Το πλέον αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα όλων, πάντως, είναι ότι το ξενύχτι αξίζει τον κόπο
Ο πρώτος μήνας της φετινής σεζόν στο NBA πέρασε και αυτή μοιάζει μια καλή στιγμή για ορισμένα συμπεράσματα. Κάποια από αυτά είναι ασφαλή, κάποια άλλα όχι και τόσο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το φετινό Πρωτάθλημα είναι όσο συναρπαστικό περιμέναμε, προσφέρει ασταμάτητα επικές βραδιές, συγκλονιστικούς πρωταγωνιστές και υπέροχες ιστορίες, καθώς δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο που αποδίδεται στο NBA, αυτόν της κορυφαίας Λίγκας του πλανήτη. Το πλέον αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα όλων, πάντως, είναι ότι το ξενύχτι αξίζει τον κόπο. Και με το παραπάνω.
Δεν είναι τόσο το σερί, που έχει φτάσει στα 14 ματς. Είναι που, με έναν μεταφυσικό τρόπο, η ομάδα της Βοστώνης σου δίνει πια την αίσθηση πως ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν στραβώνει ένα ματς, θα βρει τρόπο να επιστρέψει και να το κερδίσει. Μεγαλύτερο παράδειγμα από αυτό που έγινε προχτές κόντρα στους Warriors δεν υπάρχει. Οι Celtics βρέθηκαν 17 πόντους πίσω απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, δεν μπορούσαν να βάλουν σουτ ούτε για πλάκα, έκαναν απανωτά λάθη, ο Kyrie δεν υπήρχε στο παρκέ, κι όμως επέστρεψαν. Η άμυνά τους κινείται πλέον σε μυθικά επίπεδα, και οι 5 τύποι με τα πράσινα που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στο ματς μοιάζουν να είναι σε κατάσταση τζιχάντ, καθώς κυνηγούν τους αντιπάλους τους σε όλο το παρκέ, απλώνουν τα κορμιά τους στις γραμμές της πάσας, βάζουν τα χέρια τους πάνω σε κάθε μπάλα, σε κάθε κατοχή, ορμάνε στα ριμπάουντ, βουτάνε στο παρκέ. Μιλάμε για προπονητική ονείρωξη. Και πάνω απ’ όλα, αρνούνται να αφήσουν ακόμα και τις χαμένες φάσεις.
Απέναντι στο Golden State, μετά από ένα μπέρδεμα στην άμυνα ο Kevin Durant έμεινε μόνος στο τρίποντο. Ο Jaylen Brown βρισκόταν περίπου τρία μέτρα μακριά, και η φάση είναι λεφτά στην τράπεζα. Ωστόσο, το ελάφι από την Georgia στράφηκε προς τον KD και έκανε ένα εξωπραγματικό άλμα με απλωμένα χέρια προς τα πάνω του, σε μια προσπάθεια να δυσκολέψει το σουτ. Προφανώς και δεν έφτασε, προφανώς και το τρίποντο μπήκε, γιατί εντάξει, είναι ο Durant, αλλά εξίσου προφανώς όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Ο Brown ήταν εκεί.
Για όλους τους μεγάλους παίκτες, έρχεται κάποια στιγμή που σιγά σιγά ο χρόνος τους προλαβαίνει. Για τον 33χρονο πλέον James η ώρα αυτή αργεί ακόμα, και σίγουρα δεν θα έρθει φέτος. Μπορεί οι Cavaliers να σέρνονται, όμως ο Βασιλιάς συνεχίζει να κάνει τρομερά πράγματα πάνω στο παρκέ, και να μοιάζει ακόμα άντρας ανάμεσα σε παιδιά. Θα αφήσω να τα πει ο Doc Rivers, που τα λέει καλύτερα: «Όλοι οι τεράστιοι παίκτες, όσο μεγαλώνουν γίνονται και εξυπνότεροι, αντιλαμβάνονται το παιχνίδι καλύτερα. Το θέμα είναι ότι παράλληλα, όταν είσαι πια στην 15η σεζόν της καριέρας σου, δεν είσαι ο αθλητής που ήσουν. Αυτό που έλεγε παλιά ο Kevin McHale, «μπορώ πια να διακρίνω σωστά όλα τα πράγματα που θέλω να κάνω στο παρκέ, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί δεν έχω πια την ταχύτητα και την έκρηξη για να τα κάνω».
Ο James όμως είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Βλέπει τα πάντα πλέον στο γήπεδο, μα παραμένει και ένας από τους πιο αθλητικούς παίκτες της Λίγκας, και αυτό τον κάνει ασύγκριτα επικίνδυνο. Μοιάζει αδύνατον να τον σταματήσεις. Για μένα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ήδη ανάμεσα στους 5 κορυφαίους όλων των εποχών. Είναι απλά κάτι το διαφορετικό, το ξεχωριστό. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να συνδέουμε το ταλέντο και την ικανότητα με τη χάρη. Δεν έχουμε συνηθίσει όμως να τα συνδέουμε και με τη δύναμη, ειδικά σε τέτοιο βαθμό».
Η φάση με τα βήματα είχε καταντήσει όντως μάστιγα τα τελευταία χρόνια, αφού για να σφυριχτεί παράβαση έπρεπε να έχουμε σκηνικά άξια να μείνουν στην αιωνιότητα, όπως το περσινό με τον Westbrook να παίρνει την μπάλα αγκαλιά και να περπατάει προς το κέντρο της Oracle Arena, έχοντας υποστεί προφανώς κάποιο μίνι εγκεφαλικό. Η Λίγκα έδωσε οδηγία στους διαιτητές, και είναι αλήθεια ότι φέτος βλέπουμε πολύ περισσότερα σφυρίγματα, ειδικά στα ξεκινήματα των παικτών. Εντάξει, δεν είναι ότι πλέον τα βήματα σφυρίζονται και φανατικά, αλλά σε σχέση με πέρσι η κατάσταση είναι πολύ βελτιωμένη.
Δεν είναι ότι δεν τους περιμέναμε κιόλας, αλλά οι Sixers είναι κάτι βράδια που υπερβαίνουν τις προσδοκίες. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην 5η θέση της Ανατολής, και μοιάζει πια απίθανο να μην μπουν φέτος στα Playoffs. Ο Joel Embiid δείχνει επιτέλους γερός και πραγματοποιεί περιοδεία ρεζιλεύοντας κόσμο, δίνοντας έμφαση στις επισκέψεις του στο Los Angeles. Ο Ben Simmons είναι όλα όσα περιμέναμε να είναι κι ακόμα περισσότερα, χωρίς καν να μπορεί χρειάζεται να σουτάρει από μακριά. Ο Covington είναι δεδομένα πια ένας από τους κορυφαίους 3&D παίκτες της Λίγκας, και δικαίως πήρε την επέκταση στο συμβόλαιό του, οπότε Robert got paid. Οι βετεράνοι βοηθάνε όσο και όπως πρέπει, και ο Brett Brown δημιουργεί στο πινακάκι του μια επίθεση που χαρίζει στους νεαρούς του stars όλο το spacing που χρειάζονται για να ξεδιπλώσουν τα χαρίσματά τους. Μακάρι να καταφέρει κάποια στιγμή να μπει στη φάση και ο Fultz. Ομορφιές.
Το αγόρι του LaVar κάνει εξαιρετικά όλα αυτά που ξέραμε ότι μπορεί να κάνει, και θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι δεν προσφέρει στους Lakers. Πηγαίνει στα ριμπάουντ, παίζει άμυνα (ή τουλάχιστον προσπαθεί), πασάρει καλά και γρήγορα, επιτρέποντας το άμεσο άνοιγμα των αιφνιδιασμών και του transition. Αλλά, για να δανειστώ μια παλιά υπέροχη ατάκα από το αγγλικό ποδόσφαιρο (που νομίζω ότι ανήκει στον Tommy Docherty), ο Lonzo δεν μπορεί να σκοράρει ούτε σε μπουρδέλο. Μετά από 16 αγώνες, σουτάρει με κάτι περισσότερο από 30% εντός πεδιάς, και με κάτι λιγότερο από 23% από το τρίποντο. Έτσι δουλειά δεν γίνεται.
Η ομάδα του Houston εξακολουθεί να μην ασχολείται και πολύ με την άμυνα και έχει ήδη κάνει και τις γκέλες της, όμως βρίσκεται στην πρώτη θέση της Δύσης, πυροβολεί κατά ριπάς στην επίθεση και ο Harden μοιάζει εκστασιασμένος. Α ναι, πλέον έχει και τον Chris Paul, που επέστρεψε από τον τραυματισμό του. Οι Rockets έχουν πλαισιώσει τους δύο μεγάλους τους stars που κουβαλάνε την μπάλα με φονικούς σουτέρ και δυνατούς finishers κοντά στο καλάθι. Η διαφορά με πέρσι, είναι ότι οι επιθέσεις τους ήταν ως επί το πλείστον σε πρώτο χρόνο: pick’n’roll στον Harden, διάβασμα, απόφαση, πάσα, εκτέλεση. Φέτος, αυτή η πάσα μπορεί να καταλήξει στον Paul, και πάμε πάλι από την αρχή: άμεση εκτέλεση/επίθεση σε close out/νέο pick. Αν η μία περιστροφή για την άμυνα φάνταζε δύσκολη, πλέον μιλάμε για εφιάλτη.
Στην αρχή το λέγαμε έτσι για να το πούμε, μετά περάσαμε στη φάση του «γιατί όχι», αλλά πλέον το πράγμα είναι σοβαρό. Ο Αντετοκούνμπο ξεκίνησε τη σεζόν κάνοντας δράκους, τα νούμερά του από τότε χαλάρωσαν κάπως, αλλά παραμένουν εξωγήινα και ναι, με την έλευση του Bledsoe ίσως να μην έχει τόση πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια ή να παίρνει ελαφρώς λιγότερες προσπάθειες, αλλά το ζήτημα είναι το εξής: οι Bucks πλέον κερδίζουν, και αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο Γιάννης, που αυτή τη στιγμή έχει 30.6 πόντους, 10 ριμπάουντ, 4.6 ασίστ, 1.6 κλεψίματα και 1.9 τάπες μέσο όρο, δεν είναι φαβορί για το βραβείο, αλλά είναι ξεκάθαρα στη συζήτηση, και θα είναι μέχρι τέλους.
Ο Stan Van Gundy κάνει φανταστική δουλίτσα και οι Pistons επιτέλους ρολάρουν. Η έλευση του Avery Bradley έχει δώσει στην ομάδα έναν ακόμα αξιόπιστο σκόρερ και, κυρίως, έναν εξαιρετικό περιφερειακό αμυντικό. Ο Drummond είναι πιο σοβαρός από ποτέ και εμφανώς βελτιωμένος στις βολές (έστω κι αν ok, θα υπάρχουν πάντα βράδια που θα σουτάρει 0 στις όλες), ο Reggie Jackson περνάει υπέροχα και ο Tobias Harris σκοράρει από παντού και ακατάπαυστα. Κάπως έτσι, προσθέτοντας σε όλα αυτά ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο στο κέντρο του Detroit και τον Eminem στις κερκίδες, η ομάδα για πρώτη φορά μετά από χρόνια παίζει καλά και κερδίζει και μακριά από το Detroit, ενώ βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη δεύτερη θέση της Ανατολής, πίσω μόνο από τους Celtics.
Μπορεί να είναι πολύ νωρίς, αλλά ορισμένα πράγματα τα ξέρουμε από τώρα. Υπό κανονικές συνθήκες και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο Ben Simmons θα είναι ο Rookie of the Year, ενώ το αντίστοιχο βραβείο του Coach θα πάει στον Brad Stevens. Ο point guard (Θεέ μου) των Sixers είναι απλά unfair, φλερτάρει κάθε βράδυ με το triple-double, διαθέτει ένα ασύλληπτο κορμί και διαβάζει τις φάσεις με ωριμότητα 30χρονου All-Star. Κανείς άλλος rookie δεν μοιάζει ικανός να τον απειλήσει πραγματικά για το βραβείο, έστω κι αν οι Smith, Tatum και Mitchell κάνουν φιλότιμη προσπάθεια. Επίσης, οσονούπω θα χρειαστεί να κατοχυρώσει αυτό το κάρφωμα με ανάποδο χέρι (αριστερό drive, αλλαγή χεριού στον αέρα, κάρφωμα με το δεξί). Το έχω δει τουλάχιστον 3 φορές μέχρι τώρα, του αρέσει, το φχαριστιέται, ας του το δώσουμε.
Ο Stevens, από την άλλη, είδε τη σεζόν ενός από τα δύο μεγάλα αποκτήματα του καλοκαιριού για την ομάδα του να τελειώνει μετά από 5μιση λεπτά, αλλά όλα γίνονται όταν υπάρχει ικανότητα και ψυχραιμία. Οι Celtics βρήκαν αμέσως τρόπο να αλλάξουν χαρακτήρα και κατεύθυνση, και το μεγαλύτερο επίτευγμα του νεαρού coach είναι ότι με κάποιον μαγικό τρόπο έχει καταφέρει να πείσει τους παίκτες του, ακόμα και εκείνους που δεν το συνήθιζαν ποτέ, να τρέχουν ασταμάτητα και να παίζουν άμυνα σαν να εξαρτάται η ζωή τους από αυτό. Οι Celtics είναι πρώτοι σε ολόκληρη τη Λίγκα, έχουν 14 σερί νίκες, βγάζουν μαγκιά, ενέργεια και αυτοπεποίθηση και δύσκολα θα χάσουν την πρώτη θέση στην Ανατολή, την οποία μάλιστα λογικά θα κατακτήσουν με εμφατικό τρόπο. Coach of the year, τέλος της συζήτησης, του χρόνου πάλι.
Ένας μήνας πέρασε και ακόμα δεν έχουμε καμία σαφή ενημέρωση σχετικά με το ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα που κρατά εκτός παρκέ τον Kawhi Leonard, ή πότε θα επιστρέψει. Μία έχει πρόβλημα στον τετρακέφαλο, μία στον αστράγαλο, συνήθως και στα δύο. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να ενισχύουν τις υποψίες ότι ο Leonard δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα ανθρώπινου τραυματισμού, γιατί η αλήθεια, που ξεσκέπασε πέρσι στα Playoffs ο David Fizdale, είναι ότι δεν είναι άνθρωπος. Απλούστατα υπάρχει θέμα στο λογισμικό και το μοντέλο εμφανίζει συνεχόμενα glitches, ενώ οι Spurs δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο να λύσουν το πρόβλημα. Όταν βρεθεί ο κατάλληλος κώδικας και γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις, ο Kawhi θα επιστρέψει σαν να μη συμβαίνει τίποτα και θα αρχίσει πάλι τα γνωστά αίσχη, στιβαρός και ανέκφραστος.
© 2012 - 2017 · All Rights Reserved · Flows on Magma Framework
