Απ’ό,τι φαίνεται είναι αδύνατον να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το Ζινεντίν Ζιντάν. Ένας από τους τελευταίους παίκτες που θύμιζε τις μυθικές του ποδοσφαίρου κέρδισε μια ολόκληρη σειρά από τίτλους με τη Ρεάλ Μαδρίτης σαν προπονητής. Θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε στο χορτάρι.

Όχι ότι του χάρισε κανένας τίποτε. Ο γιος δυο φτωχών μεταναστών από την Αλγερία, του Σμαΐλ και της Μαλίκα μεγάλωσε μαζί με τα άλλα παιδάκια στο εργατικό προάστιο Λα Καστελάν της Μασσαλίας, όπου άκουγε τα κατορθώματα του Φραντσεσκόλι και του Παπέν και ονειρευόταν ότι μια μέρα θα παίξει κι αυτός, ενώ ο πατέρας του δούλευε δυο δουλειές.

Το μόνο που του χαρίστηκε ήταν κωλοφαρδία για να μη μπλέξει με βία, συμμορία και ναρκωτικά σε μια δύσκολη περιοχή. Έτσι ξεκίνησε να παίζει μπάλα σε τοπικό επίπεδο, ανεβαίνοντας σιγά σιγά μέχρι να τον δει ο πρώτος σοβαρός σκάουτ σε ηλικία 14 χρονών και να τον φέρει στις Κάννες.

Εκεί όπου πήγε για να μείνει έξι βδομάδες και έμεινε τέσσερα χρόνια άρχισε να φαίνεται ο Ζιντάν. O πρόεδρος της ομάδας τον πήρε να ζήσει με την οικογένειά του και σύμφωνα με το Ζιζού τον βοήθησε να βγάλει το θυμό, το ρατσισμό και την καταπίεση που είχε βιώσει ως μετανάστης και Αλγερινός στη Γαλλία στο παιχνίδι. Μπορεί να πέρασε ακόμη και βδομάδες κάνοντας μόνο γόπινγκ, αλλά στο τέλος τα κατάφερε να ρίχνει τα σαγόνια των ανθρώπων στο έδαφος με τη μπάλα που έπαιζε και όχι με μπουκέτα όπως στο Λα Καστελάν. Αν και όχι πάντα, όπως όλοι ξέρουμε.

Εκεί έκανε την πρώτη του εμφάνιση και έβαλε το πρώτο γκολ. Στην πρώτη του πλήρη σεζόν με την ομάδα των Καννών, την έβγαλε στο UEFA με τη σεζόν να είναι η καλύτερη της ομάδας από το 48-49. Τα πόδια του Ζιντάν όμως “μιλούσαν με τη μπάλα” όπως έλεγε ο πρώην παίχτης και σκάουτ Ζαν Βαρό που τον ανακάλυψε και δε μπορούσε να μείνει εκεί. Μετά από 3 χρονιές στην Cannes, πήγε στη Μπορντό στα 20 του.

Ο Ζιντάν εκεί κέρδισε ένα Ιντερτότε και εμπειρία και επίσης έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική το 1994. Παίχτης της χρονιάς το 1996, ήταν έτοιμος να παίξει στο μεγάλο επίπεδο στα 24 του, οπότε ήρθε η ώρα της Γηραιάς Κυρίας: της Γιουβέντους όπου εκτός από τα υπόλοιπα, έριξε και την πρώτη κουτουλιά σε αντίπαλο παίκτη.

Η ιστορία του Ζιντάν από εκεί και πέρα είναι γνωστή. Ύπάρχουν αμέτρητες ατάκες δημοσιογράφων, αντιπάλων συμπαικτών, προπονητών που σχολιάζουν πόσο ασύλληπτος παίχτης ήταν. Δε χρειάζεται να αναφερθούν: όποιος τον είδε αισθάνεται σχεδόν ευλογημένος που πρόλαβε να γίνει μάρτυρας αυτού του ποδοσφαιρικού θαύματος με τις απίστευτες ικανότητες σε κίνηση, ματιά, τρίπλα, τελείωμα, τα πάντα. Για όποιον δεν τον είδε, υπάρχει το Youtube:

Για την κλάση του δεν είχε άπειρους τίτλους, αλλά είχε τους σημαντικούς. Πρωταθλητής Ιταλίας και Ισπανίας (όχι Γαλλίας όμως), το Μουντιάλ με τα δυο δικά του γκολ στον τελικό, κύπελλα και άλλα. Η γνωστή γκαντεμιά της Γιουβέντους στους τελικούς τον άγγιξε κι αυτόν, αλλά την επόμενη φορά δεν του ξέφυγε. Και μάλιστα το πήρε με Ζιντάν τρόπο.

Ήμουν 14 χρονών όταν βλέπαμε με τα ξαδέρφια μου τον τελικό με τη Λεβερκούζεν. Η γεμάτη υπερπαίκτες ομάδα της Ρεάλ τα είχε βρει σκούρα και η Λεβερκούζεν δεν είχε σκοπό να παραδοθεί αμαχητί. Το ματς είχε μείνει ισόπαλο για κάνα μισάωρο και η γερμανική ομάδα πίεζε, μέχρι που ακριβώς πριν το ημίχρονο συνέβη αυτό:

Ένα ολόκληρο σαλόνι ανθρώπων  σηκώθηκε όρθιο αλλά μιλούσε μόνο με φωνήεντα για κάνα πεντάλεπτο. Και επειδή εκτός από τεράστιος παίχτης ήταν και τεράστιος τύπος, αντί για την πασέ φάση με το Ματεράτσι θα τον θυμόμαστε και για αυτή την επική ατάκα που είχε πει στη Ρεάλ την καταραμένη εποχή των “Γκαλάκτικος”.

Ο κορυφαίος αμυντικός χαφ και κινητήρας της ομάδας Κλοντ Μακελελέ είχε αποφασίσει να πάρει μεταγραφή όταν πήγε να ζητήσει καλύτερο συμβόλαιο και έγινε δεκτός με άρνηση και ειρωνεία από τον πρόεδρο της ομάδας Φλορεντίνο Πέρεθ. Η άμυαλη διοίκηση τον άφησε να φύγει καθώς ήταν ο καιρός που περίμεναν το Ντέιβιντ Μπέκαμ και νόμιζαν ότι ο Μακελελέ ήταν περιττός. Ο Ζιντάν το σχολίασε λέγοντας προφητικά:

“Γιατί να βάλεις άλλη μια στρώση χρυσής μπογιάς στη Μπέντλεϊ όταν χάνεις ολόκληρη τη μηχανή;“

Η Ρεάλ ξεκίνησε μια πτωτική πορεία και έκανε πολλά χρόνια να ορθοποδήσει. Ο ίδιος ο Ζιντάν πάλι δε νοιάστηκε για το τι θα ξεστομίσει. Όπως δε νοιάστηκε για το αν θα κουτουλήσει το Ματεράτσι σε μια κρίσιμη στιγμή τελικού Μουντιάλ.

Άντε να του πεις τώρα ότι έχει άδικο.