην οποία βρισκόταν μαζί με άλλους εργάτες από το φούρνο που δούλευε και παλιούς παίχτες της Ντιναμό και της Λοκομοτίβ. Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό αρνήθηκε επίσης να υποταχτεί στη γερμανική κατοχή και η πρώτη πράξη αντίστασης της Σταρτ ήταν να συντρίψει με 7-2 τη Ρουχ, την ομάδα που έπαιζαν οι δοσίλογοι.

Την πρώτη νίκη ακολούθησαν πολλές ακόμη: Ο Τρούσεβιτς και οι συμπαίχτες του κέρδισαν μια ομάδα ούγγρων στρατιωτών, μια ομάδα επίλεκτων του γερμανικού στρατού κατοχής, κέρδισαν επίσης την MSG Val, στην οποία έπαιζαν Ούγγροι μεταξύ των οποίων και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Όλα αυτά τράβηξαν επικίνδυνα την προσοχή των Γερμανών, οι οποίοι διέταξαν τη Σταρτ να παίξει με την ομάδα της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, τη Φλάκελφ. O σκοπός τους φυσικά ήταν να νικήσουν αυτούς τους εκνευριστικούς Ουκρανούς και να θυμίσουν σε όλους ποιος κάνει κουμάντο.

Οι παίχτης της Σταρτ δεν τους έκαναν το χατίρι. Την πρώτη φορά που έπαιξαν με τη Φλάκελφ στις 6 Αυγούστου 1942, οι Γερμανοί έφαγαν ένα ωραιότατο 5-1 στο κεφάλι. Οι Ναζί προφανώς δεν θα άφηναν εκεί τέτοια ταπείνωση: ζήτησαν να παίξουν και ρεβάνς στις 9 του μήνα για να πάρουν το αίμα τους πίσω από τους πεινασμένους, κατακτημένους ποδοσφαιριστές της Σταρτ.

Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο σκληροπυρηνική, αν γίνεται κάτι τέτοιο. Για αρχή, οι παίχτες της Σταρτ αρνήθηκαν να χαιρετίσουν ναζιστικά στην αρχή, αντικαθιστώντας το «Χάιλ Χίτλερ» με το «Fizcul-Hura», το οποίο σημαίνει κάτι σαν «Ζήτω ο αθλητισμός». Στη συνέχεια, κέρδισαν ξανά τους Γερμανούς με 5-3.

Οι παίχτες της Σταρτ δεν έζησαν για να χαρούν τη νίκη τους, καθώς δύο μέρες μετά μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταρνίτσα. Τις επόμενες μέρες θα εκτελεστούν μαζί με πολλούς άλλους κρατούμενους για λόγους που μπορεί να είχαν ή να μην είχαν να κάνουν με την απόδοσή τους στο γήπεδο. Το θέμα είναι ότι ο τσαμπουκάς τους απέναντι στους Ναζί πέρασε για πάντα στο μύθο.

Αυτή την ιστορία εξευτελίζουν σήμερα οι φασίστες της Ντιναμό. Αλλά από την άλλη, έτσι είναι οι φασίστες.

(πηγές: 1, 2, 3, 4, 5 ,6