Quantcast
ORIGINALS

Ήταν τελικά η Αθήνα αρχοντική και ανθρώπινη πόλη στη δεκαετία του 1960;

Πόσο ψεύτικη είναι η νοσταλγία της παλιάς «καθαρής» Ελλάδας που συντηρείται στα social media;


Η νοσταλγία ετυμολογικά είναι ο ψυχικός πόνος του ανθρώπου για να επιστρέψει κάπου που είναι καλύτερα από εκεί που βρίσκεται τώρα, είτε αυτό είναι μια άλλη εποχή, είτε ένα άλλο μέρος είτε μια άλλη ηλικία.

Ζούμε στην εποχή που η νοσταλγία πουλάει, όπως πούλαγαν τα ζεστά κουλουράκια ξημερώματα στου Ψυρρή αρχές του 2000 (νοσταλγική περιγραφή). Ζούμε στην εποχή που μια φωτογραφία της Ομονοίας όπως ήταν την δεκαετία του 1960, παίρνει στο facebook δεκάδες χιλιάδες likes και Shares.

Βλέποντας κανείς τα σχόλια κάτω από τις vintage φωτογραφίες της παλαιάς Ελλάδος, συνειδητοποιεί δυο πράγματα, πρώτον: ότι η πλειοψηφία των νοσταλγών της ρετρό χώρας, τότε που υπήρχε γρασίδι στην πλατεία Ομονοίας, αποτελούνται από ψευτο-νοσταλγούς, δηλαδή σχολιαστών που δεν είχαν γεννηθεί καν εκείνη την εποχή και δεύτερον: ότι και οι ψευδο-νοσταλγοί άλλα και πολλοί μεγαλύτεροι σε ηλικία, που όντως έζησαν αυτές τις περιόδους, αναπολούν και περιγράφουν μια εποχή ιλουστρασιόν περίοδο της χώρας, που υπάρχει μεν σε vintage φωτογραφίες και στις παλιές ταινίες της Finos, άλλα δεν υπήρξε πότε στην πραγματικότητα.

 

 

 

 

 

 

Πείτε με τυφλό, άλλα εκτός από κάποια λιγοστά δέντρα στην πλατεία Συντάγματος και κάποια τραπεζάκια, δε βλέπω καμιά διαφορά στο τότε από το τώρα. Ενδιαφέρον πάντως έχει, ως προς την αρχοντιά και την καθαρότητα που διακρίνουν οι σχολιαστές στις φωτογραφίες, ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΣΥΕ (Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος), το 1971 είχε βελτιωθεί η οικιστική κατάσταση στις πόλεις της χώρας:

 Το 26% των νοικοκυριών δεν είχαν μαγειρείο, το 64% δεν είχαν λουτρό ή ντους και το 7,2% δεν είχαν αποχωρητήριο

Όχι και τόσο αρχοντική η φάση imho.

Οι παρελθοντολάγνοι που εκφράζονται κάτω από τις φωτογραφίες, κάνοντας «πατριωτικά» και ρατσιστικά σχόλια, δεν αναπολούν μόνο μια παλιά – μη υπαρκτή εποχή, άλλα χρησιμοποιούν τις εικόνες του παρελθόντος, έχοντας στόχο να προπαγανδίσουν στους αδαείς, την ιδέα ότι για όλα τα δεινά της χώρας «που ήταν ένας πραγματικός παράδεισος τις δεκαετίες 50-70», φταίνε οι «προοδευτικοί» και οι μετανάστες.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία της Πλατείας   Ομονοίας της δεκαετίας του 1960 στο fb  έχει 26.000 likes, ας δούμε μερικά από τα σχόλια που την συνοδεύουν:

 

 

 

Ένα πιο περιεκτικό τριπλό ποστ:

Υπάρχει και η κατηγορία των σουρεαλό-ρατσιστικών σχολίων,όπως κάποιος που ισχυρίζεται ότι έκανε μπανάκι προ 20ετιας στο συντριβάνι της πλατείας:

Διαβάζοντας τα σχόλια κάποιος θα καταλάβαινε ότι οι αλλαγές της πλατείας Ομoνοίας, δεν συντελέστηκαν από τον εκάστοτε Δήμαρχο της πόλης, άλλα από τους μετανάστες και πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα την τελευταία 20ετια, οι οποίοι έφαγαν το γρασίδι της πλατείας, βούλωσαν τα σιντριβάνια και την τσιμέντωσαν.

Να ενημερώσουμε τους  σχολιαστές που κατηγορούν τους μετανάστες για την κατάσταση της πλατείας Ομονοίας, ότι την «χρυσή εποχή» όπως σε κάποιο σχόλιο αναφέρονται οι δεκαετίες του 1960-1970, πριν έρθουν δηλαδή οι ΞΑΙΝΟΙ, και μας αλλοιώσουν τα τσιμέντα της Ομόνοιας, οι Έλληνες ήταν αυτοί που μετανάστευαν για μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Σύμφωνα με την wikipedia, το διάστημα μεταξύ 1960-1976 μετανάστευσαν στην Γερμανία σαν εργάτες (Gastarbeiter) 623.300 Έλληνες, αποτελώντας το  84% του συνολικού μεγέθους της ελληνικής, μεταπολεμικής, μετανάστευσης στην Ευρώπη.

Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για «χρυσή εποχή» της μετανάστευσης. Μιας μετανάστευσης όμως, η οποία διέφερε από αυτή των τελευταίων ετών, καθώς το ποσοστό των Ελλήνων που είχαν πτυχίο ΑΕΙ το 1961 αποτελούσε μόλις το 1,9% του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες μετανάστες της «χρυσής εποχής» εγκατέλειπαν την χώρα, για να δουλέψουν σαν ανειδίκευτοι εργάτες.

Τότε ήμασταν άνθρωποι λέει ο σχολιαστής, ξεχνάει φαίνεται ότι χιλιάδες πολίτες την επταετία 1967-1974 υπέστησαν εξορίες, φυλακίσεις και βασανισμούς  από το απάνθρωπο καθεστώς της χούντας. Όσον άφορα τα οικονομικά της περιόδου, παρότι υπήρξε παγκόσμια ανάπτυξη,  καθώς η οικονομία ανέκαμπτε από την καταστροφή του Β παγκοσμίου πολέμου, στην Ελλάδα τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν πολύ νωρίς, σύμφωνα με την έρευνα της εφημερίδας “Το Ποντίκι” όσων άφορα τα οικονομικά της περιόδου 1958-1970, το δημοσιο χρεος εκτοξευθηκε απο τα 3,5 δις δραχμές το 1958 στα 63,7 δις το 1970.

Αναλυτικότερα:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958………………………………………………..3,5
1959………………………………………………..8,0
1960………………………………………………..9,7
1961………………………………………………11,6
1962………………………………………………13,1
1963………………………………………………17,6
1964………………………………………………21,4
1965………………………………………………25,4
1966………………………………………………32,0
1967………………………………………………37,8
1968………………………………………………45,3
1969………………………………………………56,7
1970………………………………………………63,7

Σύμφωνα μάλιστα με άρθρο του Βήματος στις 20/10/1973 το εξωτερικό χρέος ήταν στην εξαετία της δικτατορίας, 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστημα 145 χρόνων, δηλαδή από καταβολής του ελληνικού κράτους.

Οι εποχές που ζούμε είναι ιδιαίτερα σκληρές, η ανεργία στους νέους αγγίζει το εξωφρενικό 44.2%, οι μισθοί είναι πεινάς και η χώρα είναι στο σταυροδρόμι της προσφυγικής κρίσης των τελευταίων ετών. Αυτές οι καταστάσεις αποτελούν το πεδίο δράσης των ψευδο-νοσταλγών, για να προπαγανδίσουν στα social media, τις ακροδεξιές τους ιδέες, παρουσιάζοντας σαν ονειρική, μια εποχή που ουδέποτε υπήρξε, με στόχο τους να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο ως προς το τι έφταιξε και φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση.

πηγή, πηγή, πηγή 

 

 

 

Best of internet